สวัสดีค่ะก็ตามหัวข้อเลยนะคะ เริ่มเข้าเรื่องเลยนะคะ
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงที่ร้องเพลงเก่ง เต้นเก่ง รู้จักคนเยอะ เฟรนลี่ กล้าแสดงออก แล้วก็มีวันนึงที่รรเนี่ยได้จัดงานที่ต้องขึ้นไปเต้นและร้องบนเวทีใหญ่
แล้วตอนนั้นเราไม่รู้อะไรเลยและเราเป็นคนที่ชอบร้องเพลงและชอบเต้นมาก
อยู่ๆเพื่อนเราก็ได้ไปออดิชั่นแล้วเราก็มารู้ทีหลังซึ่งก็เพื่อนออดิชั่นผ่าน ได้แต่งหน้าแต่งชุดสวยๆคนชมเยอะแยะ แต่พอเรากลับมาดูที่เรา
เราก็รู้สึกว่าเราไม่ได้มีอะไรดีสู้เขาได้เลยเรื่องเต้นและร้อง เขินๆอายๆไม่กล้าแสดงออก
เราเคยไปออดิชั่นร้องเพลงงานเล็กๆที่รรเก่าแล้วก็ชนะได้ที่3มาตลอด แต่พอเรามาลองเต้นเพราะเป็นปีสุดท้ายเลยอยากลองจะได้รู้
แล้วก็ลองจนได้สรุปออไม่ผ่านค่ะ
ตอนนั้นเรารู้สึกเฟลและเสียใจมาก เพราะเราต้องการจะเต้นเก่งๆ ก่อนจะต้องไปออเต้นเราก็ฝึกเองมาตลอดเลยค่ะเคยเรียนเต้นแต่รู้สึกไม่สบายใจ
เพราะเรารู้สึกชอบฝึกเอง เพราะตัวเราไม่กล้าแสดงออกค่ะเรื่องเต้น
ส่วนเรื่องร้องพอได้แต่ก็เคยโดนเรียกให้ไปร้องเพลงแค่ประโยคเดียวหน้าห้องเรียนเราตื่นเต้นมากแต่พอเดินออกไปหน้าห้องมันนิ่งไปเลยค่ะ
ปากขยับไม่ได้เลยประมาณว่ากลัวมากๆไม่รู้ทำไม สายตาคนที่มองเราอยู่มันทำให้เราตื่นเต้น
แล้วอยู่ๆก็มีคนพูดขึ้นมาว่าร้องเพลงแค่นี้แกยังร้องไม่ได้เลยแต่หยาบกว่าอ่ะค่ะ เราเฟลกว่าเดิมอีกค่ะแล้วต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่กล้าร้องในห้องเรียน
เราเครียดหลายวันเลยค่ะแต่ไม่กล้าบอกใครเลยเก็บไว้เพราะถึงบอกเพื่อนๆรอบข้างก็คงไม่ฟังและไม่ช่วย
เราเลยกลับไประบายให้แม่ฟังแล้วแม่ก็ซัพพอร์ตเรามาตลอด แม่ส่งเราไปเรียนเต้น เรียนหลายๆอย่างให้ดีขึ้น แต่มันก็ไม่ดีขึ้นสักที
เราเหนื่อยมากๆค่ะเราอยากโตไปได้เป็นนักร้องนักเต้นอะไรก็ว่าไปอยากเป็นศิลปินมากๆค่ะ
แต่เราก็คิดว่าเรายังได้ไม่ดีเท่าเพื่อนเลยเราจะสู้คนอื่นได้ยังไง
เราอิจฉาเพื่อนมากๆ ควรแก้นิสัยนี้ยังไงดี