ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาตั้งกระทู้ในทำนองอีกแล้ว แต่ด้วยความที่จนปัญญาเลยต้องกลับมาขอความคิดเห็นทุกคนด้วยนะครับ
ผมรู้จักกับผู้หญฺงคนนึง (คนไทย)หลังจากที่อยู่คนเดียวมา4-5ปี ก่อนที่ผมจะเข้าไปทักทายและพูดคุยกับเธอ ผมเองเฝ้ามองเธอมานานเกือบเดือน จนในที่สุดก้ตัดสินใจและเพิ่มความกล้า เข้าไปคุยกับเธอ แรกๆเธอ ก้ไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมเท่าไหร่ จนในที่สุด เธอก้คุยด้วยบ้างนิดหน่อย
จากนั้นผมเริ่มขอ FB และได้คุยกันมากขึ้นจนในท้ายที่สุด เราก้โทรคุยกัน เราเจอกันบ้างตามประสาคนอยู่จังหวัดเดียวกัน เธอลาออกจากงานเพื่อกลับมาดูแลยายที่ไม่สบาย ส่วนผมก้พึ่งกลับจากไปเรียนภาษาที่อังกฤษได้7-8เดือน
ตัวผมอยู่คนเดียวมานาน ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่กระตือรือร้น คิดแต่ไม่ทำ บางอย่างที่ทำก้ทำเพียงเพื่อให้เวลามันผ่านไปวันๆ เธอเป็นเหมือนแรงบันดาลใจให้ผม ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อให้ตัวผมเองมีชีวิตดีขึ้น อยากเป็นคนดีมากขึ้น มีความกระตือรือร้นมากขึ้น เธอเป็นแรงขับแรงบันดาลใจที่ดีต่อตัวผมมาก
เธอไม่เคยรังเกียจฐานะของผม ไม่เคยรังเกียจที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน มีแต่กำลังใจ มุมมองดีๆ ที่ทำให้ผมเริ่มเปลี่ยนเป็นมนุษย์ มากขึ้น

เราโทรคุยกันบ่อยมากในแต่ละวัน ครั้งละหลายๆนาทีบางครั้งก้เป็นชั่วโมง ในทุกวันผมมีความสุขมาก บอกตัวเองว่า นี่ละคือคนที่ผมตามหามานาน ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนสวยและมีบางอย่างที่ผมไม่ชอบ แต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับผมมากๆ คุยกันได้ไม่กี่วันเธอก้พูดถึงเรื่อง fbผม ผมเลยบอก อีเมล์และรหัสให้เธอ ผมอยากแสดงออกทุกอย่างถึงความจริงใจ ซื่อสัตย์ที่ผมพร้อมจะให้เธอ และตลอดเวลาที่คุยกัน ผมกล้าพูดได้เลยว่า ผมไม่เคยโกหกเธอแม้แต่เรื่องเดียว ไม่เคยแม้แต่ จะคิดนอกใจ ผมมีความสุขกับทุกๆการกระทำ ทุกๆคำพูด ทุกๆท่าทางของเธอ

เธอค่อนข้างจะย้ำคิดย้ำทำอยู่พอสมควร และบ่อยครั้งที่ชอบพูดถึงแฟนเก่า ไม่ว่าผมจะทำจะพูดอะไร ไปในเชิง positive เธอก้บอกว่าแฟนเก่าเธอก้เคยทำ เวลาพูดรึทำในเชิง negative เธอก้มักจะบอกว่า แฟนเก่าเธอก้ชอบทำ ถึงแม้คำพูดของเธอให้ผมรู้สึกไม่ดี แต่ผมกลับมองว่า ที่ผ่านมาเธอคงเจอเรื่องราวที่แย่ๆและมันทำให้เธอเสียใจ แต่เวลาและตัวผมจะทำให้เธอค่อยๆรู้สึกดีขึ้นเอง

แต่ด้วยความที่ผมมั่นใจและหลงระเริงมากเกินไปว่าเรา2คนจะไม่มีทางต้องแยกจากกันแน่นอน ในความหมายไม่ใช่ผมมองว่าเธอเป้นของตายหรือว่าเธอคงหาแฟนไม่ได้นะครับ แต่ความหมายของผมคือ เป็นเพราะผมเชื่อว่า คงถึงเวลาที่ผมจะมีคู่ และเธอคือคนสุดท้ายในชีวิตผมต่างหาก

