ธีรดานั่งจิบกาแฟร้อนๆหอมๆจนหมดถ้วย เช้าวันนี้ท้องฟ้ามีเมฆเยอะไปนิด ไม่คิดว่าจะมีสิทธิ์ได้เห็นอรุณรุ่งแบบงามๆ คิดแล้วจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้อง ยังมีเวลาเหลืออีกมาก กว่าจะถึงเวลาที่อันวาร์นัดว่าจะมากินมื้อเช้ากับเธอ ไม่คิดจะนอนต่อแต่นั่งทำงานสักหน่อยท่าจะดี ไม่งั้นเดี๋ยวมีรายการ "งานเข้า" จากลูกพี่ใหญ่


สาวไทยนั่งเช็คอีเมล์ไปเรื่อยๆ บอกกับตัวเองว่าช่วงนี้การงานราบรื่นดี เสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือบดูเวลาเห็นว่ากำลังเหมาะ ตัดสินใจโทรหาพี่สาว

" พี่ฉาย เป็นไงบ้างคะ" คนโทรหา ทิ้งตัวลงนอนในท่วงท่าสบาย

" ดา พี่สบายดี แล้วหนูล่ะ จะกลับเมื่อไหร่" เสียงพี่สาวคนดีแว่วหวานมาตามสาย

" อีกไม่กี่วันหรอกค่ะ พี่ฉายมีอะไรหรือเปล่าคะ "

" พี่เกรงใจเจ้าของบ้าน มารบกวนกันแบบนี้ไม่ดีเลย พี่ว่าจะออกไปหาดูห้องเช่า คุณพริ้มก็ไม่ยอม บอกว่าท่านให้รอหนูกลับมาก่อน"

"พี่ฉายคะ ไหนๆก็รบกวนไปแล้ว ก็กวนต่ออีกหน่อยละกันค่ะ รอหนูกลับไป อีกไม่กี่วัน ไม่งั้นเดี๋ยวเฮียโตเขกกบาลหนู ดื้อกับผู้ใหญ่ไม่ดีหรอกค่ะ ยิ่งเป็นเจ้านายหนูอย่างเฮียโตด้วย"

" ท่าน ดุมากหรือจ๊ะหนูดา" เสียงพี่สาวแผ่วลงทีเดียว



ธีรดาแอบขำ พี่ฉายจ๋า พี่ฉายคนดี ขี้เกรงใจแล้วยังขี้กลัวอีกด้วย ขอแกล้งต่ออีกนิดนะคะ คิดแล้วก็แกล้งทำเสียงขึงขัง

"โฮ้ยยยยย พี่ฉาย ดุสิคะ เห็นหน้ายิ้มๆอย่างนั้น ใครอย่าได้ไปขัดใจเข้านะ ดูอย่างวันนั้น เห็นป่าว เฮียโตสั่งคำเดียว หนูไม่กล้าอิอ๊ะโยกโย้เลย เอ่ยอะไรออกมาปุ๊บ คุณวินธัยรับคำปั๊บ"

" เหรอ.... นั่นสิ คุณพริ้มก็เหมือนกันกับคุณวินธัยเลย" เสียงอ่อยๆของคนทางเมืองไทยทำให้คนเป็นน้องครึกครื้น เล่นสนุกต่อไป

" ช่ายยยยยยย   เพราะงั้นพี่ฉายก็อย่าไปเถียง อย่าไปขัดใจเฮียโตนะคะ เอาล่ะ เดี๋ยวหนูอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานแล้วค่ะ วันนี้งานหนัก ได้วิ่งเล่นในโรงงานอีกล่ะ บายนะคะพี่ฉาย"


.................................................