ที่ตั้งกระทู้นี้ไม่ใช่เพราะเราไม่เคยอิจฉานะคะ เราเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีความอิจฉา
มันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ ข้อนี้เราเข้าใจดี
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนหัวดีตั้งแต่เกิด หรือเรียนดีตั้งแต่เด็ก
ตั้งแต่อนุบาลจนถึงม.6 เราถือเป็นเด็กกลางห้อง บางอย่างทำได้ บางอย่างก็ทำไม่ได้
ออกจะเป็นคนงงๆ หัวช้าด้วยซ้ำ ไม่ได้เป็นคนโปรดของครู/อาจารย์ เพราะเรียนกลางๆ
จนกระทั่งเราสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังต่างจังหวัดแห่งหนึ่งได้ เป็นคณะและสาขาที่เราชอบ
ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย ไม่ใช่ประเภทที่เอะอะโวยวายหรือเสียงดัง ไม่ใช่เด็กกิจกรรม ไม่มีบทบาทในคณะ
คือเรียนอย่างเดียว พูดง่ายๆ บุคคลิกเราภายนอกก็คือเด็กเรียนนั่นแหละค่ะ
ทำให้เพื่อนคนหนึ่งในสาขาที่เรารู้จักในตอนนั้น ก็พูดคุยกับเราปกติ เจอกันก็ทักทายกันตามประสาคนที่อยู่สาขาเดียวกัน
แต่ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันนะคะ แค่รู้จักกันแบบผิวเผินเท่านั้นค่ะ
พอถึงช่วงเรียนและช่วงสอบ เราทำคะแนนอยู่ในเกณฑ์ที่ถือว่าดีมาก แม้ว่าช่วงปีหนึ่งจะมีวิชาโหดๆหลายวิชาก็ตาม
แต่เราก็พยายามและอดทน จนเกรดของปีหนึ่ง เราได้ประมาณ 3.6 ซึ่งเป็นเกรดที่ดีที่สุดในชีวิตของเราเลยก็ว่าได้
บางวิชาอาจารย์จะชอบประกาศคะแนนสอบในห้องเรียน แล้วมันมีหลายครั้งมากที่เรามักจะได้คะแนนสูงสุดของห้อง
ทำให้เมื่อเราได้คะแนนสูงสุดอยู่บ่อยครั้ง ก็จะเป็นภาพจำของเพื่อนๆว่าเราเรียนเก่ง ทั้งๆเราอะรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เก่งอะไรหรอก
แค่ขยันและอดทนเท่านั้นเอง วิชาไหนที่ไม่ถนัดก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น เราคิดแบบนี้ และมันคือสาเหตุที่ทำให้เราเรียนดี
แล้วเกรดของเราก็ดีขึ้นทุกๆเทอม ยังไม่เคยต่ำกว่า 3.6 เลย จนจบปีสอง
เมื่อเพื่อนมักจะจำภาพว่าเราเป็นคนเรียนเก่งไปแล้วนั้น ก็ไม่พ้นมีคนอิจฉาอยู่ดี แม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่มของเราเอง
เรายังโดนอิจฉาเลยค่ะ โดยเพื่อนจะแสดงออกกับเราไม่เหมือนแต่ก่อน จากคนที่เคยคุยกันอยู่ดีๆ ก็กลายเป็น
เมินเฉยกับเราไปซะอย่างนั้น เวลาประกาศคะแนนแล้วเราได้มากกว่าก็จะเงียบไม่คุยกับเราไปเลย
ทั้งๆที่เวลาเราได้คะแนนเยอะๆ เราไม่เคยพูดชมตัวเอง ไม่เคยทำตัวโดดเด่น ไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองเก่ง หรืออวดรู้เลย
เราอยู่ของเราเงียบๆ เราตั้งใจอ่านหนังสือสอบแล้วมันผิดตรงไหนที่เราจะได้คะแนนดีๆ เราไม่ได้ได้มันมาง่ายๆ
โดยที่เราไม่ต้องพยายามซะหน่อย
เราเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนในจุดนี้นะ ว่ามันก็ต้องมีอิจฉากันบ้าง เราเองก็ยังเคยอิจฉาเพื่อนที่เรียนเก่งๆเลย
แต่เราอิจฉาที่เขาทำได้ แล้วมาย้อนดูตัวเองว่าเรายังพยายามไม่มากพอเท่าเขา เขาพยายามมากก็สมควรที่เขาต้องได้คะแนนดีๆสิ
แต่มันใช่หรอ ที่เพื่อนในมหาลัยจะมาทำให้ความสัมพันธ์บั่นทอนลงเพียงเพราะเราเรียนดีกว่า แทนที่จะพัฒนาปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น
อิจฉาได้นะ แต่อย่าริษยา เมื่ออิจฉาแล้วก็ผลักดันตัวเองให้ดีขึ้นสิ ไม่ใช่มาพาลใส่เรา
เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่เราจำเป็นต้องลดความขยันลง อ่านหนังสือให้น้อยลง เพื่อเอาใจเพื่อนหรอ
ก็ไม่ใช่อะ เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมเพื่อนต้องทำเหมือนว่าเราผิด ตรงนี้ที่เราไม่เข้าใจ
เลยอยากมาปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปว่าเคยเจอประสบการณ์แบบเรามั้ย แล้วเราควรจะทำอย่างไร
กับเรื่องนี้ดีคะ? (ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ)
ปล. หลายคนสงสัยว่าเรามีเพื่อนคนอื่นอีกมั้ย ก็ตอบว่ามีค่ะ มีเยอะพอสมควร
จะมีบางคนเท่านั้นที่เราได้กล่าวไปแล้ว
เคยโดนเพื่อนที่มหาลัยอิจฉาเพราะเรียนดีกว่ามั้ยคะ?
มันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ ข้อนี้เราเข้าใจดี
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนหัวดีตั้งแต่เกิด หรือเรียนดีตั้งแต่เด็ก
ตั้งแต่อนุบาลจนถึงม.6 เราถือเป็นเด็กกลางห้อง บางอย่างทำได้ บางอย่างก็ทำไม่ได้
ออกจะเป็นคนงงๆ หัวช้าด้วยซ้ำ ไม่ได้เป็นคนโปรดของครู/อาจารย์ เพราะเรียนกลางๆ
จนกระทั่งเราสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังต่างจังหวัดแห่งหนึ่งได้ เป็นคณะและสาขาที่เราชอบ
ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย ไม่ใช่ประเภทที่เอะอะโวยวายหรือเสียงดัง ไม่ใช่เด็กกิจกรรม ไม่มีบทบาทในคณะ
คือเรียนอย่างเดียว พูดง่ายๆ บุคคลิกเราภายนอกก็คือเด็กเรียนนั่นแหละค่ะ
ทำให้เพื่อนคนหนึ่งในสาขาที่เรารู้จักในตอนนั้น ก็พูดคุยกับเราปกติ เจอกันก็ทักทายกันตามประสาคนที่อยู่สาขาเดียวกัน
แต่ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันนะคะ แค่รู้จักกันแบบผิวเผินเท่านั้นค่ะ
พอถึงช่วงเรียนและช่วงสอบ เราทำคะแนนอยู่ในเกณฑ์ที่ถือว่าดีมาก แม้ว่าช่วงปีหนึ่งจะมีวิชาโหดๆหลายวิชาก็ตาม
แต่เราก็พยายามและอดทน จนเกรดของปีหนึ่ง เราได้ประมาณ 3.6 ซึ่งเป็นเกรดที่ดีที่สุดในชีวิตของเราเลยก็ว่าได้
บางวิชาอาจารย์จะชอบประกาศคะแนนสอบในห้องเรียน แล้วมันมีหลายครั้งมากที่เรามักจะได้คะแนนสูงสุดของห้อง
ทำให้เมื่อเราได้คะแนนสูงสุดอยู่บ่อยครั้ง ก็จะเป็นภาพจำของเพื่อนๆว่าเราเรียนเก่ง ทั้งๆเราอะรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เก่งอะไรหรอก
แค่ขยันและอดทนเท่านั้นเอง วิชาไหนที่ไม่ถนัดก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น เราคิดแบบนี้ และมันคือสาเหตุที่ทำให้เราเรียนดี
แล้วเกรดของเราก็ดีขึ้นทุกๆเทอม ยังไม่เคยต่ำกว่า 3.6 เลย จนจบปีสอง
เมื่อเพื่อนมักจะจำภาพว่าเราเป็นคนเรียนเก่งไปแล้วนั้น ก็ไม่พ้นมีคนอิจฉาอยู่ดี แม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่มของเราเอง
เรายังโดนอิจฉาเลยค่ะ โดยเพื่อนจะแสดงออกกับเราไม่เหมือนแต่ก่อน จากคนที่เคยคุยกันอยู่ดีๆ ก็กลายเป็น
เมินเฉยกับเราไปซะอย่างนั้น เวลาประกาศคะแนนแล้วเราได้มากกว่าก็จะเงียบไม่คุยกับเราไปเลย
ทั้งๆที่เวลาเราได้คะแนนเยอะๆ เราไม่เคยพูดชมตัวเอง ไม่เคยทำตัวโดดเด่น ไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองเก่ง หรืออวดรู้เลย
เราอยู่ของเราเงียบๆ เราตั้งใจอ่านหนังสือสอบแล้วมันผิดตรงไหนที่เราจะได้คะแนนดีๆ เราไม่ได้ได้มันมาง่ายๆ
โดยที่เราไม่ต้องพยายามซะหน่อย
เราเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนในจุดนี้นะ ว่ามันก็ต้องมีอิจฉากันบ้าง เราเองก็ยังเคยอิจฉาเพื่อนที่เรียนเก่งๆเลย
แต่เราอิจฉาที่เขาทำได้ แล้วมาย้อนดูตัวเองว่าเรายังพยายามไม่มากพอเท่าเขา เขาพยายามมากก็สมควรที่เขาต้องได้คะแนนดีๆสิ
แต่มันใช่หรอ ที่เพื่อนในมหาลัยจะมาทำให้ความสัมพันธ์บั่นทอนลงเพียงเพราะเราเรียนดีกว่า แทนที่จะพัฒนาปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น
อิจฉาได้นะ แต่อย่าริษยา เมื่ออิจฉาแล้วก็ผลักดันตัวเองให้ดีขึ้นสิ ไม่ใช่มาพาลใส่เรา
เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่เราจำเป็นต้องลดความขยันลง อ่านหนังสือให้น้อยลง เพื่อเอาใจเพื่อนหรอ
ก็ไม่ใช่อะ เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมเพื่อนต้องทำเหมือนว่าเราผิด ตรงนี้ที่เราไม่เข้าใจ
เลยอยากมาปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปว่าเคยเจอประสบการณ์แบบเรามั้ย แล้วเราควรจะทำอย่างไร
กับเรื่องนี้ดีคะ? (ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ)
ปล. หลายคนสงสัยว่าเรามีเพื่อนคนอื่นอีกมั้ย ก็ตอบว่ามีค่ะ มีเยอะพอสมควร
จะมีบางคนเท่านั้นที่เราได้กล่าวไปแล้ว