เมื่อ 5 ปีก่อน ระหว่างที่ดิฉันเดินเริงร่าอยู่กับลูกน้อยตรงซอยหลังสวน กำลังจะเดินกลับคอนโด มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาและเปิดประโยคสนทนา
ผช. : คุณครับผมหิวข้าวขอเงินซื้อข้าวหน่อย ผมหางานมาสามวันแล้วยังไม่ได้งาน
ดิฉัน : (มองด้วยสายตา สภาพดูน่าสงสาร เลยหยิบเงินยื่นให้ 100 บาท) นี่คะพี่ ขอให้ได้งานเร็วๆนะคะ
ผช. : ขอบคุณครับ (ยกมือไหว้)
คือเรื่องราวมันควรจบแค่นี้อ่ะนะ แต่ ชีวิต มัน ถถถถถถถ........ คืออิคุณพี่ผู้ชายท่านนั่น ชีวิตจะบัดสบอะไรได้เยี่ยงนี้ เพราะหลังจากนั่นอีก 6 เดือนให้หลัง
ที่เดิม ซอยเดิม เวลาใกล้เคียงกัน เปลี่ยนแค่ทำเลต่างกันแค่100เมตร ระหว่างที่ดิฉันเดินจูงมือลูกกำลังจะข้ามถนน เยื่องๆกับสตาร์บัคตรงซอยหลังสวน
มาอีกแล้วครับ เสียงมาจากโสทประสาทด้านหลัง
.......... น้องครับ พี่ขอเงินกินข้าวหน่อย พี่ตกงาน.........
ดิฉัน หันตามเสียงไปสิคะ รออะไร ทำไมเสียงมันช่างคุ้นเคยได้อะไรเยี่ยงนี้ แหม แหม แหม...........
สายตาแรกที่สบตากับผู้ชายเจ้าของเสียง หน้าตาคุ้นเคยเสียยิ่งกระไร คะใช่เลยคะ อิผู้ชายเมื่อหกเดือนก่อนคะ
ดิฉัน : โห พี่หิวมากเหรอคะ นี่ตกงานมาครึ่งปีแล้วยังไม่มีงานทำเลยเหรอคะ
ผช. : (เงียบ+ทำหน้าตกใจ 3 วิ)
ดิฉัน : หา-ง่ายจังเลยนะคะ บลา.......บลา.......
นี่ก็ด่าไปแบบชาตินี้คงไม่เจอเมิงอีกนะคะ
แต่กระนั่น บอกแล้วชีวิตบัดสบเยี่ยงไรก็เยี่ยงนั่นคะ
สองปีก่อนดิฉันย้ายมาอยู่แถวเอ็มโพเรี่ยมคะ
ระหว่างเดินออกจากเอ็มโพเรี่ยมออกทางเชื่อมจะไปขึ้นบีทีเอส สิ่งคุ้นเคยก็เกิดขึ้นอีก แต่รอบนี้งานดราม่า ออสก้า ตุ๊กตาทองกันเลยทีเดียว ฮีนั่งทรุดอยู่ตรงพื้นแบบเหมือนคนหมดอะไรตายอยากคะ แล้วสายตาฮีก็มาประสบกับสายตาดิฉัน และคำพูดเดิมๆก็มาอีกแล้วคะ แต่รอบนี้ดิฉันไม่มีเวลามานั่งต่อกลอนด้วยเลยปล่อยผ่าน เดินจากมาแบบนางงามได้มงฏ์
แต่มหากาพย์มันต้องมีตอนต่อไปคะ
สองวันก่อน ดิฉันเดินลงจากบีทีเอสพร้อมพงษ์ ระหว่างทางลงบันได ทำไมกระเป๋าเป้ใบนั่นมันช่างคุ้นเคย เทคนิคการแสดงยังคงเทพเหมือนเดิมคะ นี่ก็แค่ดูแต่ไม่คิดเลยว่า อิเจ้าของกระเป๋าเป้ที่นั่งทรุดอยู่ตรงขั้นบันไดทางลงจากสถานีบีทีเอสจะหันมาพูดด้วยประโยคเดิมๆกับดิฉันอีกแล้ว สายตาเราสบกัน คำพูดเดิมสตอรี่เดิมๆมาอีกแล้วคะ
ดิฉัน : (มองด้วยสายตาอาฆาตขั้นสุด) นี่ห้าปีแล้วเมิงยังจะตามมาขอเงินกูอีกรึ ........นี่ตกงานอย่างเดียวไม่พอใช่มั้ยคะพี่ หัวนี่มีไว้ใส่สมองอย่างเดียวเลยใช่มั้ย ช่วยจำหน้ากูไว้ด้วยเหอะ กูขอร้อง....
