บันทึกฉันถึงเธอ...แด่ความห่างไกล
หากเราห่างกัน
.
ฉันไม่ได้เกิดช้าไป หรือเธอเกิดเร็วเกินไป
เราต่างเกิดมาอย่างถูกที่ถูกเวลาแล้ว
เราเกิดในเวลาที่ต่างกันทำให้เราได้เจอกัน
เจอกันในจังหวะที่ทำให้เราสะกิดใจกัน
(เธอชอบใช้คำนี้)
เราต่างไม่ได้เป็นรักแรกพบของกันและกัน
การได้มารู้จักกันเกือบกลายเป็นความผิวเผิน...
แค่รู้จักกันและหายจากกันไป
ฉันไม่รู้..ความรักของเธอต่อฉันเกิดขึ้นจากอะไรกันแน่
ความผิดหวัง
ความเหงา
ความเศร้า
หรืออยากมีใครสักคน
วันหนึ่ง ฉันจะสลัดคำถามนี้ออกจากหัวไปได้ เชื่ออย่างนั้น (หรือเป็นคำถามที่เค้าต้องการคำตอบกันนะ 55)
.
ฉัน...ผู้มีประสบการณ์ความรักน้อยนัก
อยากทำความรู้จักมันจากเธอที่สุด
แต่ตอนนี้เราต่างไม่สามารถให้ความรักต่อกันได้อย่างเต็มที่
.
เรื่องที่เราคุยกัน
ระยะทางที่ไกลกันเป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ
เราไม่ได้ใกล้ชิดหรือเจอกันบ่อยๆเหมือนหลายๆคู่
จุดเริ่มต้นของเรามีระยะทางขั้นไว้แต่แรก
การเรียนรู้ตัวตนของแต่ละคนมีข้อจำกัด
ฉันกังวลเสมอกับสิ่งเหล่านี้ที่ยังคงเปราะบาง
.
เธอบอกว่าถ้าเธอทนไม่ไหว 'เราคงต้องห่างกัน'
ฉันถามเธอว่านั่นหมายถึง 'เราต้องเลิกกัน' สักวันหนึ่งเหรอ
หากแต่เธอบอกว่า มันเป็นการลดบทบาทของอีกคนลง 'ไม่ใช่การเปิดใจรับใคร'
ซึ่งถ้ามันจะเป็นการบรรเทา-ป้องกันอาการเจ็บจากการไม่มีฉันอยู่ด้วยยามที่เธอต้องการใครสักคนที่สุด...ฉันยินดี
เพราะฉันเองก็อยากอยู่กับเธอในช่วงเวลานั้นที่สุดเหมือนกัน หากมันจะพอแทนกันได้...ฉันจึงยินดี
การที่เธอบอกแบบนี้มันทำให้จิตใจฉันปั่นป่วนอีกครั้ง
ปั่นป่วนที่เธอต้องรอกันเป็นปี ทั้งที่เธอคาดหวังว่าเราจะได้ใกล้กันมากขึ้นในอีกไม่นานนี้
ใช่ แม้มันเป็นการกลับมาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
แต่ฉันก็อดห่วงเธอไม่ได้...
เธอรู้ใช่ไหมเพราะอะไร... (นิสัยตัวเองต้องรู้ดิ)
ดังนั้น สิ่งที่อยากบอกเธอที่สุดคือ...
ช่วงที่เธอกลับไปให้เวลากับตัวเอง
...และหากเราต้องห่างกันจริงๆ...
..."ทำมันให้เต็มที่นะ เค้าเป็นกำลังใจให้เสมอ"...
...ฉันไม่รู้ว่า แล้วแต่โอกาสที่เราจะได้พูดคุยกันที่เธอว่า มันจะเป็นอย่างไรกันแน่...
...ขอเพียงได้บอกเธอกับตัวฉันเองว่า "เข้มแข็งเข้าไว้นะหัวใจ"...
...เมื่อถึงตอนนั้นเอามันกลับไปดูแลกันเองก่อน แล้วเราค่อยเอากลับมาช่วยกันดูแลนะ...
.
หากมันเกิดขึ้นจริง
.
เค้าจะรอนะคะ
อย่าหายไปนะ
.
ขอเชื่อว่าระยะเวลาเหล่านั้น
จะมีค่าที่สุดเมื่อเราเดินมาถึงจุดสิ้นสุดการรอคอย
.
.
อย่างที่ฉันเคยบอกเธอผ่านตัวอักษร
"เมื่อฉันรักใครสักคน
ฉันจะดูแลหัวใจของคนที่ฉันรักให้ดีที่สุด"
Talk ค่าา
สำหรับเราแล้วหากหัวใจของเราเข้มแข็งและมีความมั่นคงต่อกัน ระยะทางหรือสิ่งใดก็ไม่อาจขวางกั้นคนสองคนได้
ปล. ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยู่ห่างไกลคนรักนะคะ
ปล.2 หรือใครมีวิธีรับมือกับระยะห่างมาแชร์กันได้นะคะ ^^
บันทึกฉันถึงเธอ...แด่ความห่างไกล
หากเราห่างกัน
.
