ครอบครัวเรามีอยู่ 4 คน และเราเป็นน้อง
เวลาเราขอแม่ซื้อของอะไร แม่ก็มักจะบอกว่า ให้เก็บตังค์เอง ถูบ้านล้างจานสิเดี๋ยวให้ตังค์ ทีนี้อยากได้อะไรก็ซื้อ แต่พอมองกลับไปที่พี่
พี่เราได้ทุกอย่าง เพียงปริปากพูด มีคอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊ก สเปคดีๆ ไอโฟนเกือบทุกรุ่น เสื้อผ้าต่างๆนานา และของบางอย่างก็ซื้อมาวางไว้เฉยๆ
มีบางครั้งที่เราเก็บตังได้ประมาณ 3000 บาท แม่เราก็ยืมตังค์ไปซ่อมโน๊ตบุ๊กให้พี่ (ซึ่งนางทำพังเอง) ไม่เชิงยืมหรอกค่ะ แบบว่าหยิบไปใช้เลย แล้วมาบอกทีหลังว่ายืมไปนะ เดี๋ยวคืนนะ จนตอนนี้ก็ยังไม่คืนค่ะ ไอ้เราก็ไม่กล้าไปทวงเดี๋ยวโดนสวนกลับมาอีก

บอกตามตรงเลยว่า "ยังไม่เคยได้ของอะไรที่ขอซักอย่าง" ได้บ้างก็มีขอเหลือทิ้งจากพี่ทั้งนั้น ไอโฟนจอที่แตกแล้วบ้าง เสื้อผ้าที่พี่ใส่ไม่ได้แล้ว เรียกง่ายๆว่า มือสองตลอดค่ะ ส่วนพี่เราก็ซื้อใหม่เราก็ทนใช้ของเก่าไป

เคยคิดอยู่หลายรอบนะคะว่าพ่อกับแม่รักลูกเท่ากันจริงมั๊ย? เคยไปถามอาจารย์ท่านหนึ่งยืนยันได้เลยว่า ไม่เท่ากัน พิสูจน์ได้จากตัวอาจารย์เองเพราะอาจารย์มีลูกสองคนค่ะ
เรารู้นะคะว่าแม่คนไหนก็คงรักคนพี่มากกว่า เพราะเค้ามีอนาคตก่อนเรา เรียนต่อได้ที่ดีๆ ก่อนเรา
แต่คือบางอย่างเราก็ว่าไม่ใช่ มีใครเป็นแบบเราบ้างมั๊ยคะะ หรือพอมีทางออกที่ดีหรือป่าว T_T