สวัสดีค่ะ🙏
วันนี้จะมาขอแชร์ประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมานะคะ อยากให้กำลังใจคนที่กำังท้อ เราขอใช้นามสมมุติว่า บี นะคะ
เริ่มเลยละกันค่ะ
เราโตมาจากครอบครัวที่ฐานะพอมีพอกิน แม่เราเป็นHIV ซึ่งฟังจากที่คุณตาเล่ามา ตาบอกว่า แม่ติดHIV มาจากพ่อ ตาไม่เคยบอกกับเราว่าแม่และพ่อเราเสียเพราะอะไร จนเราโตอายุ17-18 ปี ตาถึงเล่าให้เราฟัง คนแถวบ้านจะชอบถามเสมอว่า พ่อกับแม่เป็นอะไรตาย ถามย้ำๆซ้ำๆ ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้เลย มารู้ตอนโต แม่เราเสียตอยเราอายุ 4 ขวบ พ่อเสียตอนอายุ 7 ขวบ ตอนแม่ท้องเราคือตอนนั้นที่เป็น HIV แล้ว ตาบอกว่าป้องกันทุกทางตามที่แพทย์สั่ง เราตรวจเลือดมาเรื่อยๆหลายครั้งจนแน่ใจว่าเราไม่มีเชื่อ HIV ความรู้สึกเราคือเหมือนคนเกิดมามีปมมีพ่อแม่ที่เป็นHIV ซึ่งเรื่องนี้เพื่อนๆเราไม่มีใครรู้เลย ถ้าเราไม่เล่าให้ฟัง เพราะเราเป็นคนร่าเริงเข้ากับคนง่าย เป็นที่รักของครูและอาจารย์ ที่เราโตมาได้ทุกวันนี้เพราะตากับยายเลี้ยงเรามา โดนดูถูกเหยียบหยามจากเพื่อนบ้านบางคน เราโชคดีที่มีตากับยายเลี้ยงดูมา ญาติทางพ่อ ตั้งแต่พ่อเสียเค้าก็ไม่เคยติดต่อหรือส่งเสียอะไรเลย ชีวิตตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้น เข้ามหาลัยแล้วอีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว ที่มาเล่าประสบการณ์วันนี หวังว่าจะเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังท้อ ได้มีแรงใจลุกขึ้นสู้อีกครั้งนะคะ เราก็จะสู้ด้วยเหมือนกัน