วันนี้ได้มีโอกาสไปรับประทานอาหารจานด่วนประเภทไก่ทอดกลางสยามที่เพิ่งมาเปิดได้ไม่นาน
หลังจากที่ผมสั่งอาหารเสร็จแล้วก็ไปจับจองที่นั่งซึ่งถูกจับจองโดยผู้คนจํานวนมากซึ่งมาทานอาหารหลังจากเลิกงานและเด็กอีกจํานวนหนึ่งที่เหน็ดเหนื่อยจากการเรียนพิเศษมาเกือบค่อนวันรวมทั้งผมด้วย หลังจากหาได้สักพักจึงได้ที่นั่งที่นึงหนึ่งสภาพเหมือนกองขยะที่คนจํานวนมากเอามาวางไว้รวมทั้งคนอื่นที่พึ่งหาโต๊ะได้ก็เอาถาดที่คนก่อนหน้านี้กินทิ้งไว้มากองไว้ที่โต๊ะซึ่งผมนั้นได้จับจองไว้ ปัญหาของเรื่องไม่ได้อยู่ที่ พนักงานทําความสะอาดซึ่งยํ้าว่าเป็นร้านอาหารจานด่วนที่แต่ละคนมีหน้าที่ปรุงอาหารรวมทั้งรับออร์เดอร์ซึ่งลําพังก็วุ่นวายมากอยู่แล้ว และ ไม่ได้อยู่ที่คนที่เอาถาดมากองไว้ที่โต๊ะผม แต่อยู่ที่แต่ละคนที่รับประทานซึ่งบอกได้ว่าเกือบ 80% ของคนที่มาทานทําไมไม่ยอมที่จะเอาถาดไปทิ้งในถาดทิ้งที่แค่เอาถาดไปจ่อแล้วพลิกลงไปก็เรียบร้อยไม่ได้ยากหรือลําบากเลย ซึ่งเป็นสิ่งที่คนทั่วโลกยํ้าเลยว่าทั่วโลกเค้าทํากันในร้านอาหารจานด่วนซึ่งหลังจากนั้นได้ประมาณยี่สิบนาทีก็มีพนักงานมาเก็บทําความสะอาดเกือบทุกโต๊ะซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ผมนั้นทานอาหารเสร็จพร้อมกับลุกที่จะเอาถาดไปทิ้งพี่พนักงานคนหนึ่งก็ทํามือรอรับถาดจากผมไปก่อนที่ผมจะปฏิเสธแล้วเห็นรอยยิ้มจากเขาซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าการยิ้มทักทายลูกค้าหรือยิ้มจากการที่มีลูกค้าแบ่งเบาภาระจากเขาได้ จากเหตุการณ์นี้มันทําให้ผมหยุดที่จะคิดเอาไว้ไม่ได้กับการที่คนส่วนหนึ่งไม่ยอมที่จะรับผิดชอบกับสิ่งนี้ซึ่งส่งผลต่อ พนักงาน ภาพลักษณ์ และที่สําคัญคือคนที่เค้ามาทานอาหารต่อหลังจากคุณที่ต้องทนอยู่กับเศษอาหารรอให้พนักงานมาเก็บไปทิ้งบางทีอาจนานเป็นครึ่งชั่วโมงหรือชั่วโมงนึง ที่ผมมาบ่นแบบนี้ก็รู้นะว่ามันเป็นแบบนี้มานานแล้วกับพฤติกรรมการทานอาหารจานด่วนซึ่งไม่ใช่ภัตตาคารที่มีคนมาดูแลตลอดการรับประทานอาหาร ซึ่งอย่างที่บอกไปว่ามันไม่ใช่พฤติกรรมที่ดีในสายตาของคนอื่นเลยและเป็นพฤติกรรมที่ถูกละเลยจากการกล่าวถึงมากแม้จะเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็ตาม