ประสบการณ์โดนดูถูกจากคนๆนึง
"ต้องเก่งขนาดไหนถึงจะทำงานสนามบินได้? ต้องโง่ขนาดไหนถึงจะเป็นเราได้? เราโง่ถึงขนาดที่ทำงานในโหมดของการบินไม่ได้เลยหรอ?"
เคยมีพี่คนนึง สมัยเรียนมัธยมปลายช่วงที่กำลังจะเข้ามหาลัย พี่คนนี้ทำงานอยู่ในโหมดของการบิน แต่ไม่รู้ว่าทำอยู่ที่ไหนบริษัทอะไร และเกี่ยวกับด้านไหนในการบิน เรารู้แหละว่าพี่เค้าค่อนข้างอคติกับเรา ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ซึ่งเราพยายามในระดับนึงที่จะเข้าหาพี่เค้า แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะลึกๆก็ไม่ชอบนิสัยคนนี้ เพราะเป็นคนที่ชอบตัดสินคน ตัดสินไปโดยที่ไม่เคยเรียนรู้จักใครจริงๆก่อนเลย ด้วยปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูดกับใคร ที่เราไม่ได้สนิทมักจีด้วย และเรามีเซ้นว่าใครคิดยังไงกับเรา และถ้าเรารู้ว่าเค้าไม่ชอบเรา เซ้นเราจะบอก และเราจะออกห่างจากคนนั้น
เข้าเรื่อง วันนึงก็มีโอกาสได้คุยกับพี่คนนี้ สั้นๆ เรารู้มาว่าพี่คนนี้ทำงานเกี่ยวกับการบิน เรากับเพื่อนก็เลยเข้าไปทัก หวัดดีเค้า (โรงเรียนเราสอนเรื่องไหว้มาดี) แล้วก็ถามแบบพี่ทำงานอะไรหรอคะ เกี่ยวกับอะไรเป็นยังไงมั่ง เราก็รู้มาแค่พี่แกต้องทำงานเข้าเวรหนักมากๆ อดหลับอดนอน ต้องคอยดูเครื่องบิน(ตอนนั้นคิดว่านางเป็นหอนะจาาา นางสำคัญมากเลยๆ ละอาชีพนี้เนี้ยทำให้นางป่วย นางนอนไม่พอ ตีหนึ่งตีสองยังไม่ได้หลับเลย เราก็อยากรู้ไรงี้ สมัยก่อนการบินมันคืออะไรที่เกินเอื้อมอ่ะนะ เครื่องบินยังไม่เคยเห็นเลยสมัยก่อน ก็อยากรู้ตามประสาเด็กบ้านนอก จังหวัดนครปฐม ติดกรุงเทพ
ละนางก็พูดกับเรากลับมา แบบตอกหน้าเราเลยแหละ อาชีพการบินเนี่ย มันไม่ใช่ใครจะเป็นก็ได้นะ คนจะทำได้มันต้องเก่งมาก แบบนี้อ่ะทำไม่ได้หรอก บลาๆ แบบเราฟังละแบบ เราก็พอรู้ว่าเราโง่ และไม่คิดจะเอื้อมไปยุ่ง ดังนั้นตอนนั้นจึงตัดสาขาการบินออกไปเลย ไม่เคยคิดจะเรียนเลย เพราะรู้สึกว่าแบบเราโง่ว่ะ แต่ลึกๆก็แบบเฮ๊ย ท้าทายดีว่ะ ชอบ แบบ ดูบู๊ดี ไม่ใช่นั่งโง่ๆนะเว้ย ต้องฉลาด แต่ก็ไม่เอา
จนสุดท้ายแอดมิดชั่น แม่ขอให้เลือกการบินไว้หนึ่งอัน เลยตัดสินใจเลือกที่เชียงราย ตอบไม่ได้หรอกว่าทำไม และตอนนั้นก็ลืมพี่คนนี้ไปแล้ว
หลังจากนั้นก็ได้มาเรียนที่นี่เพราะไม่มีที่เรียน
