สวัสดีพี่ๆเพื่อนๆน้องๆชาวพันทิป
เราเป็นเด็กนักศึกษาคนนึง เป็นลูกคนกลาง
เป็นคนที่ร่าเริงมาก ทำตัวบ้าๆบอๆติงต๊องๆ
สร้างเสียงหัวเราะใหัเพื่อนๆ ไม่เป็นคนที่เครียดง่าย

เราเริ่มทำธุรกิจตั้งแต่อยู่ปี 1 (ที่บ้านคอยช่วยอยู่ตลอด)
เพราะเราเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องปัญหาการเงินในบ้าน
ตอนนั้นที่บ้านมีปัญหาค่อนข้างใหญ่
เราเลยอยากทำอะไรซักอย่าง เพื่อที่จะได้หาเงินเอง
ส่งตัวเองเรียนเอง ไม่ต้องรบกวนเงินพวกเค้า

ตอนนั้นไฟแรงมาก มี passion ที่แรงมาก
ทำมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งตอนจะขึ้นปี 3 ยังทำอยู่ แต่ไฟเริ่มมอด
ความสุขเริ่มหายไปจากชีวิต ไม่ยิ้ม ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน
จนตอนนี้ กำลังจะขึ้นปี 4 เบนมาทำอีกสายธุรกิจนึง
ไฟไม่เหลือแล้ว แรงบันดาลใจหายหมด
แต่ถามว่าอยากเลิกทำมั้ย ก็ไม่

ธุรกิจที่เราทำ เราตัดเงินเดือนให้ตัวเองแค่พอใช้ พอเก็บ
พอส่งตัวเองเรียนได้ กำไรที่เหลือ เราส่งกลับที่บ้านหมด

ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมา จนถึงตอนนี้อายุ 21 ปี
เราไม่ค่อยได้ไปไหนกับเพื่อน เพราะไม่อยากไปเอง
และที่บ้านก็ไม่ให้ไป

ตั้งแต่เริ่มทำธุรกิจ เราก็ไม่ค่อยได้อยู่กับเพื่อน เพราะวันๆทำแต่งาน
แต่ก็โชคดี ที่ได้เพื่อนดีๆมาตลอด ได้เพื่อนที่เข้าใจเรา
คอยช่วยเหลือเรา ไม่ค่อยได้เข้าเรียน ก็จะอัดเสียงไว้ให้
ทำสรุปให้ ช่วยติวให้
 
เราเคยเป็นคนที่ร่าเริงกว่านี้
เราเคยเป็นคนที่มีแรงบันดาลใจ
เราเคยเป็นคนที่มีไฟตลอดเวลา
เราเคยเป็นคนที่ทุ่มเท ทุ่มสุดตัวกับการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
เราเคยเป็นเด็กดี ที่น่ารักของพ่อแม่
เราเคยเป็นเด็กที่เชื่อฟังพวกเค้ามาตลอด
จะโดนว่า หรือ โดนสั่งสอนอะไร เราไม่เคยเถียงพวกเค้า
ตอนนี้เราก็ยังไม่เถียง เราจะเงียบ และรับฟังตลอด

แต่ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัด
รู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตแบบนี้เลย

ตั้งแต่เด็กก็อยู่ในกรอบมาตลอด ไม่เคยได้ตัดสินใจอะไรเอง (อารมณ์ ดาว ฮอร์โมน)

เลือกสายตอนม.ปลาย เค้ารู้ว่าเราไม่ถนัดวิทยาศาสตร์มาแต่ไหนแต่ไร
แต่ก็บอกให้เราเลือกสายวิทย์ จะได้มีโอกาสมากกว่า

เลือกคณะ เลือกมหาลัย เราเลือกอะไร เค้าก็บอกว่าแล้วแต่ๆ
แต่พอเราเลือกแล้ว กลับบังคับต้องเลือกอันนี้สิ
แต่สุดท้ายเราก็ดึงดันให้เค้ายอมรับในสิ่งที่เราเลือกได้ (คณะสายศิลป์)

เข้ามหาลัย เหมือนเค้าก็ปล่อยมากขึ้น ให้เราได้ตัดสินใจอะไรเองมากขึ้น ไม่จ้ำจี้จ้ำไชมากเท่าสมัยมัธยม

แต่พอตอนนี้เรานิ่งๆ เราไม่มีไฟเหมือนแต่ก่อน
ทำไมตอนนี้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
เค้าต้องมาคอยสั่งให้เราทำอย่างงู้นอย่างงี้
เหมือนจะปล่อย แต่ก็ไม่ปล่อยอยู่ดี ครึ่งๆกลางๆแบบนี้
อึดอัดมากกว่าเดิมอีก

บางที เราก็แค่อยากพัก วันหยุด เรานอนตื่นสาย (8โมง)
ไม่ลุกจากเตียง จนเที่ยงแล้วก็ยังไม่อาบน้ำ
เค้ามาเจอเราในสภาพนี้ก็บอกว่า
" เที่ยงแล้วยังไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรอีก งานล่ะเสร็จยัง
ทำถึงไหนแล้ว " เราก็บอกเค้าไปว่า
" วันหยุด เราอยากพัก อยากอยู่เฉยๆ "
เค้าก็บอกว่า แล้วเค้าล่ะ มีวันพักมั้ย

เรารู้สึกเหนื่อย แต่ก็มีคนข้างหลังก็รอเราอยู่
เราจะหยุดไม่ได้ อยากจุดไฟในตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้จะทำยังไง