สวัสดีครับ ขอพื้นที่ระบายหน่อยได้มั้ยครับ

ขณะที่ตั้งกระทู้อยู่นี้ผมกำลังทะเลาะกับที่บ้านรุนแรงมาก มากจนรู้สึกว่าไม่อยากกลับมาบ้านหลังนี้อีกแล้ว

ความรู้สึกตอนกำลังพิมพ์อยู่นี้มันบอกไม่ถูกจริงๆ อัดอั้น เหมือนน้ำตาจะไหลแต่มันก็ไหลไม่ออก

ผมเป็นลูกคนเล็ก ที่ๆบ้านพ่อแม่รักน้อยที่สุดแต่คาดหวังมากที่สุด แต่เด็ก พ่อจะรักพี่สาว ส่วนแม่จะรักพี่ชายมาก พี่ชายห่างกับผมเกือบสิบปี แต่เราทะเลาะกันตั้งแต่เด็กบ่อยมาก ยิ่งโตก็ยิ่งทวีความรุนแรงและทุกครั้งจะจบลงที่แม่จะด่าว่าเหมือนกับผมเป็นคนผิดเสมอ แม่จะพร่ำบอกกรอกหูผมว่าเป็นพี่น้องต้องรักกัน ทำไมไม่รักกัน ต้องเสียสละ แม่บอกผมทุกครั้งที่ผมกับพี่ชายทะเลาะกัน และจะพูดซ้ำๆต่อว่าซ้ำๆดึกดื่นจนไม่ได้หลับนอน จนทุกครั้งจบลงที่ผมร้องไห้และเริ่มโต้ตอบด้วยความก้าวร้าว ปิดประตูกระแทก เอามือปิดหู แต่แม่ก็จะตามมาผลักประตูและพูดไม่หยุดจนถึงตี 1 ตี 2  ขณะที่พี่ชายก็ลอยตัวสบายใจ เพราะแม่กลับไม่เคยสอนประโยคนี้ให้กับพี่ชายได้ซึมซับเลย ยิ่งนับวันผมก็ยิ่งเกลียดพี่ชายตัวเองมากขึ้นทุกทีและบางทีผมก็รู้สึกเกลียดตัวเองเช่นเดียวกัน

จนโตขึ้น การทะเลาะกันก็เริ่มมีการลงไม้ลงมือจนบางครั้งหยั่งกะแทบจะฆ่ากัน ที่หนักสุดคือผมล้มลงนอนกับพื้น พี่ชายยกเท้าจะกระทืบหัว แต่พ่อดึงออกมาได้ทัน วันนั้นผมจำไม่มีวันลืม แต่ทุกอย่างก็ไม่ต่างจากตอนเด็ก คือ แม่จะตามมาพูดกรอกหูแบบเดิม เหมือนโทษผมแบบทุกครั้ง มีมาอย่างนี้เรื่อยๆจนสุดท้าย ผมไม่คุยกับพี่ชายมาเป็นสิบกว่าปี จะคุยกันก็ต่อเมื่อมีเรื่องทะเลาะกันอีก ซึ่งหลังจากผมไม่คุยกับมันเป็นสิบกว่าปีและโตด้วยกันแล้วทั้งคู่พอกลับมาทะเลาะกันแต่ละทีก็จะรุนแรงบ้านแทบแตก