ก่อนอื่นต้องขอเล่าตั้งแต่ต้นเลยนะครับ(อ่านจบแล้วด่าได้นะครับถ้าคิดว่าผมเห็นแก่ตัว)ตอนนั้นผมอายุประมาณ21ปีครับ ยังใม่มีแฟนเพราะยังใม่คิด ขอทำงานก่อนเรื่องอื่นใว้คิดทีหลัง(ยังสับสนกับตัวเองด้วย) ผมก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปอ่ะครับ ใม่ได้ออกสาวหรือตุ้งติ้งอะไร หน้าตาก้พอดูได้ ขาวๆออกตี๋หน่อยๆ ขี้อายครับ ไม่กล้าจีบใครก่อน  วันนึงมีน้องผู้หญิงคนนึงเข้ามาขอเบอร์ครับ สมมุติว่าชื่อจุ๋มละกัน  ตอนแรกผมก้ไม่ให้ แต่อิกวันจุ๋มก้โทรมาตอนเลิกงาน(รู้ทีหลังว่าไปแอบขอกับเพื่อนผม) ผมมีเพื่อนผู้ชายแท้ๆที่สนิทมากๆ4คนครับ มีแฟนกันหมดล้ะ เหลือผมคนเดียว มันเลยอยากให้ผมคบกับจุ๋มครับ จะได้มีแฟนกันทั้งแก๊งค์ ผมจึงลองคุยๆดูก็ไม่รู้สึกว่าชอบหรือรักอะไร เหมือนคุยๆไปเหอะ(เพื่อลองใจตัวเองด้วยแหละ) ก็คบกันประมาณ3เดือน มีอะไรกันประมาณ3-4ครั้ง วันนึงจุ๋มมาบอกผมว่าท้องครับ แต่ผมยังไม่พร้อม ความคิดแรกที่แว้ปเข้ามาคือ ต้องเอาออก เพราะถ้าเอาใว้นั่นหมายถึงผมต้องอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไปตลอด ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร แต่พอมองหน้าเธอผมก็สงสารครับ ผมขอเวลาจุ๋มนอนคิดและปรึกษาเพื่อนคืนนึงโดยไม่บอกทางบ้าน สุดท้ายผมก็ทำไม่ลง ผมจึงรับผิดชอบด้วยการแต่งงานครับ ตอนนั้นจุ๋มท้องได้เดือนกว่าแล้ว เราจึงกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อจัดงานแต่งแบบสายฟ้าแลป ผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฟังเค้าก็บอกว่าดีแล้ว กล้าทำต้องกล้ารับผิดชอบ ผมก็แอบดีใจนะที่ตัดสินใจถูก ก็อยู่กันมาเรื่อยๆจุ๋มรักผมมาก หึงหวงมาก จึงทำให้ผมเริ่มอึดอัด เบื่อหน่ายมากๆ ความคิดผมตอนนั้นคือ[open_code][/close_code]อยากเลิกมากๆ ไม่อยากกลับห้อง ทุกวันเลิกงานผมก้จะแวะร้านประจำที่มีกลุ่มเพื่อนผมนั่งรอกันอยู่แล้ว แต่ไม่กินเมาเหมือนแต่ก่อน มึนๆก็ขอตัวกลับ เพื่อนก็เข้าใจ ช่วงนั้นมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาในกลุ่มคนนึงครับ สมมุติชื่อบูม เวลาผมมีเรื่องกลุ้มทีไรมันจะเป็นคนคอยพูดคอยปลอบผมตลอด ต่างจากใอ่พวกนั้น เข้าใจผมมากกว่า และเราก้มีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกันครับ ช่วงที่จุ๋มกลับบ้านคลอดลูก3เดือน ผมต้องทำงานคนเดียว ก็มีแต่บูมคอยถามใถ่ เพราะอยู่คนเดียวกลัวจะเหงา บางวันก็ชวนไปดูหนัง(ปกติเราจะไปเป็นกลุ่มแต่หลังๆคนอื่นจะกินเหล้ามากกว่า ผมไม่ๆค่อยกินเท่าใหร่เลยต้องไปกัน2คน) เราเริ่มไปไหนกัน2คนบ่อยขึ้น จนเพื่อนๆมันแซวว่าเป็นคู่เกย์ ผมก้ถามบูมว่า คิดใงที่พวกมันแซวแบบนี้ บูมก้บอกก็เฉยๆเพราะเราไปกันแบบเพื่อน แต่คนคิดคือผมครับ บางทีผมเขินๆนะ ผู้ชายเดินเล่นดูหนังกัน2คนสมัยนี้เขาไม่มองว่าเพื่อนกันแล้ว แต่ผมก็รูสึกดีแปลกๆนะ คล้ายๆจะชอบ(หรือว่าเราจะค้นพบตัวเองแล้ว ^^)  ผมอยู่กับจุ๋มประมาณ5ปีครับ ในที่สุดผมจึงตัดสินใจขอแยกทางกับเธอ(แยกกันอยู่)เพราะทนอึดอัดกับความหึงหวงของเธอไม่ใหว เธอร้องไห้ตอนแรกใม่ยอม ผมจึงรับปากเธอไปว่าจะไม่มีใครอิกแล้ว เธอจึงยอมและบอกผมว่าจะรอ(ที่จริงผมก็ไม่คิดจะกลับมา) ผมขอแยกออกไปอยู่คนเดียวโดนใม่เอาอะไรเลยมีแค่กระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าใม่กี่ตัว ในระหว่างที่อยู่คนเดียวผมตั้งใจว่าจะใม่ยุ่งกับผู้หญิงแล้ว เพราะเหมือนจะรู้ตัวเองแล้ว แต่ก็ยังมีทักมาในเฟชบ้างผมก็คุยๆเล่นๆไปแต่ใม่เคยนัดเจอ รวมถึงมีทั้งผู้ชายด้วยที่ทักมา ผมจึงลองคุยกับคนๆนึงครับสมุติชื่อบีละกัน บีดูเป็นผู้ชายทั้วๆไป ถ้าไม่บอกคงใม่รู้ว่าเป็นเกย์ ตอนแรกก็ทักมาเหมือนเพื่อนๆเฟชทั่วไป หลังๆเหมือนจะจีบเราแหะ ผมก็อ่ะ ไหนๆก็ไหนๆล้ะลองดู ก้ดีครับ เข้าใจกันกว่าผู้หญิง แต่ก็ใม่ถึงกับรักเลยนะครับแค่รู้สึกดี มีอะไรปรึกษากันตลอด โทรหากันทุกวันก่อนนอน นัดเจอกันกินข้าวดูหนัง แต่เราก็คุยกันแบบเพื่อนนะครับ เรานาย ตลอด (ใม่เคยมีไรกันนะครับ) ก็คบกันยุประมาณปีกว่าๆก็มีความสุขดีครับ ตอนนี้ผมเริ่มจะรู้ตัวเองแล้วว่าชอบอะไร ส่วนเพื่อนๆผม มันก้มาเล่นห้องผมบ้าง แต่บูมมันจะมาบ่อย แต่มากับแฟน ผมก็ใม่ได้ว่าไรก็ทำตัวเหมือนเพื่อนปกติ เพราะจริงๆแล้วเราอาจจะเป็นอย่างอื่นไปมากกว่าเพื่อนใม่ได้... ในช่วงที่ผมแยกกันอยู่กับจุ๋ม เราก็ยังโทรคุยกันบ้างครับ ส่วนมากจะเป็นเรื่องลูก เพราะผมก็ยังส่งเงินช่วยเธอเลี้ยงลูกอยู่ ก่อนจะวางสายบ่อยครั้งที่เธอจะพูดว่า ยังรออยู่นะ(เพราะผมยังใม่บอกเธอว่าผมเป็นเกย์ไปแล้ว)  เกือบๆ2ปีแล้วกหกับการค้นหาตัวเอง