พอเข้ามหาลัยมา ก็เลือกแทรคที่คิดว่าวิชายากที่สุด *สำหรับตัวเราคนเดียว และก็สมใจหวัง (แต่ละแทรคมันก็ยากต่างกันเนาะ) เราก็เรียนๆๆๆๆๆๆๆๆ จนมารู้ตัวอีกที เรากับพี่คนนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสบุ๊คแล้วจ้า ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
จนมาถึงวันนี้ เราก็นึกถึงที่พี่คนนี้พูดขึ้นมา นึกถึงขึ้นมา เพราะเห็นว่านางมาทำงานที่นี่ และตั้งแต่มาฝึกงานก็ยังไม่เคยเจอกันเลยแฮะ ก็อยากรู้นะว่าพี่แกทำงานที่บริษัทอะไรเหรอ ไม่ใช่การท่าแน่ ไม่ใช่วิทยุแน่ คาดว่าน่าจะเป็นบีเอฟเอสนะ แล้วแบบมาคิดนะ เออตอนนั้นเคยโดนพูดดูถูกไว้เนอะ แต่สุดท้ายเราก็ดันเข้าการบินเนาะ เรียนแทรคปฏิบัติการ เรียนวิชาบางตัวของนักบิน เรายังผ่านมาได้นะ ที่เหลือก็แค่ประสบการณ์ทำงานละที่ยังขาด และเราก็ไม่ได้กลัว เพราะมันสร้างได้ เราทำได้นะ งานอะไร ให้เราทำเราทำได้หมด แต่เราต้องใช้เวลาในการเรียนรู้บ้าง เราชอบซึน เราชอบมึน และเราชอบหน้าแบบ ^&$_#$) อะไรก็ไม่รู้ของเรา แต่สมองเรารู้ และทัน
แต่คำพูดของคนคนนึงในวันนั้นทำให้เราสงสัยว่ามันจะต้องเก่งขนาดไหนหรอ ถึงจะทำงานในสนามบินได้? แล้วอะไรที่ทำให้เค้าดูถูกเราขนาดที่ว่าเราไม่สามารถทำงานอะไรแบบนี้ได้หรอ? มันแบ่งกันอย่างนี้ก็ได้หรอ จนสุดท้าย ตอนนี้ อีกประมาณสองหรือสามอาทิตย์เรากำลังจะจบ จบสาขาวิชาการจัดการธุรกิจการบิน ในแทรคการรปฏิบัติการทางการบินว่ะ
เราไม่รู้หรอก ว่าอนาคตจะเป็นไงอ่ะ แต่เราผ่านด่านแรกได้ละนะ มันไม่ใช่ว่าเราทำไม่ได้นะเว้ย นี่ไง การบินแล้วไง มันยากกว่าตรงไหน โง่แล้วทำไม่ได้หรอ? โง่แล้วไง? โง่แต่ไม่ดูถูกใครนะ โง่แต่มีความพยายาม โง่แต่ก็หาความรู้ได้ป่ะ เก่งกว่าแล้วไง เก่งกว่าแต่ล้มเหลวเยอะแยะไปนะ
เรียนจบนี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะประสบความสำเร็จนะ แต่มันยังมีด่านต่อๆไปรอเราอยู่ จบเรื่องคำดูถูกไป เอาเป็นว่าโดนดูถูก แต่ตอนนี้แล้วไง จบการบินนะค้าาา และในอนาคตจะทำงานสายนี้ไหมไม่รู้ตอบไม่ได้
คือแบบเราไม่เข้าใจเว้ย ว่าทำไมเรียนการบินแล้วมันเก่งกว่าคนอื่นยังไง สาขาการบินหรืองานในการบินเนี่ยมันสอนให้คนหยิ่งยโส ดูถูกคนอื่น คิดว่าตัวเองสูงมากหรอ เราว่าไม่นะ เพราะเราก็เรียนไม่เห็นเป็น วุ้ววว ไม่เข้าใจจริงๆ เห้ออออออ
สุดท้ายที่เราพิมมาก็คือการบ่นเฉยๆ และแชร์ประสบการณ์โดนดูถูก จากคนที่คิดว่าตัวเองสูงมากกก
"ต้องเก่งขนาดไหนถึงจะทำงานสนามบินได้? ต้องโง่ขนาดไหนถึงจะเป็นเราได้? เราโง่ถึงขนาดที่ทำงานในโหมดของการบินไม่ได้เลยหรอ?"
