ความเชื่อของผมตั้งแต่เด็กจนโต เชื่อมาตลอดว่า พระนิพพาน คือ ความไม่เหลืออะไรอีกต่อไป ไม่เหลือจิต ไม่มีดินแดน ไม่ต้องมาเกิดใหม่เพราะจิตได้ทำลาย อวิชชากิเลสจนหมดสิ้นแล้ว ถ้าลองขึ้นตามเหตุผล เหนือโลกมนุษย์ขึ้นไป เป็นสวรรค์ทั้ง 6 ชั้น แล้วเป็นรูปพรหม สูงกว่านั้นคือ อรูปพรหม คือ เหลือแต่จิตนิ่งสงบตามกำลังฌานสมาบัติที่ตยมี ไม่มีรูป ความเชื่อของผม เมื่อเหนือกว่าอรูปพรหม ต้องไม่มีทั้งรูปและจิตเหลืออยู่หรือ คือ พระนิพพานนั่นเอง หากได้ยินว่า พระนิพพานเป็นสถานที่ มีเจดีย์ วิหาร จะรู้สึกแอนตี้ทันที
แต่เนื่องจากผมไม่ใช่พระอรหันต์ ยังหูหนวก ตาบอดอยู่ ไม่มีปัญญาจะรู้แจ้งได้ (หากบรรลุอรหันต์คงไม่มานั่งเล่น Pantip แบบนี้) จึงได้ศึกษาประวัติของพระที่ผมนับถือ และเชื่อว่าท่าน เป็นพระอรหันต์ เช่น หลวงพ่อฤษีลิงดำ หลวงปู่มั่นภูริทัตโต หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ซึ่งทุกท่านล้วนขึ้นชื่อว่าเป็นพระอรหันต์แห่งยุค
ซึ่งประวัติทุกท่านกล่าวไว้เหมือนกันว่า มีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งปัจจุบันและในอดีต พระอรหันต์เจ้า เสด็จจากพระนิพพาน มาเทศนาสั่งสอนธรรมให้แก่ท่าน มาทุกเดือนบ้าง เป็นต้น  
มันเป็นการทำลายความเชื่อของผมที่เชื่อมาต้งแต่เด็กว่า พระนิพพาน คือ ความว่าง แต่มันก็เป็นแค่ความคิดที่ผมคิดไปเอง หรือฟังอาจารย์สมัยเด็กที่เป็นคนธรรมดา ยังเป็นคนหูหนวก ตาบอดเช่นกัน