เราเคยเป็นแบบ จขกท. นะ

คบกันช่วงปีแรกเขาก็โกหกนิดๆหน่อยๆ แล่วเราจับได้ เราก็เปิดใจจับเข่าคุยกันว่าเขามีปัญหาอะไร เขาบอกว่าที่บ้านเขาดุมาก พ่อแม่คาดหวังในตัวเขามาก จนเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง โกหกได้ทุกอย่างเพื่อให้คนรอบข้างชื่นชมหรือมองเขาในแง่ดี  
เราก็สงสาร เห็นใจ ให้โอกาสเขาใหม่ เพราะนอกจากเรื่องโกหกแล้วเขาเป็นคนดีทีเดียว

พอคบกันเข้าไปที่สอง เอาละทีนี้ทุกอย่างมันเริ่มชัดเจนขึ้น เห็นอะไรมากขึ้น และก็จับได้อีกว่าโกหกอีก แต่คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว
คือเราชอคมากๆ กับการโกหก เขาสามารถแต่งเรื่องราวได้เป็นชอตๆ ลำดับเหตุการณ์ได้ดีมากๆ มีองค์ประกอบ มีสถานที่จริง มีชีวิตสมุตติก็มี  ซึ่งความจริงแล้วคนๆนั้นไม่มีตัวตนเป็นสิ่งที่เขามโนขึ้นมา  
เราก็ถามเขาว่าเขาทำเพื่ออะไร เขาบอกว่าเขาไม่รู้ เขาแค่อยากให้เรายอมรับในตัวเขาได้
คือบางทีเราไม่เข้าใจไงว่าสิ่งที่เขาโกหกนี่มันเกี่ยวอะไรกับมาโกหกให้เรายอมรับ เช่นโกหกเดือนเกิด  โกหกเรื่องความสัมพันธ์กับที่บ้าน โกหกเรื่องฐานะอาชีพที่บ้านก็ทำมาแล้วอันนี้พอเข้าใจนะ แต่บางอย่างเราหาเหตุผลไม่ได้

แล้วก็มาถึงจุดที่เราทนไม่ไหว..
เรายอมรับมันไม่ไหวจริงๆ เมื่อทุกอย่างมันเปิดเผย สิ่งที่เราสงสัยมันก็ถูกเฉลยจากคนในครอบครัวเขามาบอกเรา เราเสียใจมากๆที่เขามาโกหกเรา เราถามเขาไปว่าแล้วที่ผ่านมานี่เคยรักกันไหม??? เขาตอบว่าไม่เคยรักเลย แค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ  เราได้ยินนี่ใจสลาย รู้สึกแย่ที่ให้โอกาสคนโกหกทำร้ายตัวเราเองซ้ำๆเพราะคิดว่าเราเข้าใจเขา
สุดท้ายก็เลิกกัน...เพราะไม่มีอะไรเชื่อถือคนโกหกได้อีกต่อไป แม้คำว่ารักเรายังโกหกเรา

สิ่งที่ จขกท.ถาม
คุณแก้ไขคนที่ชอบโกหกไม่ได้หรอก
เราเคยแนะนำให้เขาพบจิตแพทย์ เขาบอกว่าเขาไม่ไป เขาไม่ได้บ้า ..
เราพยายามหาปมที่เขาเป็น เราหาจนเจอนะ แต่เราก็ช่วยไรเขาไม่ได้ คือการโกหกเขาไม่ได้โกหกแต่คนรอบข้าง แต่เขาโกหกแม้แต่ตัวเขาเอง จนคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ฝังรากลึกเป็นจิตสำนึก จนสามารถโกหกคนอื่นได้อย่างไม่รู้สึกละอายใจ และมีความสุขอยู่กับการโกหกตัวเองได้อย่างสบายใจ