สวัสดีค่ะ
ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์เหมือนที่กล่าวไว้ ฉันเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ และนอกจากนี้ยังเป็นโรคสมาธิสั้นด้วย

ฉันเริ่มรู้ตัวว่าไม่ปกติตั้งแต่ที่ฉันไม่อยากพบหน้าผู้คน การเรียนเริ่มย่ำแย่
ไม่มีสมาธิ นอนวันละสิบกว่าชั่วโมงแต่ก็ยังอ่อนเพลีย ตื่นขึ้นมาแล้วนอนมองเพดานได้เป็นวันๆ
จนถึงจุดๆหนึ่งที่แม้แต่การมองกระจกยังทำให้ฉันเกลียดตัวเองค่ะ
ฉันเลยไปย้อมผมเป็นสีชมพู แล้วก็เข้าพบอาจารย์ (รู้สึกโดดเด่นมากค่ะตอนนั้น มีแต่คนทัก555)
และฉันก็ตัดสินใจเข้ารับการรักษากับอาจารย์หมอท่านหนึ่ง และท่านก็วินิจฉัยว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้าขั้นต้น
(การเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงกว่าที่คุณคิด ได้โปรดอย่าเอาคำๆนี้ไปใช้พร่ำเพรื่อ เพราะมันจะทำให้คนเข้าใจความหมายผิดไปค่ะ)

สิ่งที่ฉันอยากจะบอกจากการตั้งกระทู้นี้ ไม่ใช่การนำตัวเองออกมาเรียกร้องความเห็นใจ
แต่ฉันอยากจะบอกให้ใครหลายๆคนว่าการยอมรับว่าตัวเองป่วยแล้วไปพบจิตแพทย์ไม่ใช่สิ่งน่ากลัว
แม้แต่ฉันยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาบางอย่างได้เลยค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณเองก็มีปัญหาที่แก้ไม่ได้เช่นกัน

เพราะฉะนั้น ตัดความกลัวที่ล่ามคุณออก แล้วไปพบจิตแพทย์เถอะค่ะ แล้วชีวิตของคุณจะมีความสุขขึ้นอีกมาก