น้องชายเราอายุถ้าจำไม่ผิดน่าจะ24 25 มีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวมากๆกับพ่อแม่โดยเฉพาะกับแม่ พฤติกรรมนี้เป็นมาสักพักใหญ่ๆ เราเป็นพี่สาวก็พยายามจะเข้าใจว่าน้องยังเด็กเดี่ยวเรียนจบมาก็คงคิดได้เอง แต่ตอนนี้เรียนจบแล้วพฤติกรรมยังเหมือนเดิม เผลอๆแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ น้องจะชอบพูดไม่ดีกับแม่ตลอด ตะคอกเอย พูดหยาบคายเอย พูดจา-ดันเอย น้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก แต่แม่ก็ยอมน้องมาตลอดๆจนมันกลายเป็นได้ใจทำตลอด ทุกครั้งเรากับพ่อจะเป็นคนเตือนน้องตลอด น้องก็จะคิดได้แปบๆแล้วก็เป็นใหม่ มีครั้งหนึ่งน้องมันพูดกระโชกโฮกฮากใส่แม่ แล้วเราแบบเห้ยไม่ไหวแล้วว่ะ พอเตือนก็มาด่าเรา ไม่ฟังหาว่าเราโลกสวย มันบอกมันทำน้ำเสียงปกติ พอเถียงกันเยอะขึ้นเริ่มขึ้นกูใส่เรา พ่อกับแม่เลยต้องแยกเรากับน้อง

เราเลยพิมพ์ไลน์ไปหามันว่า "ที่ทำจนคิดว่าเป็นปกติเนี่ยเพราะพ่อกับแม่รักมาก ยอมมาตลอดจนต้องรับสภาพ ชินกับมัน แต่กูไม่มีทางชินนี่พ่อแม่กู เขาอยู่เหนือหัวกู กูคิดว่ารอจบแล้วจะดีขึ้นแต่มันแย่ลง เรื่อยๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่กูกับเราขาดกัน"

หลังจากนั้นน้องเราก็เหมือนเริ่มดีขึ้น อาจจะมีหลุดบ้างเราก็ปล่อย พอปล่อยเข้าๆเอาอีก กลับมาเป็นแบบเดิมอีก คราวนี้หนักขึ้น น้องเราตกงาน แล้วแม่เราก็พยายามจ้ำจี้จ้ำไชให้มันไปสมัคร โทรไปถามบริษัทนู้นนี่ มันเลยรำคาญ พอตกเย็นมานั่งกินข้าวด้วยกัน มันก็เริ่มบ่นๆ ว่าแม่จ้ำจี้จ้ำไช แล้วลงท้ายด้วยคำว่าอีป้านี่ (เราเคยได้ยินมันหลายครั้งล่ะแต่ก็พยายามไม่อยากทะเลอะเพราะคิดว่ามันคงพูดไม่บ่อย แต่หลังๆมันพูดบ่อยมาก) อี...กับแม่เรา เราเลยโกรธเลยบอกมันว่าพูดดีๆดิ! หลังจากนั้นมันหันมาด่าเราแทน ว่าพูดไม่ดีตรงไหน เถียงๆเหมือนมันไม่ผิด เราก็ตอบมันไปว่าฉันก็ไม่เคยเรียกแม่ว่าอีเลยสักครั้ง มันบอกอย่าโลกสวย เอออย่าให้เห็นพูดนะ เราก็บอกท้าเลยไม่เคยพูดสักครั้ง น้องเรามันก็เริ่มเสียงดังปิดหม้อหุงข้าวเสียงดัง เราเลยกระแทกช้อนเสียงดังคืน มันก็หาว่าเราเสียงดังทำไม เถียงกันไปมาๆ ยียัวกวนประสาท แล้วลงท้ายด่าเราว่าสวะ! แล้วเข้าห้องไป ในตอนนั้นคือเราสั่นมากอยากเอาไม้ฟาดหน้ามันแบบสุดไแต่ก็พยายามระงับอารมณ์เอาไว้(ราเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วด้วย) พ่อกับแม่ก็จนใจ เพราะเอามันไม่อยู่ ส่วนเราคือไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับมันแล้ว ในบ้านไม่มีใครก้าวร้าวแบบมันเลยสักคน ไม่รู้ไปเอาพฤติกรรมต่ำๆแบบนี่มาจากไหน พ่อแม่ได้แต่บอกให้เราใจเย็นๆค่อยๆพูดกับน้อง เดี่ยวน้องก็คิดได้ แต่เรามองว่า โอยยยยยยยยยมันบรรลุนิติภาวะแล้วอายุ24 25แล้ว มันคิดอ่านได้ รู้ทุกอย่าง ทำไมต้องยอมมันตลอดด้วย ต้องรอให้อายุเท่าไหร่ถึงจะคิดได้? 30? หรือตลอดชีวิต? พูดดีก็แล้ว เงียบก็แล้ว ด่าก็แล้ว แต่มันก็เถียง ตะคอก อีโก้สูง คิดว่าตัวเองถูก พ่อแม่ก็ดันยอมมันอีกโอยยยยยย!!!!! ไอ่ลูกเทวดา!!!!!

จนปัญญาแล้วจริงๆค่ะ ใครมีวิธีอะไรไหมคะ? เพราะตอนนี้ไม่อยากอยู่บ้านหลังเดียวกับมันแล้วจะว่าเราโลกสวยก็ได้แต่รับไม่ได้จริงๆค่ะ เรารักของเรา ใครมีเสนอตรงไหนรบกวนด้วยค่ะ🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