ตอนนั้นยังเด็กอยู่ แม่ชวนไปทำบุญเก้าวัด เดินทางโดยเรือตลอดทั้งวัน จนมาถึงวัดกู้ที่เป็นวัดสุดท้าย

เวลาที่เกิดน่าจะประมาณบ่ายสี่โมงหรือห้าโมงเย็นได้แล้ว ทำบุญทำทานเสร็จเกิดอาการซนขึ้นมา เลยชวนเด็กอีกคนวิ่งไปที่ท่าเรือกัน ใครถึงก่อนชนะนะ

ถ้าทุกคนรู้จักวัดกู้ก็จะต้องรู้จักประวัติที่น่าเศร้าเกี่ยวกับวัดนี้

สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ฯ พร้อมด้วย สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้าหญิงกรรณาภรณ์เพชรรัตน์ พระราชธิดา และเจ้าฟ้าในครรภ์ ทรงตามเสด็จฯ แปรพระราชฐานไปพระราชวังบางปะอิน เมื่อเสด็จมาถึง ตำบลบางพูด อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทุบรี เรือพระพันปีหลวง ได้แล่นเซงเรือของสมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ฯ ประกอบกับนายท้ายเรือของสมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ฯ เมาเหล้าขาดสติ จึงไม่สามารถควบคุมเรือได้ จึงเป็นเหตุให้เรือล่ม      ทั้งนี้ สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ฯ ทรงว่ายน้ำได้ แต่เพราะความที่ทรงห่วงพระราชธิดา จึงทรงว่ายเข้าไปช่วย แต่ก็ต้องสิ้นพระชนม์ พร้อมกับพระพี่เลี้ยงอีก 1 คน ทั้งหมด 4 ศพ ซึ่งศพจมอยู่ใต้ท้องเรือ โดยที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย เพราะติดอยู่ที่กฎมณเฑียรบาลว่า ห้ามผู้ใดแตะต้องพระวรกายพระมเหสี มิฉะนั้นจะถูกประหารทั้งโคตร (เครดิต: kapook.com)

หลังจากนั้นเป็นยังไงชาวบ้านแถวนั้นน่าจะรู้กันดี

ตอนนั้นเราวิ่งกันตามประสาเด็กแบบไม่คิดอะไร จำได้ว่ามีหลายคนวิ่งตามพร้อมตะโกนห้ามไม่ให้วิ่งลงโป๊ะหรือท่าเรือแต่เราไม่ฟัง

พอถึงตรงโป๊ะแล้วน้ำนี่ไม่น่าเลย เคลื่อนตัวแรงมากกกกก แรงจนน้าผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นพ่อของเด็กอีกคนต้องเกาะเราเอาไว้ ส่วนแม่เราก็เกาะลูกเค้าไว้ไม่ให้พวกเราตกลงไปในน้ำ  

ตอนนั้นไม่มีเรือใกล้ๆกับโป๊ะเลย ไม่มีอะไรที่น่าจะทำให้น้ำเคลื่อนที่ได้รุนแรงมากด้วย หรือเพราะพวกเราวิ่งเล่นกัน? ก็ไม่น่าใช่ แรงเด็กสองคนทำให้น้ำเคลื่อนตัวได้แรงมากเลยเหรอ

ประมาณห้านาทีต่อมาน้ำนิ่งลง เรานี่ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลัวจมน้ำตาย แม่เรากับเราขอบคุณน้าผู้ชายคนนั้นมาก หลังจากนั้นเราไม่กล้าวิ่งบนท่าเรืออีกเลย

เข็ดจริงๆ กลัวจนตาย

ถ้าน้าคนนั้นได้อ่านกระทู้นี่แล้วจำได้ ขอบคุณด้วยนะคะที่ช่วยชีวิตเด็กคนๆนึงไว้ ไม่งั้นป่านนี้คงเป็นซากอาหารให้ปลาในแม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว