อ่านความเห็นของสมาชิกหลายๆคน
ที่บอกว่าการพูดของลูกน้ำแปล่งๆ
พูดแข็ง ติดสำเนียงอีสาน
ทำให้รู้สึกขัดใจกับการพูด

แต่ถ้าเราเข้าใจพื้นฐานของตัวละคร
เราจะเห็นว่า...
ลูกน้ำ คือนางงามจากขอนแก่น
เป็นเด็กขอนแก่นที่ไม่ค่อยได้มากรุงเทพฯ
(อ้างอิงจากที่ลูกน้ำบอกอลิส)
ฉะนั้นภาษาหลักที่ตัวละครใช้ก่อนมาประกวด
ต้องเป็นภาษาอีสานแน่นอน
ดังนั้นวิธีการพูดของตัวละครจึงเมคเซ้น
เนื่องจากคนต่างจังหวัดส่วนใหญ่
ที่ไม่ได้ใช้ภาษากลางบ่อย
เวลาจะพูดภาษากลาง จะคิดคำพูด
ว่าคำนี้ในภาษากลางพูดว่าอย่างไร?
เช่น "น้ำไม่รู้"
ภาษาอีสานจะออกเสียงว่า "น้ำบ่อฮู้"
ซึ่งการออกเสียงไม่เหมือนคำในภาคกลาง
คือต่างกันทั้งพยัญชนะ
และการผันเสียงวรรณยุกต์
เวลาจะพูดให้เป็นภาษาภาคกลาง
ที่เสียงวรรณยุกต์ไม่สูงเท่าภาษาที่คุ้นเคย
จึงต้องคิดว่าจะออกเสียงอย่างไรไม่ให้ผิด
หรือออกเสียงเพี้ยน และไม่ให้หลุดพูดภาษาถิ่น
ในการพูดภาษาภาคกลางของคนต่างจังหวัด
(ทั้งภาคเหนือ อีสาน ใต้ และภาคกลางที่ไม่ใช่กรุงเทพฯ)
จึงมีความเกร็งในการแต่ละคำที่พูดออกมา

ฉะนั้นการที่ลูกน้ำ จะมีการพูดที่ดูเกร็งและแข็ง
จึงไม่ผิด แต่อาจขัดใจคนดู
ที่ชินหูกับภาษากลางที่ลื่นไหลกว่านี้
แต่ถ้าเรามองไปรอบๆตัว
เพื่อนที่มาจากต่างจังหวัดหลายคน
ก็มีวิธีการพูดแบบลูกน้ำเช่นกัน
การที่ตัวละครพูดกลางไม่ชัด
สำหรับเราแล้วมันดูเรียลดี
ทำให้ตัวละครมีตัวตนชัดขึ้น และลึกขึ้น
ดูแล้วเชื่อทันทีว่าเป็นเด็กบ้านนอกมาประกวดจริงๆ

ส่วนการแสดงของซีแนน
ส่วนตัวชอบนะ เวลาที่ตัวละครยิ้ม
หรือทำหน้าโลกสวยไร้เดียงสา
แต่ในแววตาดูมีความคิดมากมายในหัว
ซึ่งเดาไม่ออกด้วยว่าคิดอะไรอยู่
รู้แค่ว่ามันต้องคิดอะไรแน่ๆ
จะเรื่องดีหรือไม่ดี ก็ไม่อาจทราบได้
ซึ่งเล่นยากกว่าการแสดงออกทางสีหน้าตรงๆ
มีแผนชั่วก็ยิ้มชั่ว เสแสร้งก็มีหน้าสอง
ที่บอกว่ายาก เพราะนักแสดง
จะต้องแสดงออกภายนอกขัดกับภายใน
คือข้างนอกแสดงออกนิ่งๆใสๆ เหมือนไม่ได้คิดอะไร
แต่นัยตากลับมีความคิดซ่อนอยู่มาก
ซึ่งการซ่อนเรื่องราวไว้นัยตาคืองานยาก
ถ้าสื่อออกมามากไป ก็จะดูชัดไปว่าคิดไปในทางดีหรือร้าย
และตัวละครจะขาดมิติ
แต่ถ้าสื่อน้อยไป คนดูจะไม่เห็น
การใช้สายตาอยู่ระดับพอดีนี่แหละคือของยาก