แม่เราเป็นคนเก็บกด ตอนอยู่ข้างนอกดีกับคนอื่นมาก ต่อหน้าคนอื่นก็ดีกับเรา แต่พออยู่บ้านทีไรจะหาเรื่องตลอด ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย เราทำอะไรไม่ถูกใจก็ด่า ตบตีแบบเอาสะใจมากกว่าสั่งสอน ชอบเปรียบเทียบ บังคับจิตใจเรา ตอนเด็กเราเลยเป็นคนเก็บกด ก้าวร้าวเฉพาะกับแม่ แล้วก็ทะเลาะกันบ่อย พอโตขึ้นถึงได้เข้าใจว่าแม่เครียดจากที่อื่นแล้วเอามาลงกับเรา และที่เครียดเพราะแม่ทำตัวเองทั้งนั้น แม่เป็นคนเอาแต่ใจ อะไรไม่ถูกใจก็บ่น เรื่องของคนอื่นที่ไม่ถูกใจก็เก็บมาคิด มาบ่นให้คนที่บ้านฟังจนเครียดตาม แม่คิดว่าตัวเองดีทุกอย่าง คนอื่นผิดไม่ได้แต่ตัวเองทำได้ และมักจะไม่ยอมรับผิดด้วย เรื่องที่เรากังวลที่สุดคือแม่ชอบขมขู่ เมื่อก่อนทะเลาะกันนอกจากตบตีเรา แม่จะเอามีดมาขู่แล้วบังคับให้เรากราบขอโทษ บางทีขู่จะฆ่า เอามีด หิน หรือของใกล้ตัวปาใส่ก็มี อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่าสักวันจะฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆ แต่สักพักก็ว่ากรุอยากฆ่า(เรา)จริงๆ

พอโตขึ้นเราเปลี่ยนไปเพราะเจอสังคมดี เพื่อนดี ตอนนี้เราไม่โดนตบตีเพราะไม่ก้าวร้าวใส่แม่ แต่แม่ยังเหมือนเดิม ยิ่งนิ่งเงียบแม่ยิ่งด่าแรงขึ้นเรื่อยๆ จ้องจับผิดและหาเรื่องว่าตลอด เรื่องขู่ฆ่าก็ยังเหมือนเดิม ยิ่งมารู้ว่าตอนสาวๆ แม่เคยเป็นโรคประสาทจนต้องกินยา เรายิ่งระแวง เครียดมาก ขนาดแค่ได้ยินเสียงแม่เราก็คิดลบไปแล้ว มันรู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรสักอย่าง เราไม่ผูกพันกับแม่ เพราะแม่ไม่มีความรักให้เราเลย มีแต่ระแวง ตอนนี้ก็เลี้ยงดูเพราะหน้าที่เหมือนที่แม่ทำกับเรานั่นแหละ เคยอดทนเพราะคิดว่าแม่จะดีขึ้น แต่แม่ยิ่งหาเรื่องและเอาแต่ใจ เหนื่อยหน่ายจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงให้แม่หยุดหาเรื่องสักที ถ้าเราหนีไปอยู่คนเดียวจะผิดไหม