เช้าวันรุ่งขึ้น ซันเล่าเรื่องที่เขาประสบมาให้คิมฟังทันที
คิมเป็นนักเรียนชั้น ม.4 โรงเรียนเดียวกับซัน ถึงจะเป็นรุ่นน้อง แต่คิมก็สูงพอๆกับซัน
การบ่งบอกว่าเป็นรุ่นน้องคือการที่หน้าของคิมดูอ่อนเยาว์ คิมเป็นคนที่ผิวค่อนข้างคล้ำ
ผิดกับซัน ที่ผิวขาวราวปุยนุ่น
    
อีกอย่างที่แตกต่างกันคือซันสวมแว่น แต่คิมไม่สวม
ทำให้ซันมีลักษณะคล้ายหมอ ซึ่งต้องถือว่าเป็นหมอที่หล่อทีเดียว
ส่วนคิมมีลักษณะคล้ายนักกีฬา และน่าจะเป็นนักกีฬาทางน้ำด้วย ถ้าดูจากสีผิว
หลังจากที่ซันเล่าจบแล้ว คิมไม่ได้มีลักษณะตื่นเต้นเลยสักนิด เขากล่าวเบาๆว่า
“การหักเหของเวลา”

ซันสงสัยจึงถามขึ้น
“อะไรวะ การหักเหของเวลา”
คิมยิ้ม “ก็การที่โจชัวมาพบพี่ได้น่ะสิ เป็นการหักเหของเวลาด้วยความจงใจ”
ซันหยุดคิดนิดนึงก่อนจะพูดว่า
“แล้วมันมีการหักเหของเวลาแบบไม่จงใจด้วยเหรอวะ”
“มีสิครับพี่” คิมตอบอย่างมีเลศนัย
“มันก็แล้วแต่สถานการณ์ครับ ในโลกของเรา เราดันให้ความกว้าง ยาวและลึกเป็นสามมิติแรก
และให้เวลาเป็นมิติที่ 4 แต่จริงๆแล้วมนุษย์เราอยู่ในเวลามาตลอดคือต้องบอกว่าเวลาน่าจะมาก่อน
และทำให้เกิดมิติแบบกว้าง ยาวและลึกได้ เราควรจะเรียกเวลาว่าเป็นมิติที่ 1 ด้วยซ้ำไป”

ซันคิดตาม “ที่นายพูดมาก็น่าคิดนะ”
“ครับผม แต่ก่อนอื่นเลยต้องเชื่อก่อนว่า Big Bang ไม่ใช่การระเบิด แต่เป็นการรวมกันของอนุภาค
และเกิดการแบ่งตัวและขยายตัวออกอย่างรุนแรง”
“นายช่วยยกตัวอย่างให้เป็นรูปธรรมหน่อยสิ”

คิมนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า
“มันก็คล้ายการเกิดของคนเราอ่ะครับพี่ อสุจิผสมกับไข่ ได้ไซโกตที่มีขนาดเล็กมากๆ
แต่ต่อมาก็มีการเปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นร่างกายมนุษย์”
“อืม น่าคิดนะ”
“ครับพี่” คิมตอบ “และตอนนั้นแหละที่เวลาได้อุบัติขึ้น ความกว้าง ยาว ลึก จึงถูกเนรมิตชึ้นพร้อมกับเวลา
และที่แน่ๆ ทั้งสามมิตินั้นอยู่ในเวลามาตลอด เมื่อเป็นแบบนี้ การหักเหของเวลาจึงเป็นไปได้ และทำให้พี่ได้เจอกับโจชัวและท่านจีโอดี”

ซันยิ้ม “ดูท่านายจะไม่สงสัยเลยนะว่าพี่โกหก”
“ไม่หรอกครับ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะเหตุผลที่เขายกมาในการที่เขาอยากมาเจอพี่
มันก็เป็นเหตุผลที่จำเป็นจริงๆนะครับที่ทำให้เขาต้องติดต่อใครสักคนบนโลกใบนี้ หรือที่เขาเรียกว่า M40”

ซันคิดตาม
“ใช่ เหตุผลของเขามันจำเป็นจริงๆด้วย การรับรู้มาว่าผู้ก่อการร้ายในโลกหรือใน M40 ต้องการที่จะ
ทำลายนิวตรอนหรือที่พวกเขาเรียกว่าโลกของแบบตามที่เพลโตบอกเพราะเชื่อว่า
ที่นิวตรอนเป็นที่อยู่ของกฎแห่งกรรม”

“พี่ครับ ไอ้โลกของแบบนี่ มันคืออะไรอ่ะครับ” คิมถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ เพลโตคิดว่าโลกนี้มีแต่สิ่งไม่สมบูรณ์ ดังนั้นสิ่งสมบูรณ์ต่างๆต้องอยู่ในโลกของแบบ
เช่น วงกลมสมบูรณ์ มนุษย์ที่สมบูรณ์ แบบความงาม แบบความดี
แบบหลายๆอย่างจะอยู่ที่นั่น เวลาที่เราพูดถึงความสมบูรณ์เต็มที่ เราถึงเรียกว่า
สมบูรณ์แบบไงล่ะ”
“อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว” สีหน้าของคิมดูคลายความสงสัยไปเยอะ

ซันพูดต่อว่า “แต่ศิษย์ของเพลโตอย่างอริสโตเติลจะเรียกโลกของแบบว่าเป็นโลกที่ไม่มีอยู่
อริสโตเติลคิดว่าความสมบูรณ์แบบที่เราคิดได้ก็มาจากการเห็นของอย่างเดียวกัน
ที่ไม่สมบูรณ์ในปริมาณมากก็จะนึกออกเองว่าความสมบูรณ์แบบเป็นอย่างไร”
“แต่แล้ว โลกของแบบก็ปรากฏตัวให้พี่เห็นในนามของนิวตรอน โลกที่ไม่มีอยู่ของอริสโตเติล”
“ใช่ และไม่ได้ปรากฏตัวเฉยๆนะ แต่ยังชวนเราทำงานด้วย”

“เราเหรอครับ” คิมลากเสียงด้วยความสงสัย
“ใช่ เขาไม่อยากให้พี่ทำคนเดียว แต่อยากให้พี่สร้างทีม”
“ว้าว อย่างกับเรื่องฮารุฮิแน่ะ”
ซันยิ้ม “แต่ก่อนที่พี่จะสร้างทีม พี่อยากให้นายเห็นอะไรก่อน”