วันนี้รื้อการ์ตูนเก่า เจอเรื่องพ่อครัวจอมมายา (Mr. Ajikko) เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กม.ต้นที่อัจฉริยะด้านการทำอาหาร สร้างเมนูใหม่ๆออกมาช่วยร้านอาหารที่เดือดร้อนเสมอๆ แล้วมีอยู่ตอนนึง เขาต้องไปช่วยร้านข้าวกล่องที่สถานีรถไฟ ที่โดนร้านใหม่มาแย่งลูกค้าไปหมดจนขายไม่ออก สุดท้ายได้ออกมาเป็น ข้าวกล่องหมูชุบแป้งทอดและแซลม่อนย่าง ใช้เทคนิคและส่วนผสมต่างๆนานาในการทำให้มันพิเศษกว่าร้านคู่แข่ง มีรายละเอียดประมาณนี้ค่ะ

กับข้าว: หมูชุบแป้งทอด แซลมอนย่างซอสกับเห็ดในห่อฟอยล์ ไข่เจียวใส่อะโวคาโด
เครื่องเคียง: หัวไชเท้าดองเปรี้ยวหวาน (หั่นเป็นรูปดอกไม้) สลัดผัก โดยคว้านมะเขือเทศทำเป็นภาชนะใส่
ข้าวสวย
ในกล่องมีแก้วพิเศษ (ไม่ได้บอกว่าทำจากอะไร) ที่ออกแบบให้แบ่งเป็นสองด้าน ใส่ได้ทั้งน้ำชาและซุปมิโสะ
ตัวกล่อง ลักษณะเหมือนกระดาษแข็ง ทำซ้อนสองชั้น โดยชั้นล่างใส่แคลเซียมออกไซด์ (ปูนขาว) กับถุงใส่น้ำเอาไว้ โดยในการ์ตูนบอกว่าอยากให้คนได้กินอาหารร้อนๆที่ไหนก็ได้ แค่เอาไม้จิ้มเข้าไปให้ถุงรั่วน้ำออกมาผสมกับแคลเซียมออกไซด์ที่รองก้นกล่อง เกิดเป็นไอร้อน
ส่วนบริเวณที่บรรจุสลัด ใช้โฟมกันความร้อนทำ เพื่อไม่ให้ผักสลด

หน้าตาประมาณนี้


คือเราอ่านแล้วมีความรู้สึกว่าต้นทุนทั้งเรื่องเวลาและเงินมันไม่น่าคุ้มสำหรับการทำข้าวกล่องอ่ะ (ในการ์ตูนบอกว่าทำออกมา 500 กล่อง) แน่นอนในการ์ตูนมันก็ต้องเวอร์อยู่แล้ว แต่ในความเป็นจริงอยากรู้ว่า ถ้าจะทำแบบนี้ขายจริงๆละก็:

1) ต้นทุนทั้งหมดจะประมาณเท่าไรคะ
2) ราคาขายต่อกล่อง ถ้าจะให้คุ้มต้องประมาณเท่าไร
3) แคลเซียมออกไซด์นำมาใช้ประโยชน์ในแง่นี้ได้จริงหรือไม่ มีความอันตรายมากน้อยอย่างไร

คิดด้วยบริบทเงินไทยก็ได้ค่ะ หรือถ้าใครรู้เรื่องค่าของต่างๆในญี่ปุ่นจะคิดเป็นเงินเยนก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

แท็กก้นครัว เพราะมีเรื่องการทำอาหาร ขายอาหารค่ะ
แท็กหว้ากอ เพราะถามเรื่องคุณสมบัติและปฏิกิริยาเคมีของปูนขาวค่ะ
แท็กสินธร เพราะมีเรื่องเกี่ยวกับการลงทุนค่ะ