พึ่งแต่งงานมาได้7เดือนค่ะ
ก่อนแต่ง สามีรู้เพียงแค่ว่าเป็นคนเบื่อหน่ายกะชีวิต กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้ตัว ยังไม่ได้ไปหาหมอ เราเรียนไม่จบ เพราะอยู่ๆก็กลายเป็นคนกลัวสังคม ไม่กล้าออกไปพบเจอกับใคร ชอบอยู่คนเดียว เวลาจะไปซื้อข้าว ต้องไตร่ตรองแล้ว ไตร่ตรองอีก ว่าควรจะออกไปเวลาไหน จนสุดท้ายก้โดนรีไทล์
ขอตัดมาเรื่องแต่งงานนะคะ
 พอแต่งงานได้1เดือน อาการมันแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ทะเลาะกันหนักเพียงเพราะอารมณ์เราขึ้นสุดลงสุด ควบคุมไม่ได้ เลยตัดสินใจบอกเค้า ว่าน่าจะเปนโรคนี้ เค้าอึ้ง แต่ไม่มีท่าทีรับไม่ได้ เค้ายังช่วยหาข้อมูลการรักษาอีกด้วย เราพยายามจะไปหาหมอจิตเวชอยู่หลายหน แต่เนื่องด้วยเราทำงานเป็นกะ เลยไม่ได้ไปสักที ได้แต่หาวิธีรักษาเบื้องต้นในเน็ต แต่งงานมาได้5เดือน เค้าขอให้เราออกจากงาน มาอยู่ที่บ้านเค้า (ช่วงทำงานเขาไปๆมาระหว่างบ้านกับหอเรา)
เราเห็นใจเค้า ขับรถไปๆมาๆมันเหนื่อย เราจึงออกจากงานที่เรารักมาก มาอยู่บ้านเค้า ครอบครัวเค้าดีกับเรามาก ไม่กดดัน ทำให้เราปรับตัวเร็ว แต่ โรคนี้ยังตามมาหลอกหลอนหนักขึ้น ในช่วงที่เราลังเลว่าจะช่วยงานครอบครัว หรือมีธุรกิจเป็นของตัวเอง เราอยู่โดยไม่มีงานไม่มีเงิน ตอนนี้ก็2เดือนแล้ว ( เค้าให้เงินเดือนเค้ากับเรา ให้เราช่วยบริหาร ) ด้วยความที่อยู่บ้านเฉยๆ ยิ่งว่างก้ยิ่งคิดมาก ยิ่งเบื่อ อยู่ๆก้ร้องไห้ พาลไปทั่ว พออารมณ์ดีก็กระตือรือร้นผิดปรกติ และจะทะเลาะกันหนักในช่วงก่อนประจำเดือนมา พอเราเศร้า นอยด์ ไม่พูดไม่จา เค้าสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง เราก้ยิ่งหงุดหงิด น้อยใจ พาลทะเลาะใหญ่โต เค้า ซึ่งเป็นผู้ชายใจร้อน โมโหร้าย ก็ไปกันใหญ่ สุดท้ายเราเองต้องเป็นคนขอโทษที่ทำให้เค้าหงุดหงิด กลายเป็นเราที่ต้องง้อให้เค้าใจเย็น โดยที่ต้องทิ้งความทรมานไว้ในใจ เป็นแบบนี้ทุกเดือน
จนวันนี้ ก้เข้าวงจรเดิม เค้าหงุดหงิดทุบประตู และตะโกนลั่นบ้าน เราแยกกันสงบสติอารมณ์สักพัก พอเราเดินออกไปพูดกับเค้า เค้าก็พูดออกมา ว่า "ถ้าเป็นแบบนี้ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก"
มันไม่ใช่นิสัย มันไม่ใช่มุมมองความคิดที่จะปรับจะจูนกันได้ เรื่องโรคประจำตัวที่เราไม่ได้ตั้งใจจะเป็น และเค้าก็รับไม่ไหว เข้าใจเค้านะว่ามันน่ากลัว เราเองยังกลัวตัวเองเลย แต่ปัณหาก็คือ เราจะไปเริ่มต้นใหม่ยังไง เงินเก็บก็เอาออกมาใช้ในสองเดือนที่ไม่มีงานนี้ หนทางก็หาไม่เจอ แต่ไม่อยากอยู่ให้ตัวเองเจ็บ และทำให้เค้าลำบากใจแล้ว เราจะทำยังไงดี