นี่เป็นกระทู้แรกเลย เป็นคนชอบอ่านกระทู้พันทิปมากติดงอมแงมเลยล่ะ555เลยอยากแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้างว่า ชีวิตตจริงยิ่งกว่าละครน้ำเน่าอีก ทุกวันนี้จึงเชื่อเรื่องพรหมลิขิตเลย เอ๊ะ รึจะเป็นเวรกรรมดีล่ะ 555 ลองไปอ่านเรื่องราวของเราเลย

เหตุเกิดเมื่อสักประมาน3ปีกว่าๆแล้ว ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบใหม่ๆต้องการหางานทำเพื่อช่วยเหลือครอบครัวเราไปสมัครงานไว้หลายที่เลยยังไม่มีที่ไหนเรียกสักทีแล้วมีวันนึงมีบริษัทหนึ่งในที่เราไปสมัครมาโทรมาเรียกเราไปสัมภาษงานเราก็ไปแต่มันต้องไปประจำอยู่ที่ จ.อื่น ตินนั้นเราได้ไป จ.ชลบุรี อ้องานที่เราไปสมัครเป็นงานห้างอ่ะ พอดีตอนเรียนเราเคยทำ พาททาม เลยรู้สึกว่าชอบงานแบบนี้มันสนุกดีปกติเราพูดเก่งอยู่แล้วมนุษยสัมพันดีเยี่ยมเราว่าเราเหมาะกับงานแบบนี้ที่สุดซึ่งคนละอย่างกับที่เรียนมาเลย555 เราจบบัญชีมาน่ะ เราก้อไปปรึกษาพ่อแม่ว่าจะเอายังไงดีให้ไปรึป่าวพ่อไม่ให้ไปส่วนแม่แล้วแต่พ่อ555สรุปคืออด แต่คนอย่างเรามันหัวดื้อซะด้วยสิ หนีออกจากบ้านเลยจ้าไม่ให้ก้อจะไปอ่ะ (ตอนนี้รุ้สึกผิดมากกก)เราโทรหาพี่ชายเราว่าเราจะไปชลบุรีรีพเราเปน็นพนักงานธนาคารอ่ะ ได้ย้ายไปชลบุรีปีนึงล่ะ เราเลยขอไปอยู่ด้วยบอกว่าจะไปทำงาน โดนด่านิดหน่อยอ่ะ แต่เราขึ้นรถมาถึงชลแระ เลยไม่โดนไล่กลับเราไปอยู่คอนโดพี่ชาย (อ้อลืมบอกไปเราชื่อเนยนะ ส่วน พี่เราชื่อนัด)แล้ววันรุ่งขึ้นเราก้อไปที่ห้างที่เขานัดเอาไว้ พร้อมเริ่มงานเราทำงานไปได้2-3วัน เราขายเสื้อผ้าผู้ชายนะ มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามารุ่นพี่เราที่เปนคนฝึกงานเรารีบกูรีกูจอเข้าไปทักทายส่วนเราคิดในใจว่าอีตาบ้านี่โคตรเก๊กเลย แต่ขอบอกนางหล่อมากกกก ขอย้ำว่ามาก สูง หุ้นดี ขาว เหมือนลูกครึ่งเลยอ่ะ พี่จิน (พี่ที่ฝึกงานเรา) พาเขาเดินเลือกเสื้อผ้าในร้านแนะนำสินค้าตัวใหม่ของทางแบรนด์เรา เขาก้อเดินฟังไปเรื่อยหน้านิ่งมาก ตานี่โคตรเก๊กอ่ะ