คือเรามีปัญหาชีวิตที่เรารู้สึกว่ามันหนักมากสำหรับเรา อย่างเเรกเลยเรากินยาค่าตัวตายไปเมื่อเดือนที่เเล้วเพราะเราทะเลาะกับที่บ้าน(เราทะเลาะกับที่บ้านบ่อยมาก)แต่ครั้งนี้มันมีคำพูดบางคำที่ทำให้เรารู้สึกว่าคนบ้านเร่มองว่าเราเองไม่มีประโยชน์เราตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตาย แต่เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบเเล้วแต่ครั้งนี้มันเหมือนถึงขีดจำกัดที่มีอยู่ สุดท้ายเราก้ยังมีชีวิตมานั่งพิมพ์กระทู้พันทิป เพราะที่บ้านพาไปล้างท้องทัน ที่เราคิดจะฆ่าตัวตายมาหลายครั้งเพราะเรามีปัญหาสะสมเยอะมากกเรื่องเเรกเลยคือเราตรวจพบว่าเราเป็นคลื่นสทองผิดปกติ ในช่วงตอนเราเรียนมหาลัย หมอบอกห้ามเราเครียดไม่งั้นเราจะกระตุกจะชัก พอเราเรียนต่อไปเรื่อยๆเราก็เครียดกับเรื่องเรียนกับเรื่องโรคที่ต้องรักษาหาหมอทุกเดือนจนกว่าจะครบ3ปี หมอบอกว่าน่าจะหายเป็นปกติ พอกินยาก้ตื่นเป็นเวลาไม่ได้ เข้าเรียนไม่ทันมีปัญหาเรื่องเรียนเราก้ยิ่งเครียด เราปวดหัวทุกวันตลอดเลยจนเราตัดสินใจไปขอหมอสแกนสมองเพราะกลัวเป็นเนื้องอก แต่ผลที่ได้คือ สมองเราฝ่อหมอบอกว่าการที่สมองฝ่อเป็นเรื่องปกติเเต่ในอายุแบบเราคือ20ต้นๆถือว่าฝ่อไวกว่าปกติมาก จากเดิมที่เครียดอยู่เเล้วเราก้ยิ่งวิตกกังวลเรื่องเรียนมากขึ้น แต่เราก้ยังเรียนต่อถุงแม้อาจารย์ในภาคจะบอกให้ออกไปเรียนอะไรที่มันง่ายกว่านี้ แต่เราก้ยังฝืนเรียนต่อจนถึงปี4 แล้วก้ครบ3ปีพอดีทีเราตรวจเจอว่าคลื่นสมองผิดปกติ เร้าเลยไปตรวจใหม่ผลคือไม่หายหนักกว่าเดิมด้วยเพราะเราเครียด บางที่วันไหนเครียดมากเราเดินซื้อของตามตลาดเราก้เดินกระตุก สุดท้ายเรา็คุยกับที่บ้านขอออกจากมหาวิทยาลัยไปรักษาตัว เพราะเรากลัวว่าถ้าเรียนต่อถึงเราจบเราก้อาจจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ (ที่เราไม่ลาออกเเต่เเรกที่รู้ว่าเป็นเพราะว่าตลอดเวลาทั้งชีวิตเราทุ่มเวลาให้กับการเรียนมากๆ มากแบบว่าตอนมอ.ต้นเราต้องนั่งคิดคะเเนนตัวเองทุกครั้งที่อ.ประกาศว่าเราต้องทำอีกกี่คะเเนนเราจะได้90คะเเนน เพื่อให้ได้เกรด4 เพราะเเม่เราจะดีใจทุกครั้งที่เราสอบได้คะเเนนดี สอบชิงทุนได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่เกรดตก ถึงเเม้เกรดเฉลี่ยยังมากกว่า 3.00 เราจะโดนด่าว่าโง่ โดนตีบ้าง เรามีแฝดทุกเทอมแม่จะเอาเกรดมานั่งเปรียบเทียบกันระหว่างเรากับแฝดเราใครน้อยกว่าโดนตีและเราสองคนตอนมัธยมเกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.00 มันทำให้เราต้องตั้งใจเรียนมากๆมันก้ไม่ใช่ความกลัวจะโดนตีอย่างเดียวที่เราอยากเรียนให้เก่งแต่เวล่เราได้เกรดเฉลี่ยดีเราเองก้มีความสุขเหมือนกัน) ต่อที่เราตัดสินใจลาออกเเละคุยกับที่บ้านทุกคนเข้าใจเเละยอมให้ออกาพักก่อน ตอนเเรกเราคิดว่าเราจะพักเเล้วไปเรียน ม.เปิด แต่ช่วงที่เราลาออกมาอยู่บ้านเราไม่อยากออกไปไหน กลัวเจอคนถามจบยัง? ทำงานที่ไหน? เราเจอคำถามพวกนี้บ่อยมากจนไม่อยากออกไปข้างนอก แม่เลยตัดสินใจให้เราไปเรียนวิทยาลัยสงฆ์ อยากให้เราเจอคนบ้าง อยากให้เราเข้าวัดปฏิบัติธรรม (แต่เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้) แต่ก้ไปเรียนตามเเม่อยากให้ไป พอไปเรารู้สึกสังคมมันต่างจากที่เราเคยเรียนมากกก มากเกินไปจนปรับตัวไม่ทัน เริ่มมีปัญหากับแม่บ่อย (ปกติก็ทะเลาะกันตลอด)
มีครั้งนึงเราืะเลาะกับเเม่เรื่องการเรียน แม่พูดมาคำนึงว่า"เราเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ" มันเป็นคำที่เรารู้สึกแย่มาก แย่แบบเรารู้าึกไม่มีค่าเลย. แม่ชอบบ่นเรื่องที่เราเรียนมหาลัยเก่าไม่จบ แต่คือเรารู้สึกว่าก่อนออกเราคุยกัรเเล้วว่าสรุปจะให้ออกรึเรียนต่อ เราเริ่มทะเลาะกับแม่บ่อย จนเราตัดสินใจหนีปัญหาโดยการอยู่เเต่ในห้องนอน เจอหน้ากันให้น้อยที่สุดเราจะได้ไม่รู้สึกแย่ หลังจากนั้นเรากู้รู้สึกมาตลอดว่าเราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม สุขภาพก็ไม่เเข็งแรง เป้าหมายวางไว้ก้ล้ม คนรอบข้างก้บ่น เวลาเค้าบ่นเรื่องเราเรียนไม่จบเราไม่ๆด้เครียดที่เค้าบ่นมากกว่าการที่เรารู้สึกว่าเออเราเองแย่มากเรียนเเค่นี้ก้ไม่สามารถผ่านมันมาได้ เวลาใครพูดมันเลยตอกย้ำเรามากขึ้น จนเราเริ่มทนคำบ่นเล็กๆไม่ไหวเลยตัดสินใจกินยา เเต่ที่บ้านก้พาไปล้างท้อง พอเราออกจารพ ก้ไปพบจิตแพทย์ หมอบอกเราเป็นโรคซึมเศร้าให้ยาเรามากิน แต่เราก้ยังไม่เครู้สึกดีขึ้นยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำไม เราพยามหากิจกรรมทำ ดูซีรี่ย์ ว่ายน้ำ ไปเที่ยวกับเพื่อน ระบายสี แต่พอกลับบ้านเราก้นอนร้องไห้ตลอด ทุกวะนนี้็ยังหาทางออกให้กับชีวิตตัวเองไม่ได้เลยค่ะ