รู้สึกว่าตัวเองต้องต่อสู้หลายอย่างจัง บางครั้งก็เหมือนจะรับกับมันไม่ไหว หมดกำลังใจจะสู้ต่อไป
พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ยังเล็กๆ ครอบครัวแตกแยก พี่ไปทาง พ่อไปทาง แม่ไปทาง ไม่มีคำว่าครอบครัวเหลืออยู่ให้ได้นึกถึงสิ่งดีดีด้วยกันเลย
อยู่กับยายมาตั้งแต่อายุ 9 ขวบ นานๆทีจะเจอหน้าแม่ไม่เคยได้นอนกอดแม่เหมือนใครเขาไม่เคยได้กินข้าวกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนครอบครัวอื่นๆ จนทุกวันนี้ไม่มีความรู้สึกผูกพันกันเลย
สู้ชีวิตด้วยตนเองมา หาเงินเรียนจนจบ มีงานทำ เงินที่ได้มาก็ส่งให้ที่บ้านหมด อะไรที่ตัวเองอยากได้ก็ไม่เคยได้ ต้องนึกถึงที่บ้านก่อนเสมอ เรื่องตัวเองเอาไว้ทีหลัง เป็นแบบนี้มาตลอด บางครั้งก็น้อยใจโชคชะตาวาสนาตนเอง
มีแฟน ที่คบกันมา 9 ปี ไม่เคยได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกิน 5 วัน เจอหน้ากันปีนึงไม่เกิน 5 ครั้ง แต่เราก็อดทนกันมา บางครั้งก็นึกท้อจนทนไม่ไหว
ชีวิต ต้องอดทนกับหลายๆเรื่อง เมื่อไหร่มันจะเป็นวันของเราบ้างนะ เราต้องอดทนอีกนานไหม อีกนานเท่าไหร่ อีกเมื่อไหร่ บางครั้งเรื่องจริงมันก็ยิ่งกว่าละคร น้ำเน่าดราม่าที่สุดอย่างเช่นชีวิตของเรา
***ขอแวะพักตรงนี้หน่อยนะ เมื่อมีแรงแล้วจะลุกเดินต่อไป ยังไงก็ต้องสู้และอดทนต่อไป***