เรารู้สึกจริงๆนะว่าเราเหมือนโรคจิตเลย
เราอยากลดความอ้วนมาตลอดเลย ในชีวิตเคยลดได้นะ ด้วยวิธีธรรมชาติด้วย
เคยออกกำลังกายได้เยอะ มีความอดทนอดกลั้นต่อสิ่งเร้า พวกเค้ก ขนม อาหารนอกบ้าน
แต่มาครั้งนี้ มันหนักหนามาก เป็น 2-3 ปีมาแล้ว ที่รู้สึกมันยังย่ำอยู่ที่เดิม ลดไปนิดนึงก็เด้งขึ้นใหม่อยู่แบบนี้

เหมือนเรารู้หมดว่าควรต้องทำยังไง แต่ก็ทำไม่ได้
บางทีทำได้ แต่ไปแปปนึงก็หลุด หลุดทีคราวนี้หลุดยาวเลย
คืองงมากว่า เราเองเราก็มีเป้าหมายชัดเจนนะ ว่าจะลดความอ้วนไปทำไม เรารู้ว่าถ้าลดแล้วมันจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นในชีวิตบ้าง เราไม่ได้เป็นพวกแบบ ไม่รู้ตัว ไม่รู้สึกว่าตัวเองอ้วน ไม่ใช่แบบนั้น เราเครียด เรารู้ตัว เราบ่น เราเซ็งตัวเองมาตลอดที่ตัวเองอ้วน ทุกวันนี้ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิต เพราะมองว่าเรื่องนี้เป็นอุสรรคกับทุกส่วนในชีวิต
แต่แล้วยังไง เราก็ยังหยิบนู่นี่ใส่ปากแบบไม่สนใจ เออคือยังไงอะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ เราเหมือนคนบ้าเลย
เราเลยรู้สึกว่าเราต้องมีปัญหาทางจิตแน่ๆเลย พยายามให้กำลังใจตัวเองด้วยการ ท้าทายตัวเอง พยายามมองการลดความอ้วนให้เป็นบททดสอบชีวิต
เป็น challenge เผื่อเราจะสนุกกับมัน แต่ตอนนี้ไม่รู้ยังไง พอตื่นเช้ามากะจะเริ่มต้นใหม่ เราก็หยิบนู่นนี่เข้าปากอีก ก็เสียฤกษ์เราก็จะแบบ เออไว้พรุ่งนี้ทีเดียวละกัน วันนี้-ไปจ้าาา

คือจริงๆนี่ก็เกือบสองเดือนแล้วช่วงเดือน มิย เข้าโปรแกรมเทรนออนไลน์ แล้วเค้ากำหนดมาว่าให้กิน ข้าวเท่านี้ ไก่ เท่านี้ แต่ละวันกินเหมือนกัน เราทำได้มาเดือนนึง พอเดือนสองมานี้เราเริ่มหลุด เราออกกำลังกายตามเค้าได้หมด แต่เรื่องการกิน ตอนนี้หลุดกระจายมาก หรือเราตะบะแตกหรอ เราก็ไม่รู้เหมือนกันอะ แต่ส่วนนึงที่หลุดเพราะแบบช่วงเดือนแรกเรารู้สึกเราไม่ค่อยเห็นพัฒนาการ เราเลยท้อ นั่นแหละ เราก็หลุดมันไปเลย 5555

ณ จุดนี้ คิดว่าให้กำลังใจแบบโลกสวยอาจจะช่วยไรเราไม่ได้แล้วจริงๆ มาด่าเราหน่อยละกัน ขอแบบแรงๆ แต่อย่าให้ถึงขั้นโดนแจ้งลบเลยนะ
ขอแบบเจ็บๆ ทำให้เราสำนึกหน่อย
คือมันเครียดนะ จะไปบ่นกับใครก็ไม่กล้า ขอบ่นในนี้แล้วกัน ใครเป็นเหมือนกันมาคุยกันเลย หาพรรคพวกเพื่อแก้ปัญหานะ ไม่ได้หาพรรคพวกเพื่อเกาะคอกันกินต่อ 555555