สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกๆคนครับ
ขอแนะนำตัวจากกระทู้นี้นะครับ

http://ppantip.com/topic/34004639

กระทู้นี้เป็นเพียงแค่อยากเล่าเรื่องราวเท่านั้น มิไช่กระทู้โชว์เหนือ โฃว์พาว หรืออวดเก่งใดๆทั้งสิ้นนะครับ หลังจากเลิกเสพติดบุหรี่ ผมก็มาเสพติด การปั่น audax ฤดูการ 2016 ก็ได้ไปปั่นบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย

26 ธ.ค. 400 เจ้าพระยา
20 ก.พ. 300 ระยอง
20 มี.ค. 200 สะพานข้ามแม่น้ำแคว
21 พ.ค. 300 นครปฐม
28 พ.ค. 400 สุรินทร์

Audax 400 สุรินทร์เป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปปั่นกับ ริชซี่ จริงๆแล้วผมกับ ริฃซี่ เรารู้จักกันมานานแล้ว เป็นเพื่อนซี้กันมานานมาก แต่ ริชซี่ ไม่เคยไปปั่น audax กับผมเลย ส่วนใหญ่จะมาหาหลังจากปั่น audax เสร็จแล้วเกือบแทบทุกครั้ง หลังจากจบ audax 300 นครปฐม 21 พ.ค. ริชซี่ ก็มาหาผมวันอังคารที่ 24 พ.ค. เหมือนอยากจะไปปั่น audax 400 สุรินทร์ กับผม   

ในเมื่อ ริชซี่ ต้องการไปปั่น audax กับผม ผมก็จะพาไป แต่การไปปั่นทางไกลระยะ 400 กิโลเมตรไม่ไช่เรื่องง่ายๆ สุขภาพร่างกายต้องพร้อม ริชซี่ ต้องแข็งแรงกว่านี้ ผมเลยจัดยาให้ ริชซี่ เช้า-เย็น ถ้า ริชซี่ แข็งแรงผมจะพาไปแต่ถ้าดูแล้ว ริชซี่ ไม่ดีขึ้น ผมจะไม่พาไปและจะอยู่ดูแล ริฃซี่ ให้หายดี หลังจากจัดยาให้ ริชซี่ จนถึงวันศุกร์ที่ต้องเดินทางไปสุรินทร์ ริชซี่ ก็ดีขึ้นกว่าวันอังคารที่เจอกัน จนผมคิดว่าน่าจะไหว เลยตัดสินใจพา ริชซี่ ไปด้วย ป่ะ!!!เราไปลุย audax 400 สุรินทร์ด้วยกัน

การปั่นครั้งนี้แตกต่างจากปี 2015 โดยสิ้นเชิง ผมไม่ได้ปั่นคนเดียวแล้ว ผมได้รู้จักพี่ๆหลายคนจากการปั่น audax นอกจาก ริชซี่ ก็มี พี่เอ ANPCC ผู้จัด     ออแด๊ก นครปฐม พี่รัตน์ พี่สิงห์ และได้มาเจอพี่หมายนักปั่นสุรินทร์อีกคนในเขมร

06:00 ได้เวลาปล่อยตัวเกือบมาไม่ทันพวกพี่ๆ ขับรถหลงทางจากโรงแรมมาศาลากลาง หลังจากปั่นไปได้ประมาณ 10 กิโลเมตรก็หลุดกลุ่มครับ 555+ ผมไม่ถูกกับเนิน จะเนินเล็กเนินน้อย เนินสูงเนินต่ำ เนินซึม ผมก็ไปแบบหอยทาก เห็นกลุ่มอยู่ข้างหน้าค่อยๆห่างไปเรื่อยๆ จนเข้าชุมชนมีทางเลี้ยวทางแยกก็พลัดหลงกันเรียบร้อย จะไปยากอะไรอ่านคิวชีตเองก็ได้ ปั่นคนเดียวมาตลอดอ่านคิวชีตได้อยู่ แต่......ลืมเอาคิวชีตมา!!!  

