ตามหัวเรื่องเลยค่ะ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เรานะค่ะเป็นคนที่ชอบมองมองไปทั่วนะค่ะ ไม่มีไรก็มอง แล้ววันนึ่งเราก็มองของเราปกติ แต่ไปสดุดตากับ ผช.คนหนึ่ง ซึ่งก็น่ารักดีค่ะ หล่อ  แต่ก็แค่มองไม่ได้พูดอะไร มองเฉยๆ มองทุกวัน มองจนชอบ ไม่มองวันไหนนี้รู้สึกแปลกๆ//เข้าคล้ายโรคจิต//แล้วแถวที่เรานั่งอะ มันจะต้องนั่งแบบเข้าเป็นสีๆ แล้วแบบว่า แถวเรามันใกล้กับแถวของเขามากอ่ะ แบบติดกันเลย คือเราจะอยู่ด้านน่าเขาเยื่องๆ กับเขานิดหน่อย แล้วแบบว่ามันก็ต้องมองไม่ถนัดใช่มั้ยค่ะเรา ก็เลยแบบว่าเนียนทำเป็นว่าหันมาคุยกะเพื่อน หรือหันไปมองทั่วๆ แต่จุดโฟกัสเรามันอยู่ที่เขา แล้วอยู่ดีๆ เขาก็มองเราค่ะ พอเราหันกลับไปมอง เขาก็หลบตามองไปทางอื่น คือเราก็คิดว่าเขาก็คงมองอะไรเพลินๆอยู่ แต่พอดีมองเราแล้วเราหันไปเขาเลยตกใจไรงี้ เราก็เลยไม่ได้อะไรมาก ทีนี้เขาเล่นลูกบาสนะคะในแถวคือก็เล่นกลิ้งไปกลิ้งมากับเพื่อนเขาปกติ แล้วอยู่ดีๆลูกบาสเขามันกลิ้งมาชนเข่าของเรา ตอนแรกเราก็ได้อะไรกะจะหันไปมองเขาพอดี พอหันไปมองเขา เราก็ตกใจสิค่ะสบตา จองเรานิ่งเลย เขาก็คงคิดว่าเราจะโกดอะไรงี้ เขาก็เลยพูดว่า "ขอโทษครับ!!" ด้วยเสียงที่หนักแน่นมาก เราก็งงสิ เราก็จะพูดว่า อะไม่เป็นไร แต่ดันหลุดไปแค่ อะ เพราะครูบอกให้แยกย้ายเข้าเรียนได้ เขาก็ทำน่าแบบเกร็งตามว่าเราจะพูดว่าไง แต่เราก็ไม่ได้พูดไรต่อหันไปยิ้มให้แล้วก็รุกไปเรียน พอตกกลางวันเราเดินผ่านสนามบาสที่เขาเล่นบาสอยู่ เราก็เลยแบบชำเรืองมองเขานิดนึง แต่พอเรามองเขาเท่านั้นแหละ ก็ดันไปสบตาเขาพอดี แบบเขามองนิ่งมาก เราก็พยามคิดว่าเออเขาอาจจะมองคนอื่นก็ได้ แล้วทีนี้เราซื้อขนมเสร็จก็เลยออกมานั่งตรงแสตนข้างๆสนามบาส เขาก็หันมามองเราเป็นระยะๆนะ แล้วเป็นแบบนี้บ่อยมาก ก็เลยอย่ารู้ว่าที่มองแบบนี้หมายความว่าไงนะคะ