....สัพเพเหระธรรม....   

จาก หนังสือธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ 156 ค่ะ


  ว่าด้วยเรื่อง.. เข้าวัดปฏิบัติธรรม  

โดย Purple Jade


ว่าด้วยเรื่อง.. เข้าวัดปฏิบัติธรรม

คนมักมองว่าเวลาใครหันหน้าเข้าหาวัด อยากไปนั่งสมาธิ สนใจศึกษาศาสนา น่าจะเป็นพวกที่มีปัญหาชีวิตหนักหนาสาหัส หาทางออกไม่ได้ วัดเป็นที่พึ่งสุดท้าย หาที่อยู่ที่ไม่ร้อนกายร้อนใจบนโลกนี้ไม่ได้อีกแล้ว อาจจะอกหักมา หรือไม่ก็คงจะเป็นพวกไม่รู้จักหาความสนุกใส่ตัว ถึงได้ไปทำอะไรที่ดูเป็นคนแก่ น่าเบื่อแบบนั้น คงจะต้องอยู่กันคนละโลกกับเราเป็นแน่

อันที่จริง.. จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งทางตรงและทางอ้อม มีหลายๆ คนเลยนะ ที่ไม่ได้เริ่มต้นสนใจศาสนาพุทธเพราะทุกข์ แต่เริ่มเพราะสุข หลายคนรู้สึกว่าชีวิตมีทุกอย่างแล้ว พร้อมทุกอย่าง แต่เงินทองหรือหน้าตาทางสังคมไม่สามารถตอบคำถามหรือโจทย์บางข้อในชีวิตได้ หรือไม่ก็รู้สึกว่าความสุขแบบโลกๆนี่มันสุขแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ทุกข์อีกแล้ว ยิ่งสุขมาก เวลาทุกข์ก็ทุกข์มากเป็นทวีคูณ แล้วความพอดีมันอยู่ที่ตรงไหนล่ะ

การพลัดพรากจากของรักนั้นเป็นทุกข์โดยธรรมดา และไม่มีซักอย่างเดียวบนโลกนี้ที่เราจะ "มี" หรือ "เป็น" ได้ตลอดไป

การหันมาสนใจในหลักคำสอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลักปฏิบัติในศาสนาพุทธตั้งแต่ตอนที่ยังมีความสุขดีอยู่นั้น ก็มีข้อดีหลายอย่างเหมือนกัน มันเหมือนรู้หลักก่อน เข้าใจความจริงก่อน ทำให้เตรียมตัวเตรียมใจที่จะรับกับความทุกข์หรือความสูญเสียที่ต้องจะมาถึงแน่ๆได้พอสมควร ไม่ได้แปลว่าไม่ทุกข์ ถ้ายังเป็นปุถุชนคนธรรมดา มันก็ยังคงทุกข์ แต่ถ้าเริ่มปฏิบัติธรรมตั้งแต่ยังหนุ่มยังสาว เรี่ยวแรงก็ยังมี ไม่ได้ปวดข้อปวดกระดูก ปวดหลัง ปวดเอว สังขารไม่อำนวย นั่งก็โอย ยืนก็โอย เหมือนคนแก่ที่บางทีแม้แต่จะลุกนั่งก็ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้

อย่างไรก็ตาม พระพุทธเจ้าสอนว่า เมื่อเห็นทุกข์ จึงเห็นธรรม ดังนั้นคนที่มีความทุกข์ท่วมท้นหาหนทางออกในชีวิตไม่ได้แล้วหันหน้ามาพึ่งศาสนานั้น ก็นับเป็นโอกาสอันดีที่จะพิจารณาทุกข์นั้นๆ ให้เห็นตามจริงอย่างที่พระพุทธเจ้าท่านทรงชี้ทางไว้แล้ว แม้คนแก่เองก็ใช้ทุกข์ที่เกิดที่มีอยู่ เอามาพิจารณาได้ เห็นร่างกายมันเหี่ยวย่น ร่วงโรยลงไปทุกวันๆ ฟันที่ต้องโยกต้องหลุดไปตามวัย รวมถึงโรคภัยหรือความไม่สบายกายไม่สบายใจที่ต้องมีมาถึงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านการพลัดพรากสูญเสียมามากมายก็ทำให้ยอมรับความจริงว่ากายนี้ใจนี้เป็นทุกข์โดยตัวมันเองได้ง่ายขึ้น

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วคงอยู่ตลอดไป เมื่อมีเกิด ย่อมมีดับ แม้ความทุกข์เองก็ตั้งอยู่ตลอดไปไม่ได้ หมดเหตุปัจจัยแล้วก็ต้องดับลง

สำหรับบางคน การเข้าวัด ฟังเทศน์ฟังธรรม ปฏิบัติภาวนา อาจจะฟังดูเป็นเรื่องเชยๆ หรือเป็นหมวดหมู่ของกิจกรรมที่ถูกจัดไว้สำหรับคนแก่ที่เกษียณแล้ว แต่ถ้าคุณกำลังอ่านบรรทัดนี้อยู่ คุณคงไม่ปฏิเสธว่าทุกข์ไม่ได้เกิดขึ้นกับคนแก่เท่านั้น แต่เกิดขึ้นกับทุกคน ทุกวัย ศาสนาพุทธสอนให้รู้จักการดับทุกข์

แล้วทำไมเราถึงต้องรอไปเรียนตอนแก่แล้วล่ะ