เด็กหญิงคนหนึ่งอายุราว 8-9 ขวบบนรถเมล์เก่าๆคันหนึ่ง เธอกำลังนั่งรถกลับบ้าน สายลมพัดผ่านปะทะหน้าของเธอเบาๆ เผยให้เห็นหน้าของเธอที่นิ่งสงบและไม่มีรอยยิ้ม...เมื่อถึงปากซอยเข้าบ้าน เธอค่อยๆเดินเข้าไปในความมืด มีเพียงแสงรำไรจากรถที่วิ่งผ่านไปมา เธอหยุดเดินเมื่อถึงอพาร์ทเม้นแห่งหนึ่ง ที่เงียบสงบ  ตึกสีทมึนๆ ดูแล้วขนลุก เธอมองที่ยังห้องของจากด้านล่างที่ไม่มีแม้แสงไฟเปิด เธอถึงหน้าห้องของเธอ หยิบกุญแจมาไขประตู แล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

"แอ๊ดดดด"

เสียงประตูดูค่อนข้างเก่าดังขึ้น เผยให้เห็นสีำำดำที่มองไม่เห็นของไรภายในห้องเลยแม้แต่น้อย  ไฟสว่างขึ้นหลังจากที่เธอเปิดไฟ ภายในห้องมีกล่องลังมากมายที่ยังไม่ได้รื้อออก และมีบางส่วนก็ถูกแกะออกมาบ้าง ด้านในห้องมีเตียง ทีวี ที่ยังดูจัดไม่เป็นระเบียบสักเท่าไหร่ เด็กหญิงเธอนั่งลงบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"แม่ยังไม่กลับหรอ... แล้วแม่จะกลับมากินข้าวไหม... ให้หนูไปซื้อไว้เปล่า... โอเคๆงั้นหนูไม่รอนะ"

เธอวางสายโทรศัพท์ เธอรู้ว่าคืนนี้แม่เธอยังทำงานไม่เสร็จเป็นแน่ เธอคงต้องอยู่คนเดียวกับห้องที่ยังไม่คุ้นเคย แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงไป

เช้ารุ่งขึ้นของวันเสาร์ เธอไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะเป็นวันหยุด เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินเสียงไดร์ฟเป่าผมของแม่เธอ แม่เธอกำลังเป่าผมเพื่อกำลังออกไปประชุมงาน

"วันนี้ช่วยจัดตู้เสื้อผ้าด้วยนะ กล่องเสื้อผ้าอยู่หน้าห้องน้ำ รื้อๆดู เดี๋ยวบ่ายๆแม่กลับมาช่วยนะ " เธอไม่ตอบอะไรพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองไป

เธอเดืนมาตลาดช่วงเช้าในวันหยุดวันนั้น คนในตลาดมากหน้าหลายตา มาจับจ่ายของมากมาย มีทั้งผักปลาผลไม้ และเนื้อหมูเนื้อไก่มากมาย บ้างก็แขวนลำไส้หมู หัวหมู กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่ว ทางเดินมีเลือดหมูเลือดไก่ไหลประปราย จนเธอต้องเดินเหยียบคาวเลือดพวกนั้น มีเสียงคนสับเนื้อดังพร้อมกันหลายๆร้าน ฟังดูแล้วเหมือนลานประหาร เธอได้อาหารกลับมาถึงห้องพร้อมนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของเธอ เธอหยิบหน่องไก่ทอดเข้าปาก ค่อยๆฉีกเนื้อไก่ออกจากกระดูก เห็นถึงความเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สนใจภาพที่เธอเห็นก่อนนี้เลย

เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น เธอรีบหยิบโทรศัพท์ข้างตัวเธอมาดู นั่นคือพ่อของเธอที่โทรมา... "พ่อ!! หายไปไหนมา...... ใช่ หนูย้ายมาแล้ว..... ก็ไม่ไกลจากโรงเรียนนะ แต่ก็ไกลจากที่ทำงานแม่นิดหน่อย...... ก็..มันไม่แพงมาก อยู่ได้ๆ "

กีอกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอได้ยินเสียงก็เดินมาที่หน้าประตู

"อืออ..ปากซอยไงใกล้ตลาดดี หนูกินไม่หยุดเลย" เธอพูดจบลงพร้อมกับเปิดประตู เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัวเพราะด้านหน้าห้องของเธอไม่มีใครเลย มีเพียงเสียงเงียบสงัด เธอเงียบไปครู่หนึ่ง "พ่อแปปหนึ่งนะ เดี๋ยวหนูโทรกลับ" เธอบอกพ่อแล้วสายโทรศัพท์ เธอโผล่หัวออกมาจากประตูแล้วมองซ้ายอย่างระแวง ก็ไม่พบใคร เธอหันมาทางขวา ก็ติดบันได ไม่ใครสักคน เธอเริ่มไม่มั่นใจ ค่อยๆกลับเข้าไปในห้องแต่ยังไม่ปิดประตูลง เธอยืนครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นระหว่างที่เธอกำลังปิดประตูลง เผยให้เห็นเงาคนสีดำด้านหลังของเธอเดินผ่านไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว......


***ขออภัยหากมีการพิมพ์ผิดพลาด และขอบคุณมากๆจากใจที่เข้ามาอ่าน

                            ว่างๆเดี๋ยวมาต่อนะครับ