เราคบกับแฟนมาเกือบ 6 ปีแล้ว ปีแรกที่เราคบกันเราเจอกันแทบทุกวันเลยเพราะเรียนที่เดียวกัน จำได้ว่าตอนนั้นมีความสุขมากกกกก  คุยโทรศัพท์กันทุกคืน จนบางวันหลับคาโทรศัพท์ แต่ตื่นขึ้นมาเราก็รู้สึกมีพลัง สดใส มีแรงที่จะใช้ชีวิตในแต่ละวัน เราคอยให้กำลังใจกันตลอด ในทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องร้ายแล้วก็เรื่องดี เรามีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ มันโอเคมากๆ  แต่แล้วบุญเราสองคนก็ต้องหักเห เมื่อเราต้องเดินออกจากชีวิตเค้าแบบไม่รู้วันกลับ เราต้องย้ายมาเรียนต่อที่กรุงเทพ ทำให้ตลอดระยะเวลา 5 ปีหลังจากนี้ เราไม่ได้เจอกันเลยสักครั้ง แม้แต่สักเสี้ยวนาทีก็ไม่ได้เจอกันเลย เราคิดถึงกันมากในระยะแรกๆที่ห่างกันไป ทรมานมาก อยากได้ยินเสียงก็ทำไม่ได้ อยากเจออยากสัมผัสอยากสบตา คือมันไม่มีอีกแล้ว คนเคยคุยกัน เจอหน้ากัน ปรึกษากัน ให้กำลังใจกัน วันนึ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หลายๆคนคงปรับตัวและหัวใจไม่ทันเหมือนเราแน่ๆ เรารักกันมาก แต่เรื่องราวก่อนหน้านั้นเราขอไม่พูด  เราไม่ได้เลิกกันน่ะ เรายังรักกันอยู่ อาจจะเป็นความรักลมๆแล้งๆ ของเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายคนนึ่ง ที่ผู้ใหญ่มองว่ามันไม่เหมาะสม แต่ไม่เป็นไร

เราเชื่อว่าเวลามันจะช่วยเราได้ เราจากกันเพราะเรื่องไม่ดี มันเลยทำให้พ่อแม่ของเราสั่งห้ามติดต่อกับเค้า เชื่อมั้ย ตอนนั้นเราแทบจะเป็นบ้า บ้าเพราะอะไรน่ะหลอ จำได้มั้ย ก่อนที่เราจะมาอยู่ที่นี่(กรุงเทพ) เราเคยมีความสุขมากขนาดไหน ยิ่งเรานึกว่าเราเคยโอเค มีความสุข แล้วต้องตัดภาพมาตอนปัจจุบันที่เป็นอยู่นี่ น้ำตาก็ไหล มันทรมาน มันปวดไปทั้งใจ เอาง่ายๆคือแย่มากๆ แต่ชีวิตเราก็ต้องเดินต่อ เดินไปข้างหน้าอย่างตั้งหน้าตั้งตารอ ก่อนนอนเราก็คิดถึง  ที่ครั้งหนึ่งชีวิตมันเคยงดงามและสดใสมากๆ แล้วก็ต้องตื่นมาพร้อมกับความทรมาน ไม่มีแรงผลักดันที่จะทำอะไรต่อ
เราทนกับความทรมานมา 3 ปี ทนคิดถึง ทนหลายๆอย่าง แต่ 3 ปีที่ย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ มันก็สอนเราหลายอย่าง มันทำให้เรามีทัศนคติที่ดีขึ้น โตขึ้น มองโลกกว้างมากขึ้น เจอคนมากขึ้น  แต่มันไม่ได้ทำให้เราเลิกรอเค้าน่ะ มันทำให้เรารออย่างมีความสุข รออย่างมีความหวัง จนเข้าปีที่ 4 กล้ารอคอยก็มีผล เกือบ 4 ปีที่เราไม่เจอกันเลย มันรู้สึกดีขึ้นมาทันทีเมื่อเราได้กลับมาคุยกันอีกครั้งใน Facebook แล้วเราสองคนก็ได้สัมผัสความสุขอันเหลือล้นอีกครั้ง เพราะต่างคนต่างก็รอเหมือนกัน ตอนแรกเรานึกว่าเราเองคนเดียวที่เป็นฝ่ายรอเวลาแบบนี้  แต่พอได้คุยกัน ทำให้เรารักกันมากขึ้นด้วยซ้ำ ทำให้เราเห็นค่าในกันและกันมากขึ้น จากนั้นมา 1 ปี เราก็เป็นความสุขของกันและกันมาโดยเงียบๆ และก็ยังคงไม่เจอกันเช่นเดิม รวมๆแล้วก็ 5 ปีพอดีที่ไม่ได้เจอกันเลย เราคุยกันทุกวันผ่าน Line บางวันก็ Facebook คุยกันเหมือนคุยโทรศัพท์เมื่อ 5 ปีก่อน ถึงตอนนี้พ่อกับแม่เราก็ยังไม่รู้น่ะว่าเรากลับมาคุยกันอีก เราสองคนอยากให้ความรักที่เราบ่มมาลงเอยกันด้วยดี เราเลยคุยกันว่า เค้าจะย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ ใกล้ๆเรานะ เราจะได้รับรู้เรื่องราวในแต่ละวันของกันและกันมากขึ้น เอาง่ายๆก็คืออยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแลเหมือนคู่รักอื่นๆนั้นแหละ เราก็ตกลงกัน ว่าเราจะทำตัวใหม่ ให้ผู้ใหญ่เห็นว่าเราไปกันรอด เพราะไหนๆเวลาที่เรารอให้มันพิสูจน์ความรัก มันก็แสดงผลออกมาแล้วว่าเรายังรักกันอยู่ เราเลยวางแผนชีวิต ว่ามันจะต้องเำเนินไปไหนทางไหน ดีไม่ดีเราช่วยกันคิด

