>> ตอนที่ 1 - เฮเทอร์ (1/2) http://ppantip.com/topic/35130752 , (2/2) http://ppantip.com/topic/35135027
>> ตอนที่ 2 - เต็มใจ (1/2) http://ppantip.com/topic/35143236 , (2/2) http://ppantip.com/topic/35151778
>> ตอนที่ 3 - ลับตา (1/2) http://ppantip.com/topic/35158889 , (2/2) http://ppantip.com/topic/35162836
>> ตอนที่ 4 - วังหลวง (1/2) http://ppantip.com/topic/35170650 , (2/2) http://ppantip.com/topic/35178307



“ขอบใจนะ เมอร์เรต”

            หญิงชรากล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ เมื่ออาหารคำสุดท้ายถูกเคี้ยวหมดปาก

            “เจ้าค่ะ”

            เฮเทอร์กล่าวเจือหัวเราะพลางส่งน้ำให้ ‘ท่านยายทาเซต’ ซึ่งรับไว้ด้วยมืออันสั่นเทา หญิงสาวชินเสียแล้วที่ท่านยายไม่เคยเรียกเธอว่า เฮเทอร์ แม้แต่ครั้งเดียว เมื่อเจอกันครั้งแรก หญิงชราได้แต่จ้องหน้าเธออยู่นาน ก่อนหัวเราะร่วนแล้วเรียกว่า ‘เมอร์เรต’ แม้เนคเบจะพยายามแก้เท่าใด นางก็ยังยืนยันจะเรียกเมอร์เรตอยู่เช่นนั้น จนทุกคนต้องยอมให้ในท้ายที่สุด

            นับแต่นั้นมา ท่านยายก็เรียกหา เมอร์เรต แทบทั้งวัน และเมื่อมาหา นางก็จะยิ้มให้เมอร์เรตผู้นี้ราวกับคนได้เจอเพื่อนเก่า กวักมือให้หาอย่างสนิทสนม และพูดคุยด้วยเสียงอันสั่นเครือแบบไม่ประติดประต่อ คราแรกๆอาจฟังไม่เข้าใจนักแต่ครั้นสนทนานานๆเข้า เฮเทอร์ก็พอจะจับใจความได้ว่านางพูดถึงเรื่องในอดีตในวัยสาวเมื่อครั้งยังเป็นนักดนตรีประจำวิหารเทพีฮาเธอร์ แม้เวลานั้นล่วงเลยมาร่วมห้าสิบปีแล้ว แต่หญิงชราที่มีอายุยืนอย่างน่าทึ่งผู้นี้ กลับจำเรื่องราวทุกอย่างได้แจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน

            และนาม เมอร์เรต นี้ เป็นนามของสหายสนิทของท่านยายทาเซตนั่นเอง นอกจากเฮเทอร์จะคุ้นชื่อเพราะถูกเรียกด้วยนามของนางแล้ว ยังคุ้นเพราะได้ยินเรื่องของนางมามากพอกันด้วย ท่านยายทาเซตมักรำพึงยามได้ลูบแขนเฮเทอร์ไปมา ...เมอร์เรต ผู้น่าสงสาร เมอร์เรตผู้ชอกช้ำจากความรักที่ไม่สมหวัง คราบน้ำตายังเปื้อนเต็มหน้าแม้ยามลมหายใจสุดท้ายหลุดลอย

            ‘ทำใจเถิดเฮเทอร์ ข้าเองยังฟังเรื่องของเมอร์เรตผู้นั้นแต่เด็ก ฟังจนข้าไม่ได้ออกเรือนไปไหนแล้วนี่ เห็นหรือไม่’

            เนคเบมักจะบ่นอย่างหงุดหงิด แม้คนที่ต้องมานั่งฟังจะเป็นเธอก็ตาม

            “เมอร์เรต”