"ต้องเก่งขนาดไหนถึงจะทำงานสนามบินได้? ต้องโง่ขนาดไหนถึงจะเป็นเราได้? เราโง่ถึงขนาดที่ทำงานในโหมดของการบินไม่ได้เลยหรอ?"
เคยมีพี่คนนึง สมัยเรียนมัธยมปลายช่วงที่กำลังจะเข้ามหาลัย พี่คนนี้ทำงานอยู่ในโหมดของการบิน แต่ไม่รู้ว่าทำอยู่ที่ไหนบริษัทอะไร และเกี่ยวกับด้านไหนในการบิน เรารู้แหละว่าพี่เค้าค่อนข้างอคติกับเรา ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ซึ่งเราพยายามในระดับนึงที่จะเข้าหาพี่เค้า แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะลึกๆก็ไม่ชอบนิสัยคนนี้ เพราะเป็นคนที่ชอบตัดสินคน ตัดสินไปโดยที่ไม่เคยเรียนรู้จักใครจริงๆก่อนเลย ด้วยปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูดกับใคร ที่เราไม่ได้สนิทมักจีด้วย และเรามีเซ้นว่าใครคิดยังไงกับเรา และถ้าเรารู้ว่าเค้าไม่ชอบเรา เซ้นเราจะบอก และเราจะออกห่างจากคนนั้น
เข้าเรื่อง วันนึงก็มีโอกาสได้คุยกับพี่คนนี้ สั้นๆ เรารู้มาว่าพี่คนนี้ทำงานเกี่ยวกับการบิน เรากับเพื่อนก็เลยเข้าไปทัก หวัดดีเค้า (โรงเรียนเราสอนเรื่องไหว้มาดี) แล้วก็ถามแบบพี่ทำงานอะไรหรอคะ เกี่ยวกับอะไรเป็นยังไงมั่ง เราก็รู้มาแค่พี่แกต้องทำงานเข้าเวรหนักมากๆ อดหลับอดนอน ต้องคอยดูเครื่องบิน(ตอนนั้นคิดว่านางเป็นหอนะจาาา นางสำคัญมากเลยๆ ละอาชีพนี้เนี้ยทำให้นางป่วย นางนอนไม่พอ ตีหนึ่งตีสองยังไม่ได้หลับเลย เราก็อยากรู้ไรงี้ สมัยก่อนการบินมันคืออะไรที่เกินเอื้อมอ่ะนะ เครื่องบินยังไม่เคยเห็นเลยสมัยก่อน ก็อยากรู้ตามประสาเด็กบ้านนอก จังหวัดนครปฐม ติดกรุงเทพ
ละนางก็พูดกับเรากลับมา แบบตอกหน้าเราเลยแหละ อาชีพการบินเนี่ย มันไม่ใช่ใครจะเป็นก็ได้นะ คนจะทำได้มันต้องเก่งมาก แบบนี้อ่ะทำไม่ได้หรอก บลาๆ แบบเราฟังละแบบ เราก็พอรู้ว่าเราโง่ และไม่คิดจะเอื้อมไปยุ่ง ดังนั้นตอนนั้นจึงตัดสาขาการบินออกไปเลย ไม่เคยคิดจะเรียนเลย เพราะรู้สึกว่าแบบเราโง่ว่ะ แต่ลึกๆก็แบบเฮ๊ย ท้าทายดีว่ะ ชอบ แบบ ดูบู๊ดี ไม่ใช่นั่งโง่ๆนะเว้ย ต้องฉลาด แต่ก็ไม่เอา
จนสุดท้ายแอดมิดชั่น แม่ขอให้เลือกการบินไว้หนึ่งอัน เลยตัดสินใจเลือกที่เชียงราย ตอบไม่ได้หรอกว่าทำไม และตอนนั้นก็ลืมพี่คนนี้ไปแล้ว
หลังจากนั้นก็ได้มาเรียนที่นี่เพราะไม่มีที่เรียน