และแล้วแฟนเราย้ายเข้ามาทำงานในกรุงเทพ ก่อนที่เค้าจะมาเราตื่นเต้นมาก เราคุยกันเยอะมาก ว่าถ้ามาเดี๋ยวเราไปกินขนมร้านนั้นกันไปเที่ยวที่นี่กัน ด้วยความคิดถึงและไม่ได้เจอกันนานมาก ก็เลยตื่นเต้นเป็นธรรมดา แต่ชีวิตและความรู้สึกหลังจากที่แฟนเราย้ายมาที่กรุงเทพนั้น มันกลับตรงกันข้ามหมดเลย เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร เกิดขึ้นจากใคร หรืออาจเป็นเพราะเราไม่ได้เจอกันนาน ไม่ได้มองตากัน ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกที่มากไปกว่าตัวหนังสือ เลยทำให้พอเจอกันจริงๆ มันไม่เป็นไปดังที่เราหวังไว้ก่อนหน้านั้น เรางงมาก บางครั้งเราคิดว่ามันเป็นเพราะเรา ที่งี่เง่าเอาแต่ใจจนเกินไป เลยทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆ และแสดงสิ่งที่ไม่ดีออกมา แต่ในบางครั้งเราก็แอบโทษเค้าที่ไม่ชินกับเราสักทีเพราะเราก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว กลายเป็นเราทะเลาะกัน และทะเลาะกันบ่อยมาก ทะเลาะกันถี่จนบทสนทนาเราสองคนเริ่มแปลกๆ จากที่หวานๆก็กลายเป็นเฉยๆ

จนในที่สุดเราก็เลิกกัน เชื่อมั้ย เราเหมือนเป็นบ้าครั้งที่สอง ทุกอย่างที่เราตั้งไว้มันพังหมดเลย รูปที่เที่ยวที่เราสแคปมาว่าจะไปกับเค้าเราก็ไม่ได้ไป ชื่อ ร้านขนมที่เราโน๊ตไว้ว่าจะพาเค้าไปกินเราก็ต้องไล่ลบออกเรื่อยๆ โหลแห่งความคิดถึงตลอดระยะเวลาที่ไม่ได้คุยกัน เราเขียนเอาไว้เพื่อที่จะให้เค้าอ่านในวันที่เค้ามาถึงเราก็ต้องเอามาทิ้ง เราสัมผัสได้ถึงความรักที่เค้ามีให้เรานะ เค้ารักเรามากเลย เค้ายอมเสี่ยงเดินทางเข้ามาในกรุงเทพเพื่อให้ได้ใกล้กับเรา เราสัมผัสได้จริงๆว่าเค้าก็รักเรามากมายไม่น้อยกว่าที่เรารักเค้า แต่ในวันนี้เราต้องเลิกกันเพราะความรักที่เหลือล้น แต่กลับดันไม่มีความเข้าใจให้กันและกันเลย ตอนนี้เราแย่มากๆ ร้องไห้ทุกวัน มันเป็นการจากกันที่เราไม่แน่ใจเลยว่าเค้าจะย้อนกลับมาอีกรึเปล่า เพราะในทุกๆครั้งเรามั่นใจเหลือเกินว่าเค้าต้องกลับมาง้อเราแน่ๆ แต่ครั้งนี้ ยิ่งเราโตขึ้น เค้าโตขึ้น ยิ่งมีความคิดเป็นของตัวเอง มันเลยทำให้เรากลัวและแทบจะไม่อยากยอมรับถ้าเค้าต้องออกไปจากชีวิตเราจริงๆ พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหล ความทรงจำมันมากเหลือเกิน ความรักมันมากมายที่เรามีให้กัน ทำไมเราต้องเลิกกันด้วยความไม่เข้าใจกัน ทำไมนะได้แต่ตั้งคำถาม แต่วันนี้ไม่มีคนตอบ ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เราไม่ได้ต้องการอะไรเลยน่ะ เราแค่อยากระบาย อยากให้พันทิปมันได้เก็บเรื่องราวของเราเอาไว้ เพราะถ้าวันไหนที่เราเปิดมาอ่าน เราจะได้รู้พัฒนาการของตัวเองว่าถึงจุดไหนแล้ว

สุดท้ายนี้ถ้าพี่อ่านข้อความนี้อยู่หนูอยากจะบอกว่า ไม่ต้องกลับมาก็ได้ เราไม่ต้องเข้าใจกันอีกแล้วก็ได้ แต่ขอให้จำความรัก และความรู้สึกดีๆ เรื่องร้ายๆ ที่เราข้ามผ่านมาพร้อมกันเหล่านั้นไว้ให้ดีๆได้มั้ยคะ เพราะอย่างน้อยถึงหนูจะไม่ได้อยู่ในอนาคตของพี่ ก็ขอให้หนูได้อยู่ในความทรงจำของพี่ก็พอแล้วนะคะ