สวัสดีชาวพันทิปทุกคน นี่เป็นเรื่องแรกของเราที่จะเอามาเล่าให้ทุกคนฟัง เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนสดๆร้อน อาจจะไม่น่ากลัวมากแต่เป็นเรื่องจริงที่เราได้เจอ เรื่องมันมีอยู่ว่า...
เมื่อวานเวลาประมาน ตีหนึ่งครึ่ง เราและเพื่อนอีกสามคน ได้กลับมาจากการดูหนังรอบดึก เราได้กลับมานอนกันที่หอของแยม ซึ่งเมือกลับมาถึงหอ พวกเราทั้งสี่คนก็เพลียกันมากเลยทยอยกันอาบน้ำนอน กว่าจะได้นอนก็ประมานตีสองกว่าๆ
....เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่พวกเรากำลังนอนหลับกันอยู่นั้น เพื่อนของเราที่ชื่อแยมและเป็นเจ้าของห้อง ก็ตื่นขึ้น และเปิดประตูเดินออกไปจากห้องนอน เราซึ่งเป็นคนที่แค่ได้ยินเสียงนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว ก็ทันเห็นหลังของแยมไวๆ แต่เพราะความสะลึมสะลือบวกกับอ่อนเพลียเลยไม่ทันได้ถามอะไร แต่ในใจก็คิดว่า แยมเป็นอะไรออกไปไหน? เพราะเราดูนาฬิกาก็เป็นเวลาตีสามห้าสิบ ไม่นานเราก็หลับไปอีกครั้ง สักพักเราก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เราก็เลยเดินไปเปิด ก็เป็นแยมยืนอยู่ เราก็คุยกันว่า (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพอยากให้เห็นเหตุการมากที่สุด)
เรา: เมิงไปไหนมาวะ ละเมอหรอ
แยม:
ไร บลาบลา (ด้วยความง่วงเลยจับใจความไม่ได้ว่ามันพูดไร และยังไม่อยากถาม)
เราก็เลยปล่อยมันเข้าห้อง เรากลับมานอนต่อ แต่ด้วยความที่แยมเป็นคนสะอาด แยมได้เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าแปลงฟัน (เราไม่รู้ว่าเพราะจิตใต้สำนึกหรืออะไรทำให้แยมทำแบบนั้น ทั้งๆที่ก่อนนอนก็อาบน้ำกันหมดแล้ว) เมื่อแยมอาบน้ำเสร็จแยมก็เดินมาตรงตู้เสื้อผ้า ด้วยความที่เสียงเปิดปิดตู้เสื้อผ้ามันดังทำให้เราตื่นขึ้นมามอง และถามแยมอย่างหัวเสียไปว่า
เรา: เมิงทำ
อะไรเนี่ย ละเมิงไปไหนมาวะ
แยม: กรุก็ไปส่งอินั้นมาไงสึส
เรา: อิไหน เพื่อนอยู่กันครบหมดเนี่ย! นี่มันตี่สี่ ละเมิงเดินออกไปคนเดียว!!
ได้ยินแค่นั้นแยมก็สีหน้าเปลี่ยนทันที และนึกขึ้นได้ว่าตกลงมันไปส่งใคร แต่ด้วยความที่ตอนนั้นก็ดึกและง่วงมากแล้วและคนอื่นก็หลับอยู่เราเลยบอกว่าคงละเมอแหละ แต่แยมไม่รู้ว่ากำลังช็อคหรือใช้ความคิดก็เลยไม่ได้พูดอะไร และเงียบกันไป เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อทุกคนตื่น อยู่ๆแยมก็พูดขึ้นมาว่า
แยม: เมื่อคืนกรุไม่ได้ละเมอนะเมิง.. กรุจำได้ว่าเดินไปส่งใครสักคนจริงอะๆ
เรา: แต่กรุเห็นเมิงไปคนเดียว แล้วเพื่อนๆก็อยู่กันครบทุกคนเนี่ย แล้วตอนนั้นก็ตีสี่แล้ว เมิงจะไปส่งใครอีก
แยม: กรุไม่รู้ แต่กรุคุยกับเค้าด้วยนะเมิง กรุบอกเค้าว่า กลับบ้านดีๆนะ...
