วันนี้เราได้เดินทางโดยขึ้นนรถโดยสารประจำทางสายนึง ซึ่งเป็นสายที่ขึ้นทางด่วน เป็นปกติที่ช่วงเช้าเวลาทำงานคนจะเยอะและเบียดกันมากๆ ระยะเวลารถวิ่งบนทางด่วนประมาณ 20 นาทีได้ ตอนเราขึ้นบนรถที่นั่งก็เต็มหมดแล้วเราก็ยืน แต่พอมาถึงป้ายสุดท้ายที่รถกำลังจะขึ้นทางด่วน มีชายคนนึงเป็นผู้พิการทางสายตาทั้งสองข้าง สะพายกระเป๋าค่อนข้างใหญ่ ชายคนนั้นก็ขึ้นมาและด้วยความที่รถมันเบียดแน่น เขาก็มองไม่เห็น จะจับราวเผื่อพยุงตัวก็กลายเป็น ไปโดนหัวคนนั้นที คนนี้ที กระเป๋าที่สะพายมาก็เบียดคนข้างๆ แต่เขาก็กล่าวขอโทษครับทุกคำ แปลกใจที่ไม่มีใครลุกให้เค้านั่งเลย มองไปทางคนที่นั่งคือมีคนมองนะแต่ทุกคนก็เลือกที่จะไม่สนใจ และปล่อยให้เขายืนต่อไป จนกระเป๋าเดินมาเก็บตัง ชายคนนั้นก็ได้กล่าวว่า ป้ายที่ติดอยู่ทำขึ้นมาทำไมในเมื่อไม่มีใครปฏิบัติตาม กระเป๋าตอบว่า จริงๆไม่มีป้ายก็ต้องมีจิตใต้สำนึกนะคนเรา ไม่ต้องเอ่ยปากขอ เห็นก็ควรลุก ก็รู้ๆกันอยู่นิสัยคนไทยเป็นยังไง ( กระเป๋าพูดเสียงค่อนข้างดังเราเสียบหูฟังเปิดเพลงเกือบสุดยังได้ยิน เหมือนจงใจให้ได้ยินกันทั้งรถ )  กระเป๋าก็เล่าต่ออีกว่า เคยมีกรณีนึงมีผู้หญิงท้อง 8 เดือนขึ้นมา กระเป๋าได้เอ่ยปากขอที่นั่งให้ผู้หญิงท้องแต่ได้คำตอบกลับมาว่า "ฉันก็เสียตังเหมือนกัน" ทำให้พูดอะไรไม่ถูก จากนั้นก็เลยไม่ค่อยกล้าเอ่ยปากอีกเลย เพราะเอ่ยไปตัวเองก็กลายเป็นคนเสียมารยาทและโดนรายงาน  พี่ผู้ชายกับกระเป๋าก็คุยกันเรื่องนี้ตลอดทางจนลงทางด่วน เราเชื่อว่าทุกคนบนรถได้ยิน แต่ไม่มีใครลุกเลย ไม่มีจริงๆ  
เราแปลกใจว่าทำไมสังคมปัจจุบันถึงมีแต่คนเห็นแก่ตัวมากกว่าคนมีน้ำใจ เราปกติดียอมเสียสละเวลาแค่ 20 นาทีในการยืนไม่ได้กันเลยหรอ บนรถไม่ได้มีแค่พี่ตาบอดที่ยืนนะ ยังมีป้าแก่ๆผมขาวหมดแล้ว ยังไม่มีใครลุกให้นั่งเลย น่าสงสารมากๆ  เรื่องแบบนี้ต่อให้ไปร้องเรียนที่ไหนหน่วยงานไหนก็คงเข้ามาช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าจิตใต้สำนึกของคนหลายๆคนยังไม่มีคำว่าเสียสละ  อยากฝากไว้แค่นี้ ^^