ทำไงล่ะทีนี้ ก็ใช้วิธีจอดรอคนอื่นตามแยกที่มองไม่เห็นว่ากลุ่มหน้าเลี้ยวไปทางไหน ก็ปั่นตามเขาไปเรื่อยๆ จนมาเจอกับกลุ่มพี่ตุ้ม TCHA จอดกินน้ำอยู่เลยขอคิวชีตจากกลุ่มพี่เขามาชุดนึงแล้วก็ไปต่อ จนกลุ่มพี่ตุ้มแซงมาเลยขอเกาะพวกพี่เขาไปด้วย มาทันกับกลุ่มพี่เอตรง คอนโทรลพอยท์ พอดีเลยได้ปั่นด้วยกันต่อจนถึงเช็คพอยท์ 1 ที่ด่านช่องจอม ตั้งแต่จุดปล่อยตัวจนถึงเช็คพอยท์ 1 ริชซี่ ยังคงปกติดีอยู่ เราแวะกันบ่อยมาก ทั้งที่ไทยและในเขมร กินทุกที่ขี้ทุกปั้ม สโลแกนประจำตัวผมสำหรับการปั่นรอบนี้ ได้บอกพี่เอก่อนปั่นแล้วว่าหนุ่มพา ริชซี่ มาด้วยนะครับ กินยาระบายมาด้วย ต้องเข้าห้องน้ำบ่อยครับ เข้าไปเช๊คตัวเอง ไปเช๊ค ริชซี่

คงพอจะเดากันได้แล้วไช่มั้ยครับ ริชซี่ ที่ผมพามาด้วยคือ ริสสีดวงทวารหนัก เหอๆ ผมคงไม่ลงลึกในรายละเอียดของ ริชซี่ อาการที่เป็นตอนไปปั่นคือเป็นแผลมีเลือดหยดติ๋งๆเวลาถ่าย บอกแค่นี้พอนะครับ  ตอนแรกจะใส่ผ้าอนามัยไปด้วย แต่รอดูอาการ ริชซี่ ก่อน ถ้ามีเลือดออกตลอดเวลาคงต้องใส่ แต่ไม่มีเลือดออกก็ดีจะได้ไม่ต้องใส่ เพราะก็งงเหมือนกันว่าใส่ยังไง 555+

มีปัญหาหน้าด่านนิดหน่อย พอเคลียร์เรียบร้อยความมันส์ก็บังเกิด ไหลลงยาวๆเลยครับ ช่วงแรกยังไหลได้ช้าๆ พอไปเรื่อยๆมันเร็วขึ้น เร็วขึ้น ผมนั่งเฟรมหมอบตัวติดแฮนด์ ไหลมันส์มาก ความเร็วไม่รู้ครับ มองไม่เห็น ผมไม่ประมาทนะครับ อย่าคิดว่าผมคะนอง ลูกสาวผมยังเล็กครับ ผมมีสติเสมอ

เข้าไปในเขมรก็ไปกันเรื่อยๆ ถนนดีบ้าง ไม่ดีบ้าง กำลังทำถนนอยู่บ้าง แวะร้านน้ำไปตลอด สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือเด็กๆ ทุกคนที่ไปปั่นประทับใจกันทุกคน เด็กๆตะโกน HELLO โบกมือทักทายตลอดเส้นทาง เป็นการปั่นที่เจ็บคอและเมื่อยมือมาก 555+ แล้วเราก็มาถึงทางออกกลับไทย ไหนล่ะทางออก มันอยู่บนภูเขาครับ เหอๆ เข็นซิครับจะรออะไร มันไม่ถูกกันอยู่แล้ว เหงื่อท่วมครับ 3 กิโลเมตร 2 ชั่วโมง ป้าดดดดดด และแล้วความพยายามเข็นขึ้นเขาก็เป็นผลสำเร็จ พี่เอ พี่รัตน์ พี่สิงห์ พี่หมาย ปั่นบ้าง เข็นบ้าง ส่วนตัวผมเข็นอย่างเดียว 555+

ออกจากเขมรเข้าไทยสำเร็จ ข้ามมาฝั่งไทยตอน หกโมงตรงพอดี เราก็พักที่ด่านกันซักพักเพราะผมต้องเข้าห้องน้ำ ไปเช็ค ริชซี่ ระหว่างเดินกลับมาที่รถ เสียงพี่เอถามพี่รัตน์ หนุ่มไปไหน พี่รัตน์บอกหนุ่มไปเข้าห้องน้ำ เท่านั้นแหละครับ พี่เอตะโกนเลยครับ หนุ่มขี้เสร็จยัง ทุกสายตาจับจ้องมองหาไอ้คนชื่อหนุ่มทันที

ความมันส์กลับมาอีกครั้งกลับการไหลลงเขายาวๆ ความเร็วไม่รู้อีกเหมือนเดิม ก็ปั่นกันมาเรื่อยๆโดยมีพี่เอเป็นหัวลากอีกเช่นเคย ผมรับอาสาเป็นคนปิดท้าย คนปิดท้ายจะต้องเปิดไฟกระพริบ แล้วผมก็หลุดกลุ่มเหมือนเดิม 555+ คือผมขึ้นเนินช้ามากและผมไม่สามารถกดหนักๆได้ หัวเข่าข้างซ้ายผมไม่ดี เคยเจ็บหัวเข่ามาครั้งนึงตอนปั่น 300 ชะอำ แล้วเข็ดครับ

