เสียงลมสาย ส่ายไกว ไม้ใบลู่
เสียงเพรียกกู่ ขันก้อง ของปักษา
มองน้ำริน ไหลเอื่อย เรื่อยเรื่อยมา
มองเจ้าปลา ตัวน้อย ลอยผุดดำ

ชื่นชุ่มซ่าน ผ่านถึง ซึ่งดวงจิต
ล้างวิกฤต คิดซ้อน ก่อนถลำ
สู่ห้วงนึก ลึกล่วง บ่วงระกำ
คืนเย็นฉ่ำ ธรรมแสง ส่องแจ้งใจ

เมื่อเชี่ยวแรง วารี มีขวากขวาง
รู้ผ่อนจาง ลางเลือน คงเคลื่อนไหล
ถึงปลายสาย ไม่หยุด รุดเรื่อยไป
สมุทรใหญ่ ท้ายหวัง ยังคอยรอ

เดินทางไกล ใจล้า ระอาโหย
กายร่วงโรย โอยทรุด ฉุดใจฝ่อ
หมายวิ่งแข่ง แรงหาย เหลือไม่พอ
ต้องย่างเท้า ก้าวต่อ ..ท้อ.ก็ ทน

แม้สุดท้าย ปลายหวัง ขังเพียง บ่อ
มิร้องขอ ถึงห้วง สมุทร หน
ล้มสะดุด หยุด นอน รอนทุรน
คงไม่ถึง ซึ่งผล ที่ ตนปอง

ธารชีวิต คิดย้อน ตอนหนุ่มสาว
หลายเรื่องราว กร้าวแรง แข่งสนอง
ผ่านโขดเขิน แนวกั้น ตามครรลอง
ยังไหลล่อง มองแม้น แจง แก่นธรรม