สวัสดีค่ะ หนู อายุ 17 ปีค่ะ อยากมาเล่าเรื่องราวความรู้สึกของการใช้ชีวิตคนเดียวโดยไม่มีพ่อ แม่ หนูกำพร้าพ่อมาตั้งแต่ได้ขวบเศษค่ะ พ่อเสียชีวิตด้วยโรคปอด หนูจำหน้าพ่อไม่ได้ค่ะ เห็นแค่ในรูป หลังจากนั้นยายก็เป็นเลี้ยงดูมาตลอดค่ะ โดยมีแม่เป็นคนส่งเงินค่าเลี้ยงดูให้ หนูไม่ได้อยู่กะแม่เลยตั้งแต่พ่อเสีย แม่จะมาหาแค่เดือนละครั้ง ทำให้หนูสนิทกับยายมาก เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ยายใจดี ยายไม่ดุ และยายจะปล่อยให้หนูเป็นอิสระ ใช้ชีวิตวัยรุ่นเต็มที่ อยากเที่ยว อยากไปไหนไป และพูดเสมอว่า เราทำอะไรรู้ตัวดีอยู่แล้ว ว่าสิ่งใดีหรือไม่ดี คำๆนี้ มันทำหนูสำนึกตลอดเวลาว่า เราต้องไม่ทำให้แม่กับยายผิดหวังนะ หฯุก็ตั้งใจเรียนมาโดยตลอด หนูจบม.3 ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.89 แต่ก่อนหน้าที่หนูจะจบ ประมาณต้นปี 55 แม่ของหนูป่วย และช่วงนั้นหนูกำลังจะขึ้น ม. 3 หนูเครียดมาก แต่ยังมียายคอยอยู่ข้างๆตลอดเวลา หนูก็ยังตั้งใจเรียนเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าแม่จะป่วยหนักแค่ไหนก็ตาม จนถึงวันที่เรียนจบ ตอนนั้น เอาใบเกรดไปให้แม่ และกระซิบบอกแม่ว่าหนูเรียนจบแล้วนะ ตอนนั้นแม่ไม่ไดสติแล้วค่ะ แม่นอนอยู่บนเตียงแบบคนไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว ตอนนั้น หนูก็พยยามทำใจนะคะ เพราะหมอบอว่าแม่คงอยู่ได้ไม่นาน แล้วช่วงนั้นเปป็นช่วงที่หนูกำลังหาที่เรียนต่อ ม. 4 ชีวิตตอนนั้นมันเปลี่ยนมากค่ะ จากที่ไท่เคยทำอะไร ต้องทำงานไป เรียนไป หาเงินมารักษาแม่อีก ไม่อยากเชื่อนะคะว่าหนูต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่แล้วสิ่งที่หนูไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แม่หนูเสียช่วงเดือนเมษาของปี 2556 หนูก็มืดแปดด้านเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูก แต่ยังดีที่มียายอยู่ข้างๆ หลังจากที่แม่เสียไปก็มียายนี่แหละค่ะ ที่คอยเติมเต็มให้หนู หนูก็ไม่เคยคิดนะคะว่าต้องอยู่คนเดียว ยายสัญญาไว้ว่าจะอยู่รอหนูรับปริญญา แต่แล้ว สิ่งที่หนูไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดค่ะ ประมาณเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา ยายป่วย ยากอาเจียนทั้งคืน พอเช้าหนูเลยหยุดเรียนพายายไปหาหมอ  ยายนอนโรงพยาบาล 1 คืนค่ะ พอเช้าต่อมา หนูไปโรงเรียนทิ้งให้ยายอยู่กะพยาบาล เพราะวันนั้นมีเรียนครึ่งวัน เลยบอกยายว่าจะรีบกลับนะ พอเลิกเรียนก็มานั่งเล่น นั่งคุยกะแก ป้อนข้าวป้อนยา ยายก็ดูปกติดี ยังบอกแกอยู่เลยว่า พรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว แต่พอประมาณ 4 โมงเย็น ยายช็อคกระทัน หมอช่วยเต็มที่ แต่ยายไม่ดีขึ้นเลยส่งตัวไปที่โรงพยาบาลในเมือง พอไปถึงยายยังไม่ดีขึ้นหนูก็ยังไม่ได้เตรียมใจอะไรเพราะคิดว่าเดี๋ยวยายก็หาย แต่พแผ่านไปสักพัก ยายก็จากไปค่ะ ยายจากไปโดยที่หนูไม่ได้เตรียมใจ ตอนนั้นมันเคว้งมาก เราอยู่คนเดียวจะทำยังไงต่อไปดี ตอนนั้นคิดแค่ว่า ยังไม่พร้อมอยู่คนเดียวนะ แม่เพิ่งจากไปแล้วยายจะมาจากหนูอีกคนหรอ ตอนนั้นท้อมาก ทำอะไรไม่ถูก จนตอนนี้อยู่คนเดียวที่บ้านของยาย เห็นภาพเก่าๆที่ยายนั่งเฝ้าทำการบ้านตอนดึกๆ ตอนนี้นอนไม่มียายนอนข้างๆ ก็ยังเว้นที่ของยายไว้นะคะ เผื่อบางคืนจะรู้สึกว่ายายมานอนด้วย แต่มันก็ว่างเปล่า ตอนนี้ทั้งทำงาน ทั้งเรียน เหนื่อยค่ะ ท้อก็บอกมครไม่ได้ อยากนอนกอดยายก็ไม่ได้กอดเหมือนก่อน เหงานะคะ
        ***** อยากฝากถึงทุกคนนะคะ ที่ยังมีพ่อ แม่ หรือคนที่เราเคารพรัก ดูแลท่านให้ดีๆ กอดท่านหอมท่านไม่ใช่เรื่องหน้าอายนะคะ หนูก็ทำ แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้วค่ะ ทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว การใช้ชีวิตคนเดียว ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะคะ แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันคือการฝึกให้เราเข้สมแข็งขึ้นนะคะ อยากบอกคนที่ท้อ ให้นึกถึงคนข้างๆ หรือรู้สึกว่าตัวเองแย่ ก็ย้อยมาอ่านกระทู้นี้นะคะ คุณก็นะรู้ว่าคนที่แย่กว่าเค้ายังสู้แล้วเราจะท้อได้อย่างไร สู้ต่อไปนะคะ หนูเป็นกำลังใจให้ ตอนนี้มีเป้าหมายเดียวคือ ต้องเรียนให้จบปริญญาตรี เพื่อให้ยายและแม่ที่จากไปภูมิใจค่ะ
    ขอคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