วันนี้จู่ๆน้ำตาก็ไหล
"ทำไมเราโง่ขนาดนี้  โง่แบบนี้มาอยู่ห้อง1ทำไม ทำไมต้องได้เกรดดีทั้งๆที่สมองจริงๆเราก็โง่ คิดอะไรแบบเด็กๆ ขี้กลัว ไม่กล้าลอง กลัวความเสียใจ"  
สวัสดีค่ะ เรามีปัญหา(ไม่รู้ว่าเป็นโรคจิตรึเปล่า) มันรู้สึกเก็บกดอยากระบายสักที่ ที่ที่ไม่มีใครรูจักเราและเราก็ไม่รู้จักใคร ตอนนี้เราอยู่ม.5 เกรดก็อยู่ในเกณฑ์ดีไม่ได้ตกต่ำอะไร เรียนห้อง1มาตั้งแต่ม.2 แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่าตัวเองโง่มาก โง่ทางด้านการใช้ชีวิตรึเปล่า(ทั้งๆที่เราเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่ม.1) เราเป็นคนไม่ค่อยพูด บางทีถ้ามีคนพูดด้วยเราก็จะพุดเล่นด้วยจนกลายเป็นคนละคนเลยล่ะ เพื่อนๆบอกว่าเราเป็นคนเด๋อด๋า(ไม่รู้เข้าใจศัพท์นี้มั้ย ประมาณว่าเด็กใสๆไร้เดียงสา) คงเพราะเราเล่นเกินไปรึเปล่าเราถึงกลายเป็นเด็กไม่รู้จักโต ท่ามกลางเพื่อนๆคนอื่นทำไมเขาดูมีความคิดมีวุฒิภาวะดีกว่าเรา มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้เรากำลังทำโครงงานเราอยากให้โครงงานเราได้เข้าร่วมโครงการแลกเปลี่ยนจะได้ไปญี่ปุ่น เรากลัวเราทำมันไม่ได้ เรากลัวความเจ็บปวดถ้าเกิดผิดหวังขึ้นมา เรากลัวว่าตัวเองจะแสดงความโง่ให้คนอื่นเห็นแล้วจะโดนคนอื่นว่าเอาว่าเรียนเก่งซะเปล่า เราควรทำยังไงดีคะถึงจะเปลี่ยนความคิดพวกนี้ได้  เราไม่ได้ซีเรียสเกี่ยวกับเกรดนะแต่เราอยากพัฒนาตัวเองให้มีความกล้ามากกว่านี้ ช่วยหนูด้วยค่ะ