เราและเพื่อนได้ยินก็เงียบและก็ไม่ได้พูดอะไร เลยตกลงกันว่าจะไปขอดูกล้องวงจรปิด แต่ทางหอพักไม่ให้พวกเราดู เรื่องนี้ก็เลยคาใจพวกเราว่า ตกลงแยมไปส่งใครกันแน่..
เมื่อเพื่อนฉันไปส่งใครก็ไม่รู้ตอนตีสามห้าสิบ...
เมื่อวานเวลาประมาน ตีหนึ่งครึ่ง เราและเพื่อนอีกสามคน ได้กลับมาจากการดูหนังรอบดึก เราได้กลับมานอนกันที่หอของแยม ซึ่งเมือกลับมาถึงหอ พวกเราทั้งสี่คนก็เพลียกันมากเลยทยอยกันอาบน้ำนอน กว่าจะได้นอนก็ประมานตีสองกว่าๆ
....เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่พวกเรากำลังนอนหลับกันอยู่นั้น เพื่อนของเราที่ชื่อแยมและเป็นเจ้าของห้อง ก็ตื่นขึ้น และเปิดประตูเดินออกไปจากห้องนอน เราซึ่งเป็นคนที่แค่ได้ยินเสียงนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว ก็ทันเห็นหลังของแยมไวๆ แต่เพราะความสะลึมสะลือบวกกับอ่อนเพลียเลยไม่ทันได้ถามอะไร แต่ในใจก็คิดว่า แยมเป็นอะไรออกไปไหน? เพราะเราดูนาฬิกาก็เป็นเวลาตีสามห้าสิบ ไม่นานเราก็หลับไปอีกครั้ง สักพักเราก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เราก็เลยเดินไปเปิด ก็เป็นแยมยืนอยู่ เราก็คุยกันว่า (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพอยากให้เห็นเหตุการมากที่สุด)
เรา: เมิงไปไหนมาวะ ละเมอหรอ
แยม:
เราก็เลยปล่อยมันเข้าห้อง เรากลับมานอนต่อ แต่ด้วยความที่แยมเป็นคนสะอาด แยมได้เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าแปลงฟัน (เราไม่รู้ว่าเพราะจิตใต้สำนึกหรืออะไรทำให้แยมทำแบบนั้น ทั้งๆที่ก่อนนอนก็อาบน้ำกันหมดแล้ว) เมื่อแยมอาบน้ำเสร็จแยมก็เดินมาตรงตู้เสื้อผ้า ด้วยความที่เสียงเปิดปิดตู้เสื้อผ้ามันดังทำให้เราตื่นขึ้นมามอง และถามแยมอย่างหัวเสียไปว่า
เรา: เมิงทำ
แยม: กรุก็ไปส่งอินั้นมาไงสึส
เรา: อิไหน เพื่อนอยู่กันครบหมดเนี่ย! นี่มันตี่สี่ ละเมิงเดินออกไปคนเดียว!!
ได้ยินแค่นั้นแยมก็สีหน้าเปลี่ยนทันที และนึกขึ้นได้ว่าตกลงมันไปส่งใคร แต่ด้วยความที่ตอนนั้นก็ดึกและง่วงมากแล้วและคนอื่นก็หลับอยู่เราเลยบอกว่าคงละเมอแหละ แต่แยมไม่รู้ว่ากำลังช็อคหรือใช้ความคิดก็เลยไม่ได้พูดอะไร และเงียบกันไป เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อทุกคนตื่น อยู่ๆแยมก็พูดขึ้นมาว่า
แยม: เมื่อคืนกรุไม่ได้ละเมอนะเมิง.. กรุจำได้ว่าเดินไปส่งใครสักคนจริงอะๆ
เรา: แต่กรุเห็นเมิงไปคนเดียว แล้วเพื่อนๆก็อยู่กันครบทุกคนเนี่ย แล้วตอนนั้นก็ตีสี่แล้ว เมิงจะไปส่งใครอีก
แยม: กรุไม่รู้ แต่กรุคุยกับเค้าด้วยนะเมิง กรุบอกเค้าว่า กลับบ้านดีๆนะ...
เราและเพื่อนได้ยินก็เงียบและก็ไม่ได้พูดอะไร เลยตกลงกันว่าจะไปขอดูกล้องวงจรปิด แต่ทางหอพักไม่ให้พวกเราดู เรื่องนี้ก็เลยคาใจพวกเราว่า ตกลงแยมไปส่งใครกันแน่..