เราอยู่กับแฟนมา 12 ปีค่ะ มีลูก 2 คนแล้ว ขอระบายสิ่งที่เก็บไว้ 12 ปีหน่อยนะ เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเรามาอยู่กับแฟนแรกๆ ก็ยังปกติ ข้าวใหม่ปลามันเนอะ พอเรามีลูกคนแรก แฟนเริ่มออกเที่ยว ติดเพื่อน กินเหล้าทุกวัน กลับมาก็นอน ไม่เคยสนใจเรากับลูกเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังทำท่ารำคาญเสียงลูกร้องอีก เพราะความไม่ใส่ใจของแฟนเรานี่แหล่ะ...เราต้องแอบร้องไห้กับลูกทุกวัน เฮ้ย!ทำไมไม่สนใจลูกมั่งวะ แล้วจะมีทำไม เราทนทุกอย่างทนทั้งแฟน ทนทั้งแม่แฟนที่เกลียดเรา ทนจนลูกโต เราเลยเอาลูกกลับบ้าน แฟนก็ไปรับกลับมา ก็ดีขึ้นกว่าเดิมนะ เหมือนจะมีหัวคิดมากขึ้น พอเรามีลูกอีกคน เราก็จ้างแม่แฟนเลี้ยงลูก เราให้เค้าแทบทุกอย่าง แฟนเราประเคนหมด เราก็ไม่ได้ว่าคิดว่าเออ แม่เค้านะ...แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นซิ จนมีสะใภ้เข้ามาอีกคนแล้วมีลูกด้วย ในบ้านภาระก็ยังเป็นของเรา แต่กับของอีกคนเค้าไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด ไม่มีใครเรียกร้องอะไรเลย ทั้งๆที่ทำงานได้เงินแทบจะมากกว่าเรากับแฟนด้วยซ้ำ เราอึดอัดหลายอย่าง ในบ้านเค้า เราชวนแฟนมาอยู่กันเอง แฟนก็ไม่มา เราเครียดต้องนอนร้องไห้คนเดียวตลอด ยิ่งมาหลังๆ มีปัญหาเรื่องเงิน เราไม่มีเงินเก็บเหลือเลย เราทะเลาะกันแรงมาก แฟนมาว่าเราว่าเราบริหารเงินยังไง ทำไมไม่มีเงินเก็บ เค้าทำงานเค้าเหนื่อยนะ เลยอยากถามกลับมั่งว่า แล้วกูไม่เหนื่อยกว่ารึไง ที่ต้องทำงานแล้วมาฝห้พวกใช้จ่าย... เวลามีเงินคุณรักชั้น คุณประคบประหงมชั้นอย่างดี พอชั้นล้มคุณกลับเดินมาเหยียบชั้น ทั้งๆที่ชั้นคือเมียคุณ ใจคุณทำด้วยอะไร บูชาเงินขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่มีเงินเก็บ ก็มาด่าๆๆๆๆๆ เราอย่างเดียว แต่ไม่ดูทั่งว่าแต่ละเดือนต้องใช้จ่ายอะไรบ้าง เดือนที่มีรายได้เยอะๆ..มันก็มีเก็บ... พอมาถึงเศรษฐกิจแย่ๆ หมุนเงินไม่ทัน แทนที่จะเข้าใจเรากลับมาว่าเราเป็นคนผิด ชีวิตคู่มันมีแค่นี้เองเรอะ เราเหนื่อยมามากพอแล้ว เรากับแฟนตกลงที่จะเลิกกัน เราดีใจนะ เรารู้สึกโล่งมากที่ออกมาจากครอบครัวนี้ได้... เราจะได้ไม่ต้องทำให้เหนื่อยแรงตัวเอง อะไรที่สร้างขึ้นมาได้ ตอนทะเลาะไล่เรสเหมือนหมูเหมือนหมา มายังไงก็ไปแบบนั้น แล้วสรุปที่กูสร้างมาล่ะ กูสร้างไว้ให้พวกเหรอ ดีใจมาก ที่หลุดพ้นจากชีวิตแบบนี้ซะที ไม่มีความสุขไหนจะเท่าวันนี้อีกแล้ว บางคนก็ว่าทำไมไม่นึกถึงลูกบ้าง คือ 12 ปีที่อยู่นี่เพราะลูกทั้งนั้น ถามหน่อยเถอะ ใครจะทนอยู่ได้
- เวลาโดนแม่แฟนด่าเราต้องมาร้องไห้คนเดียวไม่อยากให้แฟนรับรู้
- เวลาแม่เราเดือดร้อน แฟนเราไม่เคยจะเต็มใจช่วยเหมือนแม่ตัวเองหรอกนะ แต่เวลาเดือดร้อนไม่มีตังใช้ แปลกที่ไม่พ้นแม่เรา
- เวลามีเงินคุณรักเราเหลือเกิน แต่พอเวลาเราแย่ คุณกลับโทษว่าเราเป็นคนผิด ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้มันคุยกะนง่ายนิดเดียว
- แบกรับทุกๆอย่างในบ้าน ทั้งๆที่เราควรจะแบ่งเงินให้พ่อแม่เราใช้บ้าง ไม่ใช่ประเคนให้คนอื่นหมด
อีกหลายอย่างค่ะ...แค่นี้ยังน้อยไป แล้วอยากจะบอกด้วยว่า ไม่มีใครทนกับสภาพแบบนี้ได้เท่าเราอีกแล้ว ลาก่อน 12 ปีที่แสนทรมาน ได้รับรู้ความสุขเหมือนคนอื่นเค้าซะที