มือชุ่มเหงือเย็นเฉียบเงียบรอบข้าง
เหมือนโลกร้างไร้พลังแม้ย่างก้าว
ใจซมทรุดหยุดกายไหวติงราว
วิญญาร้าวจากร่างคว้างเคว้งลอย

เมื่อสิ้นเสียงสั่งลา..ว่า พรุ่งนี้
ไม่มีถ้อย วจี ที่เคยร้อย
ไม่มีเสียง ห่วงใย ที่หมายคอย
ไม่ย่ำรอย เคยเพลิน เดินร่วมกัน

อยากให้ใจ หยุดเต้น เช่นได้พัก
ล้าเหลือเกิน ที่รัก ดวงใจฉัน
สุขเพียงน้อย รอคอย ทุกคืนวัน
ไม่มีอัน เหลือแล้ว หรือ..แก้วตา

ไม่โทษบุญ โทษกรรม ที่ทำไว้
ยอมรับเถิด นะใจ สุดไขว่คว้า
เหลืออาลัย ย้อนวัน ร่วมกันมา
ที่รัก จ๋า จำฉันไว้..ได้ไหมเธอ