ผมเริ่มถามตัวเองว่า ผมกำลังทำอะไรอยู่ จะอยู่แบบเสียเวลาแบบนี้ไปทำไมครอบครัวเราก็มีรอให้เรากลับไปทำให้มันสมบูรณ์ ไม่อยากเสียเวลาไปกับอะไรที่มันเป็นไปใม่ได้ ผมจึงปรึกษากับบี บีก็เข้าใจครับ ผมจึงตัดสินใจกลับไปหาจุ๋มอิกครั้ง เพราะเธอก็ยังใม่มีใคร สงสารลูก พ่อแม่ผมก็โทรหาผมบ่อยๆว่าอยากให้หลานมีพ่อ ฯลฯ ผมรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้มันหมายถึงผมต้องทนอยู่ให้ได้เพื่อแลกกับความสุขของหลายๆคน แต่ก่อนที่ผมจะกลับมาถามจุ๋มว่า ถ้าผมใม่เหมือนเดิมจะรักมั้ย ก็ตอบว่ารัก แล้วถ้าผมเป็นเกย์ จะยังรักอยู่มั้ย จุ๋มก็ตอบว่าก็รักไปแล้วจะเป็นอะไรก็ยังจะรัก ผมควรจะดีใจมั้ยครับที่มีคนรักผมขนาดนี้ ผมอยากรักเธออย่างที่เธอรักผมบ้าง แต่ผมทำใม่ได้เพราะผมใม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอเลย เราจึงตกลงกันใหม่ครับ ต่างคนต่างจะยอมปรับตัวและนิสัยเข้าหากันเพื่ออนาคตของครอบครัวและลูก ก็อยู่กันมาได้เกือบๆปีก็ยังไม่มีความสุขครับแต่มีความสบายมากกว่า คือจุ๋มยอมผมมาก ทำทุกอย่าง จนผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากทำงาน แต่ใม่ใช่ว่าจะใม่ทำเลยนะครับ อย่างงานบ้านอะไรที่พอทำได้หรือช่วยได้ก็ทำครับแต่ส่วนมากเธอจะทำซะมากกว่า เหมือนจะดีครับแต่นานๆเข้าเหมือนทุกอย่างที่เราเคยตกลงกันใว้มันใม่มีความหมาย เพราะเธอเริ่มจะเอานิสัยหึงหวงของเธอกลับมาใช้อิกครั้ง ทั้งๆที่ผมใม่ได้ไปทำอะไรที่น่าจะทำให้เธอต้องหึงหวงแม้แต่น้อย เพราะเราตกลงกันแล้วว่าจะเริ่มใหม่ ผมใม่คุยกับผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากเรื่องงาน ผู้ชายผมก็คุยแบบปกติแบบผู้ชายเขาคุยกัน และอิกหลายๆอย่างที่เธอทำ  คำว่าคิดผิดที่กลับมา วิ่งเข้ามาในหัวผมทุกวันๆ มียุวันนึงเราทะเลาะกันผมบอกเลิกเธอ แต่เธอขอโอกาสแก้ตัวใหม่อิกครั้ง ตอนนี้ผมทนใม่ใหวแล้ว อยากไปจริงๆซักที อยากไปตามทางของตัวเองเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องมาทนอยู่ให้เธอต้องมาคอยหึงหวงนอกจากเราจะไม่มีความสุขแล้ว ยังทำให้เราเสียเวลาด้วย ผมอยากให้เธอเจอคนที่รักเธอเหมือนที่เธอรักผม ผมควรจะทำยังใงดี ถ้าผมจะเลิกแต่เธอไม่ยอม แล้วผมไปเลยจะเป็นการเห็นแก่ตัวมั้ยครับ..