สวัสดีดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ที่สองของเรา ต่อจากกระทู้แรกที่เราได้ถามเกี่ยวกับปัญหาครอบครัวของเราไป..
ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัดและสับสนมากค่ะ ไม่รู้จะหาทางแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง มันตันไปหมด
เริ่มจากการที่พ่อกับแม่ราทะเลาะกันบ่อยๆเรื่องที่พ่อนอกใจแม่ไปเที่ยวผญ.บริการ
นอกจากนี้ยังมีอีกสาเหตุนึงคือแม่เราเป็นคนประหยัด ส่วนพ่อเราเป็นคนฟุ่มเฟือยใช้เงินเก่ง นึกภาพออกไหมคะว่าการที่คนต่างขั้วมาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น คนนึงตึงไป คนนึงหย่อนไป
มองกันคนละมุมมอง เราพยายามช่วยไกล่เกลี่ย แต่ก็ไม่สำเร็จ
ยิ่งวันนี้ทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องนี้ พ่อเราโมโห ขับรถเร็วประชดแม่ เราพยายามพูดให้ใจเย็นๆแต่พ่อไม่ฟัง
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วค่ะ จนเรากลัวว่ามันจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริงๆสักวัน
อีกเรื่องที่เราต้องอดทนมาตลอดคือ การทนฟังอีกฝ่ายด่าอีกฝ่ายนึงให้เราฟัง นับวันถ้อยคำมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นทุกที
หลายครั้งที่แม่โมโหพ่อมาก พูดกับเราว่า เมื่อไรพ่อจะตายๆไปสักที อยากให้ตายๆไปจะได้หมดเวรกัน ทนอยู่มานานแล้ว มีแต่ทุกข์ใจ
ที่ทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อลูก ถ้าไม่มีลูก ไปตั้งนานแล้ว เรารู้ว่าลึกๆแม่หมดรักพ่อไปแล้ว เพราะทุกอย่างที่พ่อทำกับแม่มันมากมายจริงๆ
ที่แม่เสียใจที่พ่อนอกใจ พอวันเวลาผ่านไปนานเข้า ความเสียใจก็กลายเป็นความแค้นใจ พ่อเองก็ชอบด่าแม่ให้เราฟังว่าแม่ขี้เหนียว งกจะเก็บเงินไว้ทำไมหนักหนา เก็บไว้นักก็ใส่โลงไปด้วยเลยตอนตาย บราๆ แต่บางทีมันก็หยาบคายกว่านี้เยอะ อาจด้วยความโมโหหรืออะไรก็แล้วแต่ที่พูดเพื่อความสะใจ ประชดกัน แต่คนที่ฟังคือลูกอย่างเรา..
เราได้แต่เงียบและเดินหนีไปเวลาที่ทนฟังไม่ไหว แต่ก่อนเราร้องไห้ทุกทีที่เค้าทะเลาะกัน แพอนานไปเราก็ก็เริ่มชิน อาจเพราะด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น
แต่ลึกๆเราเจ็บทุกที เรารู้สึก ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีน้ำตาไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจ
ญาติพี่น้องบอกว่าเรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายุ่งให้เค้าจัดการกันเอง ใช่ เราเป็นลูก เราไม่มีสิทธิ์คิดแทนผู้ใหญ่ ไม่มีสิทธิ์ยุ่งแต่เราคือคนที่ต้องทนอยู้กัลสภาพแบบนี้มาตลอดนับสิบๆปี
เราเคยอิจฉาบางคนนะที่พ่อแม่เค้ารักกันดี ในขณะที่ครอบครัวเราเป็นแบบนี้...
ทุกวันนี้เราได้แต่อดทน พยายามไม่คิดมาก คิดในแง่ดีว่าอาจจะมีสักวันที่เค้าดีต่อกันมากขึ้น ไม่ต้องรักกันหวานซึ้งหรอก แค่พูดดีต่อกันมากกว่านี้ คิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายให้มากกว่านี้
อย่างน้อยเราอยากให้เค้าคิดถึงวันแรกๆที่เค้ารักกัน นึกถึงความรู้สึกที่เค้าคิดที่จะตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน แต่งงานกัน สร้างครอบครัวด้วยกัน
เราอยากฝากถึงคนที่กำลังคิดจะใช้ชีวิตคู่ อยากฝากให้ตัดสินใจดีๆว่าพร้อมมั้ยที่จะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคนนึง
พร้อมมั้ยที่จะสร้างครอบครัว มีลูกด้วยกัน รักกันมากพอมั้ยที่จะรับข้อเสียต่างๆของเค้าได้ ไม่ใช่ตอนนี้รับได้ แต่พอเวลาผ่านไปนานๆเข้า กลับรับข้อเสียเหล่านั้นของเค้าไม่ได้แล้ว
เค้าทำอะไรก็ผิดไปหมด ขัดหูขัดตา ขัดใจเราไปทุกอย่าง ชีวิตครอบครัวเราคิดว่ารักกันมากๆอย่างเดียวไม่พอหรอกค่ะ
ต้องเข้าใจกัน ให้อภัยกัน รู้จักถนอมน้ำใจกันด้วยชัวิตคู่ถึงจะอยู่รอด ลูกๆก็ไม่ต้องมีครอบครังที่แตกแยกแบบนี้
ทุกคนก็จะได้มีความสุขกันทุกฝ่าย
.....