อยู่มาวันนึงเราทะเลาะกันและเธอบอกผมว่า ผมเห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ และไม่ให้เกียรติเธอ เป็นเพราะมีอยู่ครั้งนึง ที่ผมพูดคำว่า ปี้ กับเธอ คือสถานะของเราแค่คนคุยกันครับ เธอบอกแบบนั้น ยังไม่ได้คบหรือเป็นแฟนกัน แต่เธอก้คุยกับผมคนเดียวนะครับไม่ได้มีคนอื่น (ผมมั่นใจ) อีกครั้งนึงคือ ผมถ่ายรูปที่กำลังชูนิ้วกลางส่งให้เธอ ส่วนอีกเรื่องนึงคือ เธอบอกว่าผมเป็นคนขี้งอล ในแต่ละวันเธอต้องคอยคิดและกังวลว่า วันนี้ผมจะงอลมั้ย จะงอลเรื่องอะไร แล้วทุกครั้ง ผมจะไม่เคยเป็นฝ่ายแชทหรือโทไปหาเธอก่อนเลย มีแต่เธอที่ต้องเป็นฝ่ายแชทและโทรมาหาผมก่อน เธอบอกว่า แบบนี้ไม่ใช่สำหรับเธอ ตอนนั้น ผมก้ได้แต่ตอบกลับเธอไปว่า โชคดีนะครับ ก้ไม่ได้คิดจะง้อเธอกลับมาแต่อย่างใด

จนเวลาผ่านไป2-3วัน ผมมารู้สึกตัวว่า ผมรักเธอ ไม่อยากเสียเธอไป และเริ่มพยายามที่จะง้อขอให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรียนรู้และศึกษากันดูใหม่ อย่าพึ่งตัดสินผมกับการกระทำเพียงไม่กี่ครั้ง ผมมั่นใจว่าผมสามารถปรับปรุงตัวได้ ทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นได้ แต่เธอบอกว่า มันสายไปแล้ว เธอเคยให้โอกาสผมมาแล้ว... ผมเองก้ไม่ละความพยายามนะครับ พยายามแชทไปหา โทรไปหาเพื่อขอโทษ บางครั้ง เธอก้อ่าน และตอบบ้าง บางครั้งโทรไปก้ไม่รับสาย บางครั้งก้รับ ผมเองยอมรับผิดและสำนึกในความผิดพลาดที่ได้ทำลงไป ผมผิดเองที่ไม่ให้เกียรติเธอ ไม่ได้เอาใจใส่เธอตอนที่มีโอกาส
จนเวลาผ่านไปเกือบ2อาทิตย์  เมื่อวานนี้เอง ที่ผมตัดสินใจ ซื้อดอกไม้มาช่อนึง ซ฿่งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมทำให้กับผู้หญฺง ผมเอาไปให้เธอที่บ้านเธอ และบอกว่าผมสำนึกผิดแล้ว และอยากให้เธอกลับมาให้โอกาสผมอีกครั้ง เธอตอบกลับมาว่า ถ้าจะให้โทรคุยกันหรือแชทหากันบ่อยๆแบบหวานๆเมื่อก่อนคงทำไม่ได้ แต่ถ้าเริ่มจากความเป็นเพื่อนกันก้ได้ และเธอยังบอกอีกว่า ตอนนี้เธอก้มีคุยกับคนอื่นบ้าง เป็นเพื่อนใน fb

ส่วนเช้าวันนี้ ผมก้ซื้อขนมไปแขวนไว้หน้าบ้านเธอ และคิดว่า คงหาซื้อของกินที่เธอชอบ ไปแขวนไว้หน้าบ้านเธอและพยายามทักแชทไปบ้างตามสมควร แต่คงไม่บ่อยมากเพราะกลัวเธอจะรำคาญ ส่วนเธอจะตอบ ไม่ตอบหรือจะไม่อ่านก้เรื่องของเธอ คงทำไปแบบนี้อีกสักพัก หากยังไม่มีวี่แววที่เธอจะกลับมาผมก้คงจะหยุด ถ้าหัวใจมันเหนื่อยที่สุด มันจะหยุดเอง

ช่วยให้คำแนะนำผมทีครับว่าผมควรทำงัยดี เดินหน้าหรือถอย บางทีมันก้รู้สึกท้อใจ แชทไปไม่อ่านไม่ตอบ โทรไปก้ไม่รับ บางทีอ่าน แต่นานๆตอบ อีกใจก้อยากจะลองสู้ดูและทำให้ดีที่สุด เพื่อวันนึงเมื่อผมมองย้อนกลับมา จะได้ไม่ต้องเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรเลย อย่างน้อยก้พยายามทำดีที่สุดแล้ว ถึงแม้มันจะสายไป แต่ก้ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

เขียนมาซะยาวเลยไม่ทราบจะอ่านรู้เรื่องกันหรือป่าว ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