พอเข้ามหาลัยมา ก็เลือกแทรคที่คิดว่าวิชายากที่สุด *สำหรับตัวเราคนเดียว และก็สมใจหวัง (แต่ละแทรคมันก็ยากต่างกันเนาะ) เราก็เรียนๆๆๆๆๆๆๆๆ จนมารู้ตัวอีกที เรากับพี่คนนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสบุ๊คแล้วจ้า ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
จนมาถึงวันนี้ เราก็นึกถึงที่พี่คนนี้พูดขึ้นมา นึกถึงขึ้นมา เพราะเห็นว่านางมาทำงานที่นี่ และตั้งแต่มาฝึกงานก็ยังไม่เคยเจอกันเลยแฮะ ก็อยากรู้นะว่าพี่แกทำงานที่บริษัทอะไรเหรอ ไม่ใช่การท่าแน่ ไม่ใช่วิทยุแน่ คาดว่าน่าจะเป็นบีเอฟเอสนะ แล้วแบบมาคิดนะ เออตอนนั้นเคยโดนพูดดูถูกไว้เนอะ แต่สุดท้ายเราก็ดันเข้าการบินเนาะ เรียนแทรคปฏิบัติการ เรียนวิชาบางตัวของนักบิน เรายังผ่านมาได้นะ ที่เหลือก็แค่ประสบการณ์ทำงานละที่ยังขาด และเราก็ไม่ได้กลัว เพราะมันสร้างได้ เราทำได้นะ งานอะไร ให้เราทำเราทำได้หมด แต่เราต้องใช้เวลาในการเรียนรู้บ้าง เราชอบซึน เราชอบมึน และเราชอบหน้าแบบ ^&$_#$) อะไรก็ไม่รู้ของเรา แต่สมองเรารู้ และทัน
แต่คำพูดของคนคนนึงในวันนั้นทำให้เราสงสัยว่ามันจะต้องเก่งขนาดไหนหรอ ถึงจะทำงานในสนามบินได้? แล้วอะไรที่ทำให้เค้าดูถูกเราขนาดที่ว่าเราไม่สามารถทำงานอะไรแบบนี้ได้หรอ? มันแบ่งกันอย่างนี้ก็ได้หรอ จนสุดท้าย ตอนนี้ อีกประมาณสองหรือสามอาทิตย์เรากำลังจะจบ จบสาขาวิชาการจัดการธุรกิจการบิน ในแทรคการรปฏิบัติการทางการบินว่ะ
เราไม่รู้หรอก ว่าอนาคตจะเป็นไงอ่ะ แต่เราผ่านด่านแรกได้ละนะ มันไม่ใช่ว่าเราทำไม่ได้นะเว้ย นี่ไง การบินแล้วไง มันยากกว่าตรงไหน โง่แล้วทำไม่ได้หรอ? โง่แล้วไง? โง่แต่ไม่ดูถูกใครนะ โง่แต่มีความพยายาม โง่แต่ก็หาความรู้ได้ป่ะ เก่งกว่าแล้วไง เก่งกว่าแต่ล้มเหลวเยอะแยะไปนะ
เรียนจบนี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะประสบความสำเร็จนะ แต่มันยังมีด่านต่อๆไปรอเราอยู่ จบเรื่องคำดูถูกไป เอาเป็นว่าโดนดูถูก แต่ตอนนี้แล้วไง จบการบินนะค้าาา และในอนาคตจะทำงานสายนี้ไหมไม่รู้ตอบไม่ได้
คือแบบเราไม่เข้าใจเว้ย ว่าทำไมเรียนการบินแล้วมันเก่งกว่าคนอื่นยังไง สาขาการบินหรืองานในการบินเนี่ยมันสอนให้คนหยิ่งยโส ดูถูกคนอื่น คิดว่าตัวเองสูงมากหรอ เราว่าไม่นะ เพราะเราก็เรียนไม่เห็นเป็น วุ้ววว ไม่เข้าใจจริงๆ เห้ออออออ
สุดท้ายที่เราพิมมาก็คือการบ่นเฉยๆ และแชร์ประสบการณ์โดนดูถูก จากคนที่คิดว่าตัวเองสูงมากกก