ผช. : (มันรีบเดินหนีไปเร็วจนงงกับอิหนึ่งนาทีก่อนที่มันนั่งหมดสภาพทำดราม่าเยี่ยงโลกนี้ช่างโหดร้าย)
พอกลับถึงคอนโดเลยเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆหล่ะ พี่เค้าเล่นใหญ่มากแถมทำการแสดงมาร่วม 5 ปี แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญว่าทำไมดิฉันเจอพี่คนนี้ถึง 4 ครั้งใน 5 ปี พี่เค้าทำการตลาดมาดีคะ มีการเช็คมาร์เกตแชร์มาก่อนล่วงหน้า ทำเลคือสิ่งสำคัญที่พี่เค้าคิดไว้ บวกลูกค้าของพี่เค้าต้องมีลักษณะแบบดิฉันคะ เค้าเลือกไว้ในใจแล้ว แค่บังเอิญเค้าจำหน้าลูกค้าของตัวเองไม่ได้คะ
วิธีสังเกต (เผื่อใครเคยเป็นลูกค้าของพี่เค้าคะ)
- พี่คนนี้ตาด้านขวาเสียคะ เหมือนมีความพิการทางสายตา
- แต่งตัวดีคะ เสื้อ กางเกงสุภาพ แต่ไม่ได้ขนาดมนุษย์เงินเดือนนะคะ
- สะพายเป้สีเข้มใบใหญ่ๆ อารมณ์คนต่างจังหวัดเข้ามาหางาน
- ในส่วนของการแสดงของพี่เค้า ทุ่มทุนสร้างทั้งหน้าตา ท่าทาง น้ำเสียง อิดอกไปสมัครงานช่องสามเหอะ เก่งเกิ๊น นี่ยังอินในบทบาทการแสดงของพี่เค้าอยู่ เลยต้องเสียตังค์ค่าตัวไป 100 นึง ตามระเบียบ
- สูง 170 ขึ้นไปคะ ผิวสองสี
หากใครเคยเป็นลูกค้า รบกวนแชร์ประสบการณ์บ้างนะคะ จะได้ดีใจว่าดิฉันไม่ได้อินอยู่คนเดียว
ถ้าใครยังไม่เคยก็อย่าหลงกลการตลาดของพี่เค้านะคะ
#เราเตือนคุณแล้ว
โดนหลอกมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ 5 ปี 4 ครั้ง กับคนเดิมๆ
ผช. : คุณครับผมหิวข้าวขอเงินซื้อข้าวหน่อย ผมหางานมาสามวันแล้วยังไม่ได้งาน
ดิฉัน : (มองด้วยสายตา สภาพดูน่าสงสาร เลยหยิบเงินยื่นให้ 100 บาท) นี่คะพี่ ขอให้ได้งานเร็วๆนะคะ
ผช. : ขอบคุณครับ (ยกมือไหว้)
คือเรื่องราวมันควรจบแค่นี้อ่ะนะ แต่ ชีวิต มัน ถถถถถถถ........ คืออิคุณพี่ผู้ชายท่านนั่น ชีวิตจะบัดสบอะไรได้เยี่ยงนี้ เพราะหลังจากนั่นอีก 6 เดือนให้หลัง
ที่เดิม ซอยเดิม เวลาใกล้เคียงกัน เปลี่ยนแค่ทำเลต่างกันแค่100เมตร ระหว่างที่ดิฉันเดินจูงมือลูกกำลังจะข้ามถนน เยื่องๆกับสตาร์บัคตรงซอยหลังสวน
มาอีกแล้วครับ เสียงมาจากโสทประสาทด้านหลัง
.......... น้องครับ พี่ขอเงินกินข้าวหน่อย พี่ตกงาน.........
ดิฉัน หันตามเสียงไปสิคะ รออะไร ทำไมเสียงมันช่างคุ้นเคยได้อะไรเยี่ยงนี้ แหม แหม แหม...........
สายตาแรกที่สบตากับผู้ชายเจ้าของเสียง หน้าตาคุ้นเคยเสียยิ่งกระไร คะใช่เลยคะ อิผู้ชายเมื่อหกเดือนก่อนคะ
ดิฉัน : โห พี่หิวมากเหรอคะ นี่ตกงานมาครึ่งปีแล้วยังไม่มีงานทำเลยเหรอคะ
ผช. : (เงียบ+ทำหน้าตกใจ 3 วิ)
ดิฉัน : หา-ง่ายจังเลยนะคะ บลา.......บลา.......