เมื่อครอบครัวพัง...
ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัดและสับสนมากค่ะ ไม่รู้จะหาทางแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง มันตันไปหมด
เริ่มจากการที่พ่อกับแม่ราทะเลาะกันบ่อยๆเรื่องที่พ่อนอกใจแม่ไปเที่ยวผญ.บริการ
นอกจากนี้ยังมีอีกสาเหตุนึงคือแม่เราเป็นคนประหยัด ส่วนพ่อเราเป็นคนฟุ่มเฟือยใช้เงินเก่ง นึกภาพออกไหมคะว่าการที่คนต่างขั้วมาเจอกัน อะไรจะเกิดขึ้น คนนึงตึงไป คนนึงหย่อนไป
มองกันคนละมุมมอง เราพยายามช่วยไกล่เกลี่ย แต่ก็ไม่สำเร็จ
ยิ่งวันนี้ทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องนี้ พ่อเราโมโห ขับรถเร็วประชดแม่ เราพยายามพูดให้ใจเย็นๆแต่พ่อไม่ฟัง
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วค่ะ จนเรากลัวว่ามันจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นจริงๆสักวัน
อีกเรื่องที่เราต้องอดทนมาตลอดคือ การทนฟังอีกฝ่ายด่าอีกฝ่ายนึงให้เราฟัง นับวันถ้อยคำมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นทุกที
หลายครั้งที่แม่โมโหพ่อมาก พูดกับเราว่า เมื่อไรพ่อจะตายๆไปสักที อยากให้ตายๆไปจะได้หมดเวรกัน ทนอยู่มานานแล้ว มีแต่ทุกข์ใจ
ที่ทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อลูก ถ้าไม่มีลูก ไปตั้งนานแล้ว เรารู้ว่าลึกๆแม่หมดรักพ่อไปแล้ว เพราะทุกอย่างที่พ่อทำกับแม่มันมากมายจริงๆ
ที่แม่เสียใจที่พ่อนอกใจ พอวันเวลาผ่านไปนานเข้า ความเสียใจก็กลายเป็นความแค้นใจ พ่อเองก็ชอบด่าแม่ให้เราฟังว่าแม่ขี้เหนียว งกจะเก็บเงินไว้ทำไมหนักหนา เก็บไว้นักก็ใส่โลงไปด้วยเลยตอนตาย บราๆ แต่บางทีมันก็หยาบคายกว่านี้เยอะ อาจด้วยความโมโหหรืออะไรก็แล้วแต่ที่พูดเพื่อความสะใจ ประชดกัน แต่คนที่ฟังคือลูกอย่างเรา..
เราได้แต่เงียบและเดินหนีไปเวลาที่ทนฟังไม่ไหว แต่ก่อนเราร้องไห้ทุกทีที่เค้าทะเลาะกัน แพอนานไปเราก็ก็เริ่มชิน อาจเพราะด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น
แต่ลึกๆเราเจ็บทุกที เรารู้สึก ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีน้ำตาไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจ
ญาติพี่น้องบอกว่าเรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายุ่งให้เค้าจัดการกันเอง ใช่ เราเป็นลูก เราไม่มีสิทธิ์คิดแทนผู้ใหญ่ ไม่มีสิทธิ์ยุ่งแต่เราคือคนที่ต้องทนอยู้กัลสภาพแบบนี้มาตลอดนับสิบๆปี
เราเคยอิจฉาบางคนนะที่พ่อแม่เค้ารักกันดี ในขณะที่ครอบครัวเราเป็นแบบนี้...
ทุกวันนี้เราได้แต่อดทน พยายามไม่คิดมาก คิดในแง่ดีว่าอาจจะมีสักวันที่เค้าดีต่อกันมากขึ้น ไม่ต้องรักกันหวานซึ้งหรอก แค่พูดดีต่อกันมากกว่านี้ คิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายให้มากกว่านี้
อย่างน้อยเราอยากให้เค้าคิดถึงวันแรกๆที่เค้ารักกัน นึกถึงความรู้สึกที่เค้าคิดที่จะตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน แต่งงานกัน สร้างครอบครัวด้วยกัน
เราอยากฝากถึงคนที่กำลังคิดจะใช้ชีวิตคู่ อยากฝากให้ตัดสินใจดีๆว่าพร้อมมั้ยที่จะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคนนึง
พร้อมมั้ยที่จะสร้างครอบครัว มีลูกด้วยกัน รักกันมากพอมั้ยที่จะรับข้อเสียต่างๆของเค้าได้ ไม่ใช่ตอนนี้รับได้ แต่พอเวลาผ่านไปนานๆเข้า กลับรับข้อเสียเหล่านั้นของเค้าไม่ได้แล้ว
เค้าทำอะไรก็ผิดไปหมด ขัดหูขัดตา ขัดใจเราไปทุกอย่าง ชีวิตครอบครัวเราคิดว่ารักกันมากๆอย่างเดียวไม่พอหรอกค่ะ
ต้องเข้าใจกัน ให้อภัยกัน รู้จักถนอมน้ำใจกันด้วยชัวิตคู่ถึงจะอยู่รอด ลูกๆก็ไม่ต้องมีครอบครังที่แตกแยกแบบนี้
ทุกคนก็จะได้มีความสุขกันทุกฝ่าย
.....