ปั่นกันจนถึงระยะ 200 กิโลเมตรแล้วมาเจอกลุ่มขาแรง พี่เอชวนเกาะกลุ่มเขา พวกเราทั้งหมดก็เลยเกาะไปนึกว่าจะไปเรื่อยๆ พวกพี่ๆเล่นกดซะ 30-34 หลุดซิครับ แต่พวกพี่เขาก็ใจดี พอบอกมีคนหลุดพี่เขาก็ชะลอ จนมาครบกันพี่เขาก็ให้สัญญาณไปต่อไปหยุดพักข้างหน้า ที่จุดพักพี่หมายนักปั่นสุรินทร์ขอตัวรอเพื่อน ไม่แน่ใจว่าพี่หมายปั่นจบหรือ DNF ครับ หลังจากพักแล้วไปต่อได้อีกพักใหญ่พี่เอก็หลุดกลุ่มลงมา พี่เอบอกเจ็บเข่า กดหนักไป จะ DNF เช็คพอยท์ที่จะถึงนะ

255.4 กิโลเมตร พี่เอ DNF ไปแล้ว แต่ก็ยังเป็นห่วงให้ไมล์ การ์มิน ให้น้องๆได้ดูแผนที่เพื่อไปต่อ พี่รัตน์รับหน้าที่หัวลากต่อจากพี่เอ เราก็ไปต่อกัน 3 คนระหว่างทางพี่สิงห์เริ่มง่วง แวะนอนครั้งล่ะ 5 นาที ปั่นกันจนมาถึงเช๊คพอยท์ โรงพยาบาล มีที่อาบน้ำ มีที่นอน มีข้าวต้ม แต่ผมมาถึงช้า ข้าวต้มหมด เลยออกไปซื้ออะไรกินที่เซเว่นหน้าโรงบาล จุดนี้ขอตัวแยกกับพี่รัตน์ พี่สิงห์ เพราะผมนอนไม่หลับ ขอปั่นๆไปเรื่อยๆดีกว่า พี่รัตน์จะให้ไมล์ การ์มิน มา แต่ผมไม่เอาบอกเดี๋ยวอ่านคิวชิตได้ครับ

ออกมาจากโรงบาลคนเดียว บอกตรงๆกลัวผีหลอกครับ ถนนไม่ค่อยมีรถวิ่งคงเพราะมันดึกมากแล้ว ไม่กลัวโจรครับ อยากได้อะไรเอาไปเลย กลัวผีมากกว่า 555+ ปั่นมาได้ประมาณ 22-23 กิโลเมตร เริ่มง่วง ตาจะปิด เลยแวะนอนศาลาข้างทาง ปิดไฟในรถ ผิดไฟหมวก ใครปั่นผ่านจะไม่รู้ว่ามีคนนอนยู่ ศาลาห่างจากตัวถนน และมืด เป็นการพรางตัวชั้นเยี่ยม นอนหลับได้ประมาณ 5- 10 นาที ก็ไปต่อ นั่งปั่นได้แค่นาทีเดียวก็งานเข้าครับ เจ็บ ริชซี่ มาก คงเป็นเพราะเกิดจากการนอน คือผมนอนตะแคงแล้วก้นมันก็เปลี่ยนรูปพอมาขึ้นนั่งอานจักรยาน ริชซี่ มันไม่ลงบล็อกที่เคยเป็น เจ็บแบบปวดๆ บอกกับตัวเองว่า อีก 80 กิโลเมตรเอง อีกนิดเดียวจะเข้าเส้นชัยแล้ว จะมา DNF ตรงนี้ไม่ได้นะ ขยับแล้วขยับอีก ดึงกางเกง ขยับแผ่นเจล ขยับก้นกับเบาะ กว่าจะเข้าที่ได้ก็พักใหญ่เลย ปั่นมาเรื่อยๆ เจอสองพ่อลูกคู่นึงเลยบอก พี่ครับขอไปด้วยนะครับจนถึงเช๊ตพอยท์ คชศึกษา

