สวัสดีชาวพันทิป
ตอนนี้หนูเรียนอยู่ปี 3 แล้ว แต่หนูเครียดมากเลยหนูฝืนเรียนพยาบาลเพื่อพ่อกับแม่ พ่อกับแม่หนูบอกว่าขอแค่เรียนให้จบแล้วไม่ต้องทำงานเป็นพยาบาลก็ได้แล้วต่อยไปต่อ ป.ตรี สาขาอื่นอีกใบตอนเรียนจบแล้วแต่หนูรู้สึกเหมือนชีวิตเราไม่มีจุดหมายอ่ะไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตยังไง หนูเครียดมาก
ทุกวันนี้เรียนวิชาพยาบาลก็เหนื่อยใจมากไม่อยากตื่นขึ้นไปเรียนเลยอยากนอนหายใจนิ่งๆอยู่ที่หอ พอไปเรียนไปฟังอาจารย์สอนก็เหมือนไม่ได้เรียนเพราะไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเลยเหมือนใจมันลอยไม่รับความรู้อะไรเข้าสมองเลย หนูเครียดมากๆๆๆๆ จนบางครั้งคิดอยากจะหนีปัญหา แม่เราชอบบอกกับเราว่าคนอื่นยังทำได้ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ แล้วแม่ก็จะโทรหาพี่ญาติพี่น้องให้โทรมาคุยกล่อมเราให้เราเรียนต่อให้จบเราโดนแบบนี้ตั้งแต่ปี1แล้วแต่หนูก็พยายามทนมาตลอด แต่พอมาเจอ การเรียนที่ต้อง อาบน้ำเช็ดตัวให้คนไข้ ดูแลเรื่องการขับถ่าย คือใจหนูนี่แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย อาจจะมองว่าเราใจร้ายใจดำนะที่ไม่อยากทำอะไรแบบนี้ แต่คือถ้าใครไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอก มันกดดันมากๆๆ หนูจะทำยังไงดี หนูไม่ไหวแล้ววจริงๆ ไม่รู้ว่าเราจะทนได้ถึงเมื่อไหร่ แต่เราพอจะรู้ว่าความอดทนของเราใกล้หมดแล้ว 3 ปีเลยนะที่เราทนมา ยิ่งกว่าสงครามชีวิตโอชิน
ทำไมพ่อแม่คนไทยชอบให้ลูกเรียนสายการแพทย์ เพราะไม่ตกงาน เพราะเงินดี เหตุผล......ล้านแปด
แล้วสาขาอื่นเรียนไปแล้วมันเลี้ยงตัวเองไม่ได้เหรอ คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต จำเป้นต้องเป็น พยาบาล เป็น หมอ ทันตะ เภสัช ไหม
ขอฝากบอกคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านนะคะว่า ถ้าลูกของคุณอยากเรียนอะไร อย่าบังคับเขาเลย อย่าให้ลูก หรือ คนในครอบครัวของคุณ ต้องมีชีวิตที่ทนฝืนหายใจมีชิวิตไปวันๆรู้สึกว่าตัวเองสิ้นหวังและรู้สึกชีวิตไร้จุดหมายเลย ขอฝากกรณีชีวิตหนูไว้เป็นอุทาหรณ์ นะค่ะ และ น้องๆที่กำลังเข้ามหาลัยแล้วตัดสินใจเรียนเพื่อพ่อแม่ น้องๆคิดให้ดีๆนะ เวลา4 ปีมันนานนะ น้องก็แก่ขึ้นทุกปี กว่าน้องจะเรียนจบ แล้วไปเรียนในสาขาอื่นที่ตนเองอยากเรียนน้องจะก้าวช้ากว่าเพื่อนไป 4ปีนะ แล้วพี่บอกเลยน้องจะรู้สึกเหมือนตกนรก ตายทั้งเป็น พี่ไม่ได้ขู่นะ ยังไงก็คิดดีๆนะ พี่บอกจาก