            เสียงเรียกสั่นๆ พร้อมกับมือยับย่นที่ประคองแก้วน้ำส่งคืนทำให้เฮเทอร์กลับมามองคนตรงหน้าและรีบรับแก้วน้ำคืน หญิงสาวรู้ว่าแม้ท่านยายจะเรียกเธอว่า เมอร์เรต เหมือสหายเก่าแต่เยาว์วัย ทว่านางคงรู้ว่าเธอคือ เฮเทอร์ หญิงรุ่นหลานที่มาขอพักอาศัยที่บ้าน แววตาที่หญิงชรามองเธอบางครั้งจึงเต็มไปด้วยความเอ็นดูและปรานี ไม่ใช่เป็นแบบเพื่อนมองเพื่อนทุกครั้งไป

            “ข้าจะเอาสำรับไปเก็บนะเจ้าคะ”

            เฮเทอร์บอกก่อนเดินออกจากห้อง ด้วยความที่ท่านยายดูจะชอบเธอไม่น้อย เนคเบจึงมอบหน้าที่ดูแลป้อนอาหารและเป็นเพื่อนคุยให้ท่านยาย ส่วนเรื่องธุระอื่นๆของหญิงชราเช่นอาบน้ำ ดูแลเรื่องส่วนตัว นั้น มีบ่าวคอยดูแลอยู่แล้ว เฮเทอร์จึงยินดีอย่างยิ่ง เพราะอย่างน้อยการมีหน้าที่ประจำในบ้านทำให้เธอไม่รู้สึกระอักกระอ่วนมากนัก

            “เฮเทอร์”

            เนคเบที่อยู่ในอาคารทอผ้าซึ่งต่อขึ้นมาอย่างง่ายๆริมรั้วบ้านกวักมือเรียกเมื่อเห็นเธอยกสำรับอาหารออกมาส่งต่อให้บ่าวนำไปเก็บในครัว

            “ผืนนี้เจ้าทำใช่ไหม”

            เนคเบถามพลางลูบผ้าลินินผืนหนึ่งซึ่งค้างอยู่ในหูกทอ

            “ใช่” เฮเทอร์กล่าวยิ้มๆ

            “สวยมาก” เนคเบพูดพลางพิจารณา “เจ้าทอผ้าเก่งนะ สอนไม่เท่าไรก็ทำได้แล้ว คงเป็นเพราะเจ้าใจเย็น เลยทำออกมาได้บรรจงนัก”

            เฮเทอร์นั่งลงข้างเนคเบ อมยิ้มและมองดูผ้าฝีมือของตนในมือเนคเบเงียบๆ รู้สึกภูมิใจมิใช่น้อย การทอผ้า แม้จะฝึกกันได้ไม่ง่ายนัก แต่จะว่ายากเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ คนส่วนใหญ่ที่พอมีเวลามักจะทอผ้าใส่กันเองทั้งนั้น หากแต่ผ้าที่คุณภาพดีก็สามารถขายได้หลายดีเบน หญิงสาวแอบหวังว่า หากเธอมีฝีมือมากกว่านี้ อาจจะลองทอขายเผื่อเป็นอาชีพได้ในอนาคต

            มีของมากมายส่งมาให้ในนาม ‘พี่ชาย’ ของเธอ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับเล็กๆน้อยๆ อาหารมากมาย กระทั่งผ้าลินินเนื้อดี แต่เฮเทอร์รู้ นั่นไม่ใช่มาจากพี่ชายของเธอหรอก ...นาเมส ผู้นั้นต่างหาก ที่ส่งผ่านมาให้

            แม้เธอจะเก็บทุกสิ่งที่ได้มาไว้เป็นสมบัติติดตัว แต่ ใครจะสบายใจได้บ้าง หากต้องรับของของคนอื่นมาโดยไม่ตอบแทน เป็นลูกยังต้องตอบแทนพ่อแม่ แล้วเธอกับเขาเป็นอะไรกัน ถึงจะรับทุกอย่างมาโดยไม่ละอายใจ

            เฮเทอร์ลอบหวังในใจว่าหากวันหนึ่งเธอสามารถหาอะไรทำเลี้ยงชีพตนเองได้ เธอก็จะทำและหาทุกสิ่งมาตอบแทนเขา หญิงสาวรู้ดีว่าชายหนุ่มมีใจเสน่หาต่อเธอ แต่ อย่างน้อย เธอก็ควรทำตัวให้คู่ควรกับความรู้สึกนั้นให้ได้ก่อนจะตอบรับสิ่งใดไป มิใช่หรือ