วันที่ 5 กรกฎาคม รศ.ดร.ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี อาจารย์ประจำภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา
คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ โพสต์ข้อความแสดงความเห็นกรณีข่าวการข่มขืนที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
ในมุมมองสังคมวิทยา มีรายละเอียดดังนี้

ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา อ่านข่าวข่มขืน/ฆ่าข่มขืน ไม่น้อยกว่าสามข่าว สองในสามเกิดในคนที่รู้จัก หรือใกล้ชิด
และสองในสาม ผู้ก่อเหตุ ต่างก็มีภรรยา/คนที่สามารถมีเพศสัมพันธ์ด้วยอยู่แล้ว
กรณีล่าสุดนี้ ก่อนเกิดเหตุ ผู้ตายและเพื่อนๆ ได้ชวนผู้ก่อเหตุซึ่งเป็นเพื่อนข้างห้องร่วมวงกินข้าวเย็นด้วยกันอย่างมีไมตรีจิตด้วยซ้ำไป

นั่นหมายถึง ไม่มีหลักประกันใดๆ เลยว่า เพื่อน คนรู้จัก พ่อ หรือญาติใกล้ชิดที่เป็นชาย
ที่ผู้หญิงปฏิสัมพันธ์ด้วยในชีวิตประจำวัน วันดีคืนร้าย จะไม่กลายร่างเป็นนักข่มขืนขึ้นมาได้

ถ้าการข่มขืนสะท้อนวิกฤตของเพศสัมพันธ์ในหมู่ชายไทยจำนวนหนึ่ง
รากฐานในวิกฤตเรื่องเพศดังกล่าว คือการขาดหายไปของสิ่งที่เรียกว่า ความยินยอมพร้อมใจ (consent)
หรือการเข้าใจว่า consent นั้นเป็นหัวใจสำคัญของการมีเพศสัมพันธ์
ในวัฒนธรรมแบบไทยๆ consent และการเคารพใน consent ของปัจเจกบุคคล ไม่เคยถูกสอนให้เป็นหลักการสำคัญ
ในปฏิสัมพันธ์ทางเพศระหว่างชายและหญิง ไม่เคยถูกพูดถึงในละครน้ำเน่าไทย
.......ฯลฯ

อ่านต่อได้ที่
http://www.matichon.co.th/news/200836

-------------------------------------

โดยส่วนตัว ไม่รู้นะคะว่าจะแก้ปัญหาด้วยการเพิ่มโทษรุนแรง จะมีผลมากน้อยแค่ไหน
รวมถึงวิธีอื่นๆ  ที่เป็นการป้องกันที่ต้นเหตุ ไม่ใช่แค่มาเพิ่มโทษที่ปลายเหตุ

แต่ที่เห็นพ้อง คือ ละครไทย เห็นเรื่องเหล่านี้จากตัวละครพระเอก นางเอก อยู่บ่อยๆ เหมือนกันค่ะ