ถึงเช๊คพอยท์กินข้าวต้มไปสองถ้วย เข้าห้องน้ำเช็คตัวเอง เช๊ค ริชซี่ เจอพี่หมี นายกสมาคมจักรยาน เลยถามพี่ไปไหนมาครับ พี่หมีบอกหลงทางไป 20 กิโลเมตร ลืมดูคิวชีตอีกฝั่ง คิวชีตของ AUDAX สุรินทร์ มี2 ด้านครับ คิวชีตของที่อื่นจะมีด้านเดียว เลยปั่นกับมาพี่หมี พี่หมีหมดแรงแล้วเลยปั่นด้วยได้ ถ้าตอนพี่หมีมีแรงผมจะตามไม่ทัน ก่อนเข้าเส้นชัยประมาณสอบกว่ากิโลเมตร พอดีเจอกลุ่มขาแรงอีกกลุ่มสงสัยว่าพี่หมีกลัวแรงจะเหลือ เลยบอกให้ตามกลุ่มนั้น เราก็ใจง่าย ครับพี่ ก็กดตามกลุ่มนั้นกันอยู่ 30-32 พวกยิงหนีซะงั้น พี่หมีก็กดตาม ผมก็กดตามพี่หมี ไมล์ขึ้น 33 แล้วยังเข้ากลุ่มกันไม่ได้ พี่หมีเลยยกบอกปล่อยแล้วไม่ตามแล้ว ผมกำลังจะบอกพี่หมีเลยว่า พี่หมีครับปล่อยเถอะครับเหลืออีกนิดเดียวไปกันเรื่อยๆดีกว่า พี่หมีอายุมากแล้วครับแต่แข็งแรงมากครับ แล้วเราสองคนก็ปั่นเข้าเส้นชัยกันแบบชิลๆ เพราะหมดแรงแล้ว 555+

หลายๆคนอาจสงสัยว่า ผมเป็นริดสีดวงทวารหนักแล้วทำไมยังไปปั่นอีก คือมันเหมือนจะหายไงครับ จากการที่ผมอัดยา เช้า-เย็น ยาริดสีดวงทหารหนักตราปลามังกรนี่แหละครับ เช้า 30 เม็ด เย็น 30 เม็ด ผมตั้งใจไว้ตั้งแต่วันอังคารแล้วว่า ถ้าไม่หายจะไม่ไป แต่ถ้าไหวก็จะไป ถ้ามันไม่ไหวระหว่างทางก็จะ DNF อาการที่เป็นก่อนไปคือ มีแผล มีเลือดหยดเวลาถ่าย มันก็น่าจะไหว หลังจากปั่นจบทุกอย่างถาโถมเข้ามาเหมือนประมาณว่ารอเวลานี้มานานแล้ว เจ็บมากครับ ขับรถกลับนั่งไม่ได้ ต้องยกก้นขึ้นเป็นระยะ เวลาถ่ายเจ็บมาก ถึงวันนี้อาการก็ยังทรงๆอยู่ แต่ไม่ซีเรียสครับ ผมกับ ริชซี่ สนิทกัน ที่เห็นผมเกาะกลุ่มความเร็ว 30+ ได้ ไม่ไช่ขาแรงนะครับ เกาะได้ไม่นานหรอกครับ ที่ทำได้เพราะผมลูกบ้าเยอะครับ อิอิ เคยมีคนบอกว่า คนปั่น audax เป็นพวกบ้าๆ จริงๆแล้วเราไม่ได้บ้าครับ พวกเราแค่ทำวันธรรมดาๆให้เป็นวันพิเศษเท่านั้นเอง ขอขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลาที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ขอบคุณมากครับ

ต้องขอขอบคุณพี่เอ ANPCC ที่เป็นหัวลากให้ 200 กิโลเมตรแล้วพาไปเกาะขาแรงจนพี่เอเดี้ยง จนน้องหมดแรง อิอิ ขอบคุณพี่รัตน์ที่รับช่วงต่อจากพี่เอ ขอบคุณพี่สิงห์ที่ง่วงทำให้หนุ่มได้พักตูด ขอบคุณพี่หมายนักปั่นสุรินทร์ที่เป็นล่ามถามน้องเสื้อเขียวให้ระหว่างเข็นขึ้นเขากลับฝั่งไทย คริคริ ขอบคุณกลุ่มพี่ตุ้มที่ให้คิวชีต ขอบคุณกลุ่มขาแรงที่ลากมาหลายสิบกิโลเมตร ขอบคุณสองพ่อลูกพี่หนุ่ยกับน้องกาฟิลด์ที่ให้ไปด้วย ขอบคุณพี่หมีที่ลากมาเข้าเส้นชัย ขอบคุณทุกๆคนครับ

ป.ล. เช๊ค ตัวเอง คือ ไปถ่ายครับ เพราะกินยาระบายเข้าไป บางครั้งท้องใส้มันเหมือนจะถ่าย บางครั้งก็ไม่ได้ถ่ายแต่ต้องเข้าไปเช็คตัวเองก่อน
เช๊ค ริชซี่ คือ เข้าไปนวดรอบๆครับ ไปสัมผัสความเจ็บปวดว่ามันหนักขึ้นหรือเท่าเดิม