ฝืนเรียนเพื่อพ่อแม่ แต่ทรมาณมากชีวิตดั่งสวรรค์สาป
ตอนนี้หนูเรียนอยู่ปี 3 แล้ว แต่หนูเครียดมากเลยหนูฝืนเรียนพยาบาลเพื่อพ่อกับแม่ พ่อกับแม่หนูบอกว่าขอแค่เรียนให้จบแล้วไม่ต้องทำงานเป็นพยาบาลก็ได้แล้วต่อยไปต่อ ป.ตรี สาขาอื่นอีกใบตอนเรียนจบแล้วแต่หนูรู้สึกเหมือนชีวิตเราไม่มีจุดหมายอ่ะไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตยังไง หนูเครียดมาก
ทุกวันนี้เรียนวิชาพยาบาลก็เหนื่อยใจมากไม่อยากตื่นขึ้นไปเรียนเลยอยากนอนหายใจนิ่งๆอยู่ที่หอ พอไปเรียนไปฟังอาจารย์สอนก็เหมือนไม่ได้เรียนเพราะไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเลยเหมือนใจมันลอยไม่รับความรู้อะไรเข้าสมองเลย หนูเครียดมากๆๆๆๆ จนบางครั้งคิดอยากจะหนีปัญหา แม่เราชอบบอกกับเราว่าคนอื่นยังทำได้ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ แล้วแม่ก็จะโทรหาพี่ญาติพี่น้องให้โทรมาคุยกล่อมเราให้เราเรียนต่อให้จบเราโดนแบบนี้ตั้งแต่ปี1แล้วแต่หนูก็พยายามทนมาตลอด แต่พอมาเจอ การเรียนที่ต้อง อาบน้ำเช็ดตัวให้คนไข้ ดูแลเรื่องการขับถ่าย คือใจหนูนี่แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย อาจจะมองว่าเราใจร้ายใจดำนะที่ไม่อยากทำอะไรแบบนี้ แต่คือถ้าใครไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอก มันกดดันมากๆๆ หนูจะทำยังไงดี หนูไม่ไหวแล้ววจริงๆ ไม่รู้ว่าเราจะทนได้ถึงเมื่อไหร่ แต่เราพอจะรู้ว่าความอดทนของเราใกล้หมดแล้ว 3 ปีเลยนะที่เราทนมา ยิ่งกว่าสงครามชีวิตโอชิน
ทำไมพ่อแม่คนไทยชอบให้ลูกเรียนสายการแพทย์ เพราะไม่ตกงาน เพราะเงินดี เหตุผล......ล้านแปด
แล้วสาขาอื่นเรียนไปแล้วมันเลี้ยงตัวเองไม่ได้เหรอ คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต จำเป้นต้องเป็น พยาบาล เป็น หมอ ทันตะ เภสัช ไหม
ขอฝากบอกคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านนะคะว่า ถ้าลูกของคุณอยากเรียนอะไร อย่าบังคับเขาเลย อย่าให้ลูก หรือ คนในครอบครัวของคุณ ต้องมีชีวิตที่ทนฝืนหายใจมีชิวิตไปวันๆรู้สึกว่าตัวเองสิ้นหวังและรู้สึกชีวิตไร้จุดหมายเลย ขอฝากกรณีชีวิตหนูไว้เป็นอุทาหรณ์ นะค่ะ และ น้องๆที่กำลังเข้ามหาลัยแล้วตัดสินใจเรียนเพื่อพ่อแม่ น้องๆคิดให้ดีๆนะ เวลา4 ปีมันนานนะ น้องก็แก่ขึ้นทุกปี กว่าน้องจะเรียนจบ แล้วไปเรียนในสาขาอื่นที่ตนเองอยากเรียนน้องจะก้าวช้ากว่าเพื่อนไป 4ปีนะ แล้วพี่บอกเลยน้องจะรู้สึกเหมือนตกนรก ตายทั้งเป็น พี่ไม่ได้ขู่นะ ยังไงก็คิดดีๆนะ พี่บอกจาก