ก่อนอื่นต้องเล่าถึงตัวเรา และพ่อแม่ ให้เห็นเส้นเวลา ซึ่งคือแบลคกราวของชีวิต

เราเป็นลูกสาวคนโต เกิด 2520 ปัจจุบัน 39 ปีละค่ะ
กำลังเป็น working woman ทำธุรกิจส่วนตัว
เรา happy กับชีวิตโสด ได้เลี้ยงดูพ่อแม่ ได้หาและใช้ตังค์ตัวเอง
และเราก็ภูมิใจที่ได้เลี้ยงดูท่าน แต่บอกตรงๆค่ะ ว่าการเป็นเจ้าของกิจการนั่นเหนื่อยแสนเหนื่อยค่ะ
เหนื่อยจนหลายครั้งเราก็เบื่อค่ะ เหมือนเราต้องรับภาระทั้งหมดอยู่คนเดียว

เรามีน้องชาย1 น้องสาว1 ค่ะ น้องสาวแต่ไม่เคยรีบผิดชอบ ช่วยเหลือ แบ่งเบาภาระทางบ้านเลย
ทั้งที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งยังนิสัยก้าวร้าวดุร้าย ไม่มีความเคารพ

พ่อเราอายุ 72ปี ค่ะ แม่ 60 ปี พ่อเป็นตำรวจค่ะ สมัยหนุ่มก็หล่อน่าดู
จึงไปขอแม่ ซึ่งสวยและเด็กกว่ามาก ห่างกัน 12 ปี ฐานะครอบครัวเรากลางๆค่ะ
แม่เป็นช่างเย็บผ้าฝีมือดี รายได้โอเคค่ะ เราโตมาไม่ได้รู้สึกว่าท่านลำบากตรากตรำอะไรมาก

พ่อแม่ทะเลาะกันบ้าง ตามประสาลิ้นกับฟัน พ่อเปรี้ยงมาแม่จะเปรี้ยงคืนล่ะค่ะ
จนแม่เข้าวัด แม่จึงหยุดเปรี้ยงค่ะ ครอบครัวเกิดสันติสุขขึ้นค่ะ

ทั้งหมดนี้จะเห็นว่า เราเป็นลูกกตัญญูประมาณหนึ่งค่ะ เหมือนทำไปตามสัญชาตญาณลูก
ในสังคมพุทธที่ปลูกฝังกันมาค่ะ  เราภูมิใจประมาณหนึ่งค่ะ ใจโล่งๆเหมือนคนไม่มีหนี้

จนมาวันหนึ่งเราได้พบว่า ความลำบากที่พ่อแม่เลี้ยงเรามานั้น ไม่ใช่แค่ความลำบากทางกายค่ะ
ที่โหดที่สุดคือ ความลำบากใจ ที่ต้องอดทนต่อการใช้ชีวิตคู่
ซึ่งหนุ่มสาวที่กำลังเป็นพ่อแม่สมัยนี้ มีกันน้อยเหลือเกิน จึงเกิดการหย่าร้างมากมาย
ดังเช่นเหตุการณ์ที่เกิดกับครอบครัวน้องชายเราค่ะ

มันสะเทือนจิตสะเทือนใจหญิงมั่นอย่างเราได้ยังไง
เราจะมาเล่าต่อนะคะ