ฉันไม่ได้เกิดช้าไป หรือเธอเกิดเร็วเกินไป
เราต่างเกิดมาอย่างถูกที่ถูกเวลาแล้ว
เราเกิดในเวลาที่ต่างกันทำให้เราได้เจอกัน
เจอกันในจังหวะที่ทำให้เราสะกิดใจกัน
(เธอชอบใช้คำนี้)
เราต่างไม่ได้เป็นรักแรกพบของกันและกัน
การได้มารู้จักกันเกือบกลายเป็นความผิวเผิน...
แค่รู้จักกันและหายจากกันไป
ฉันไม่รู้..ความรักของเธอต่อฉันเกิดขึ้นจากอะไรกันแน่
ความผิดหวัง
ความเหงา
ความเศร้า
หรืออยากมีใครสักคน
วันหนึ่ง ฉันจะสลัดคำถามนี้ออกจากหัวไปได้ เชื่ออย่างนั้น (หรือเป็นคำถามที่เค้าต้องการคำตอบกันนะ 55)
.
ฉัน...ผู้มีประสบการณ์ความรักน้อยนัก
อยากทำความรู้จักมันจากเธอที่สุด
แต่ตอนนี้เราต่างไม่สามารถให้ความรักต่อกันได้อย่างเต็มที่
.
เรื่องที่เราคุยกัน
ระยะทางที่ไกลกันเป็นสิ่งที่เราต้องเผชิญ
เราไม่ได้ใกล้ชิดหรือเจอกันบ่อยๆเหมือนหลายๆคู่
จุดเริ่มต้นของเรามีระยะทางขั้นไว้แต่แรก
การเรียนรู้ตัวตนของแต่ละคนมีข้อจำกัด
ฉันกังวลเสมอกับสิ่งเหล่านี้ที่ยังคงเปราะบาง
.
เธอบอกว่าถ้าเธอทนไม่ไหว 'เราคงต้องห่างกัน'
ฉันถามเธอว่านั่นหมายถึง 'เราต้องเลิกกัน' สักวันหนึ่งเหรอ
หากแต่เธอบอกว่า มันเป็นการลดบทบาทของอีกคนลง 'ไม่ใช่การเปิดใจรับใคร'
ซึ่งถ้ามันจะเป็นการบรรเทา-ป้องกันอาการเจ็บจากการไม่มีฉันอยู่ด้วยยามที่เธอต้องการใครสักคนที่สุด...ฉันยินดี
เพราะฉันเองก็อยากอยู่กับเธอในช่วงเวลานั้นที่สุดเหมือนกัน หากมันจะพอแทนกันได้...ฉันจึงยินดี
การที่เธอบอกแบบนี้มันทำให้จิตใจฉันปั่นป่วนอีกครั้ง
ปั่นป่วนที่เธอต้องรอกันเป็นปี ทั้งที่เธอคาดหวังว่าเราจะได้ใกล้กันมากขึ้นในอีกไม่นานนี้
ใช่ แม้มันเป็นการกลับมาอยู่กับตัวเองมากขึ้น
แต่ฉันก็อดห่วงเธอไม่ได้...
เธอรู้ใช่ไหมเพราะอะไร... (นิสัยตัวเองต้องรู้ดิ)
ดังนั้น สิ่งที่อยากบอกเธอที่สุดคือ...
ช่วงที่เธอกลับไปให้เวลากับตัวเอง
...และหากเราต้องห่างกันจริงๆ...
..."ทำมันให้เต็มที่นะ เค้าเป็นกำลังใจให้เสมอ"...
...ฉันไม่รู้ว่า แล้วแต่โอกาสที่เราจะได้พูดคุยกันที่เธอว่า มันจะเป็นอย่างไรกันแน่...
...ขอเพียงได้บอกเธอกับตัวฉันเองว่า "เข้มแข็งเข้าไว้นะหัวใจ"...
...เมื่อถึงตอนนั้นเอามันกลับไปดูแลกันเองก่อน แล้วเราค่อยเอากลับมาช่วยกันดูแลนะ...
.
หากมันเกิดขึ้นจริง
.
เค้าจะรอนะคะ
อย่าหายไปนะ
.
ขอเชื่อว่าระยะเวลาเหล่านั้น
จะมีค่าที่สุดเมื่อเราเดินมาถึงจุดสิ้นสุดการรอคอย
.
.
อย่างที่ฉันเคยบอกเธอผ่านตัวอักษร
"เมื่อฉันรักใครสักคน
ฉันจะดูแลหัวใจของคนที่ฉันรักให้ดีที่สุด"
Talk ค่าา
สำหรับเราแล้วหากหัวใจของเราเข้มแข็งและมีความมั่นคงต่อกัน ระยะทางหรือสิ่งใดก็ไม่อาจขวางกั้นคนสองคนได้
ปล. ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยู่ห่างไกลคนรักนะคะ
ปล.2 หรือใครมีวิธีรับมือกับระยะห่างมาแชร์กันได้นะคะ ^^