ไดอารี่หมอดู โดย คุณหมอพีร์ ค่ะ  

   จาก หนังสือธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ 147 ค่ะ   


พฤษภาคม ๒๕๕๕

สวัสดีค่ะทุกคนที่อ่านไดอารี่หมอดู อาทิตย์ที่ผ่านมาพีร์ทำบุญถวายสังฆทานกับช่วยรุ่นพี่ทำกับข้าวไปวัดมาสองสามวันแล้วค่ะ อนุโมทนากันนะคะ

อาทิตย์ที่ผ่านมามีแต่คนมาบ่นให้พีร์ฟังค่ะว่าช่วงนี้ขี้เกียจภาวนา ซึ่งไม่แปลกค่ะเป็นกันเยอะอยู่แล้ว แต่ความจริงเราไม่ควรปล่อยให้ใจมัวคร่ำครวญซ้ำ ควรใช้สภาวะที่รู้สึกว่าไม่ได้ภาวนา กลายมาเป็นดูลมหายใจ หรือรู้สึกถึงร่างกายแทน อย่างน้อยยังได้บุญจากการเห็นร่างกายจิตใจ แม้จะเป็นแค่ขณะจิตเดียว หลังจากนั้นเราไม่ควรปล่อยให้เวลาผ่านไป ควรฝึกมีสัจจะเล็ก ๆ น้อยเพื่อคลายความขี้เกียจ สิ่งที่ช่วยลดความขี้เกียจได้ดี คือการออกกำลังกาย หรือร่างกายขยับตัว การอยู่เฉย ๆ จะอยู่ข้างเดียวกับความขี้เกียจ หลังจากนั้นควรสวดมนต์จะเป็นตอนกลางคืนหรือทุกเช้าแล้วแต่ถนัด บทสวดมนต์ที่ดีที่สุดคือ อิติปิโสค่ะ สวดสรรเสริญผู้มีพระคุณอันสูงสุดด้วยใจที่มีความสุข จะให้ผลที่สว่างค่ะ ทำอย่างนี้สืบเนื่องกัน เดี๋ยวจิตใจก็เข้มแข็งขึ้นได้เองค่ะ

พีร์เคยแนะนำให้หลาย ๆ คนที่เสียงดุ เวลาพูดไปแล้วอาจทำให้คนเข้าใจผิด หรือเกิดศัตรูง่ายมากจากคำพูด ให้สวดมนต์ออกเสียงดังฟังชัดทุกวัน มีหลายสิบคนที่เสียงหายดุอย่างน่าอัศจรรย์ใจค่ะกลายเป็นผู้มีแก้วเสียงที่ไพเราะน่าฟังกันเลย ที่สำคัญต้องหัดรักษาศีลข้อสี่ให้ดีกันด้วยนะคะ โดยเฉพาะกับพ่อแม่ อย่าไปเผลอทำกรรมหนักเรื่องคำพูดเพิ่ม เพราะถ้าสวดมนต์ไป แต่ก็เผลอกระทบกระทั่งท่านไป โอกาสที่เสียงจะดีขึ้นก็ยากคะ นอกจากเสียงดุแล้วคนที่พูดเสียงเล็ก เสียงไม่มีอำนาจไม่มีน้ำหนัก เสียงแหบ เสียงเบาก็ช่วยได้เกือบทั้งนั้นค่ะ ที่พีร์รู้ก็เพราะว่าคนที่เสียงดุหรือเสียงไม่เพราะนั้น มันโชว์ในดวงอยู่แล้วค่ะ ถ้ามีเสียงที่ดีขึ้น น้ำเสียงที่เปล่งออกมากับดวงมันจะต่างกันค่ะ ที่พีร์มักจะบอกว่าเหนือดวง ชีวิตเหนือดวงมันมีได้จริง ๆ นะคะชีวิตเหนือดวงจะมีความทุกข์น้อยลง อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เสียงดี คือการบอกบุญหรือการแนะนำให้คนอยู่ในศีลธรรม นี่ก็ทำให้เสียงเพราะเหมือนกันค่ะ

นอกจากเรื่องน่ายินดีสำหรับหลายคนที่ชนะกรรมเรื่องคำพูดได้ ยังมีเรื่องที่น่าประทับใจอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งถ้ามองอีกด้านน่าจะเป็นเรื่องน่าเศร้าโศก คือเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาแม่โทรมาบอกว่า แม่เพื่อนที่ป่วยเป็นมะเร็งตับเสียชีวิตเมื่อเช้า ซึ่งตรงกับวันเกิดของพีร์ พอดีตั้งใจหยุดไปทำบุญแถววัดต่างจังหวัดอยู่แล้ว พอทำบุญเสร็จได้อุทิศส่วนกุศลให้แม่เพื่อน ทุกครั้งที่อุทิศส่วนบุญ จิตใจจะมีสภาวะของความสุข จนทำให้ใจเบิกบานเริงร่าจนรู้สึกแปลกใจ เพราะทำบุญหลายวัดเหมือนกัน วัดที่สามจึงเริ่มแน่ใจว่าเป็นสภาวะนางฟ้า เพราะจำสัมผัสความรู้สึกนี้ ได้จากคุณน้ากับคุณแม่ของผู้มีพระคุณได้แม่น จึงคิดว่าใช่แน่ ตอนกลับบ้านช่วงสงกรานต์ไปเยี่ยมท่านมีโอกาสดูดวงให้ และได้สอนท่านอยู่กับลมหายใจจนท่านทำได้ และเน้นย้ำให้เพื่อนทำบุญสังฆทานยาซ้ำเรื่อย ๆ เพื่อนทำให้แม่ตลอดอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นเห็นท่าไม่ค่อยจะดีเลยเน้นทุกอาทิตย์ไปเลย จิตใจของคุณแม่ค่อนข้างยินดีในบุญกุศลอยู่แล้ว จึงเห็นว่าน่าจะง่ายและดวงท่านขึ้นจิตใจจะเหนี่ยวนำไปทางบุญกุศลง่าย ถ้าเป็นอะไรตอนดวงตกโทสะโมหะจะครอบงำง่าย และคนใกล้ตัวจะมีโทสะใส่ง่าย การดูแลผู้ป่วยต้องอดทนอดกลั้นเรื่องโทสะให้มากที่สุด เพราะอาจจะทำให้ท่านเครียดง่ายน้อยใจง่ายทุกข์ใจจนแย่ลงได้ง่ายค่ะ

เราสามารถทำให้ชีวิตดีขึ้นได้ แต่ต้องผ่านบารมีหลายข้อค่ะ ต้องฝึกเอาไม่ว่าจะเป็นการอดทนอดกลั้นต่อโทสะ อดทนอดกลั้นยับยั้งชั่งใจที่จะไม่ผิดศีล หรือไม่ว่าจะเป็นอธิฐานบารมีคือการรักษาสัจจะของตัวเอง ตั้งใจทำอะไรไม่เปลี่ยนใจ