นี่ก็ด่าไปแบบชาตินี้คงไม่เจอเมิงอีกนะคะ
แต่กระนั่น บอกแล้วชีวิตบัดสบเยี่ยงไรก็เยี่ยงนั่นคะ
สองปีก่อนดิฉันย้ายมาอยู่แถวเอ็มโพเรี่ยมคะ
ระหว่างเดินออกจากเอ็มโพเรี่ยมออกทางเชื่อมจะไปขึ้นบีทีเอส สิ่งคุ้นเคยก็เกิดขึ้นอีก แต่รอบนี้งานดราม่า ออสก้า ตุ๊กตาทองกันเลยทีเดียว ฮีนั่งทรุดอยู่ตรงพื้นแบบเหมือนคนหมดอะไรตายอยากคะ แล้วสายตาฮีก็มาประสบกับสายตาดิฉัน และคำพูดเดิมๆก็มาอีกแล้วคะ แต่รอบนี้ดิฉันไม่มีเวลามานั่งต่อกลอนด้วยเลยปล่อยผ่าน เดินจากมาแบบนางงามได้มงฏ์
แต่มหากาพย์มันต้องมีตอนต่อไปคะ
สองวันก่อน ดิฉันเดินลงจากบีทีเอสพร้อมพงษ์ ระหว่างทางลงบันได ทำไมกระเป๋าเป้ใบนั่นมันช่างคุ้นเคย เทคนิคการแสดงยังคงเทพเหมือนเดิมคะ นี่ก็แค่ดูแต่ไม่คิดเลยว่า อิเจ้าของกระเป๋าเป้ที่นั่งทรุดอยู่ตรงขั้นบันไดทางลงจากสถานีบีทีเอสจะหันมาพูดด้วยประโยคเดิมๆกับดิฉันอีกแล้ว สายตาเราสบกัน คำพูดเดิมสตอรี่เดิมๆมาอีกแล้วคะ
ดิฉัน : (มองด้วยสายตาอาฆาตขั้นสุด) นี่ห้าปีแล้วเมิงยังจะตามมาขอเงินกูอีกรึ ........นี่ตกงานอย่างเดียวไม่พอใช่มั้ยคะพี่ หัวนี่มีไว้ใส่สมองอย่างเดียวเลยใช่มั้ย ช่วยจำหน้ากูไว้ด้วยเหอะ กูขอร้อง....
ผช. : (มันรีบเดินหนีไปเร็วจนงงกับอิหนึ่งนาทีก่อนที่มันนั่งหมดสภาพทำดราม่าเยี่ยงโลกนี้ช่างโหดร้าย)
พอกลับถึงคอนโดเลยเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆหล่ะ พี่เค้าเล่นใหญ่มากแถมทำการแสดงมาร่วม 5 ปี แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญว่าทำไมดิฉันเจอพี่คนนี้ถึง 4 ครั้งใน 5 ปี พี่เค้าทำการตลาดมาดีคะ มีการเช็คมาร์เกตแชร์มาก่อนล่วงหน้า ทำเลคือสิ่งสำคัญที่พี่เค้าคิดไว้ บวกลูกค้าของพี่เค้าต้องมีลักษณะแบบดิฉันคะ เค้าเลือกไว้ในใจแล้ว แค่บังเอิญเค้าจำหน้าลูกค้าของตัวเองไม่ได้คะ
วิธีสังเกต (เผื่อใครเคยเป็นลูกค้าของพี่เค้าคะ)
- พี่คนนี้ตาด้านขวาเสียคะ เหมือนมีความพิการทางสายตา
- แต่งตัวดีคะ เสื้อ กางเกงสุภาพ แต่ไม่ได้ขนาดมนุษย์เงินเดือนนะคะ
- สะพายเป้สีเข้มใบใหญ่ๆ อารมณ์คนต่างจังหวัดเข้ามาหางาน
- ในส่วนของการแสดงของพี่เค้า ทุ่มทุนสร้างทั้งหน้าตา ท่าทาง น้ำเสียง อิดอกไปสมัครงานช่องสามเหอะ เก่งเกิ๊น นี่ยังอินในบทบาทการแสดงของพี่เค้าอยู่ เลยต้องเสียตังค์ค่าตัวไป 100 นึง ตามระเบียบ
- สูง 170 ขึ้นไปคะ ผิวสองสี
หากใครเคยเป็นลูกค้า รบกวนแชร์ประสบการณ์บ้างนะคะ จะได้ดีใจว่าดิฉันไม่ได้อินอยู่คนเดียว
ถ้าใครยังไม่เคยก็อย่าหลงกลการตลาดของพี่เค้านะคะ
#เราเตือนคุณแล้ว