มันอาจเป็นโพสสุดท้ายกับเรื่องนี้ ฉันเคยเสียใจกับผุชายคนแรกวมาแล้วหนึ่งครั้ง ฉันเสียใจ...กับเหตุการณ์ที่ต้องเลิกลากันครั้งแรกมากมาย ฉันเป็นคนเชื่อคนง่าย ไม่ค่อยฟังเหตุผลที่ทุกคนเตือน ด้วยสิ่งที่ฉันเจอมันโอเครจนฉันมองข้ามสิ่งไม่ดีของเค้าทุกอย่างเอาเปนว่ามันจบลงฉันเคว้งไปหมด แทบทำอรัยไม่ได้สักอย่าง ได้กำลังใจจากที่ พ่อแม่มายุด้วยเปนอาทิต กว่าฉันจะกล้าออกเผชิญด้านนอกมันช่างเปรช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดสำหรับชีวิตของฉันน กว่าจะยืนในสังคมได้มันใช้เวลานานเลยทีเดียว.
ครั้งนั้นฉันได้พบเจอผุชายคนหนึ่งที่มีประวัตมากมายก่ายกอง กี่เรื่องราวที่ฉันได้ฟัง ฉันกลับลองมองเค้าในมุมที่เค้าทำดีกับเรา เราใช้เวลาคุยกันสามเดือน เค้าดีกับฉันทุกอย่างดีจนบางคนั้งฉันอายย
ฉันเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เค้าฟีง ทุกข์ สุข แค่ไหน ฉันเล่าบางทีฉันก้อายในเรื่องราวด้านหลังของฉัน แต่เค้ากับเป็นคนพยุงฉันขึ้นมาจากตรงนั่นอีกคน จนวันหนึ่งฉันแพ้ความดีของเค้า ตลอดที่เวลาที่เค้าจีบฉันฉันไม่เคยง้อเค้าเลย แถมไล่เค้าตลอดเพราะฉันอายในเรื่องด้านหลังของฉัน แต่เค้า บอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันจะเปนยังไง เค้าจะยุข้างฉันเหมือนวันแรกที่เค้าเข้ามา ฉันแพ้ความดีของเค้า เราได้เปนแฟนกัน ฉันพยายามปรับตัวให้ดีขึ้น อรัยที่ฉันไม่เคยทำ ฉันหัดทำ เค้าสอนฉันให้เหนคุนค่าของหลายๆอย่าง จนเรามีปันหากันเพราะฉันตัดสาย เราไม่เชิงทะเลาะกันแต่เค้าเลยบอกฉันว่าเวลาทะเลาะกันอย่าหายไปไหน ฉันเลือกที่จะไปคุยแต่เกิดปันหามากมายตามมา เค้าไม่คุยกับฉันได้เพียงคำตอบว่าไม่ค้องโทมา ค่อยคุยกันใหม่ แล้วเค้าก้เดินทางไปไปเที่ยว.
ตัวฉันที่อยู่ทางนี้ไม่รุต้องทำตัวแบบไหนสุดท้ายเราไม่คุยกัน 1วันตื่นเช้ามารหัสเฟสที่เค้าเขาไว้ในเครื่องฉันมันเปลี่ยนไป ฉันทักเฟส ได้เพียงข้อความว่า พอเถอะ หยุดแค่นี้ ฉันทบทวนตัวเองว่าฉันผิดใช่ไหมที่ไม่เคยง้อเค้า ฉันเหนคุณค่าของเค้าแล้วเมื่อเค้าหายไป ฉันได้แต่โทษตัวเอง ฉันอยากไปง้อ ไปขอโทษขอคืนดีกับเค้า ฉันพึ่งรุสึกว่าฉันรักเค้ามากขนาดนี้เลยเชีย
เคยเปนเหมือนฉันไหมที่จะง้อแฟนให้เต็มที่ถึงเมื่อจะยุสุดขอบฟ้าไหนฉันอยากจอโทษเค้าให้ได้ อยากบอกว่าฉันผิดไป แต่มันก้ไม่ได้อรันกลับมานอกจาก มันไม่เหมือนเดิมแล้ว แค่ทำบอกลา ฉันรุสึกเคว้งมาเหมือนครั้งที่แล้วกว่าฉันจะรักเค้าได้ขนาดนี้ เค้าทีคอยเติมเต็มให้ฉันเค้าที่ฉันไม่เคยมองอดีตของเค้า มันพังลงไปต่อหน้าต่อตา ฉันผิดมากไหม ไม่ดีมากไหมร้อยคำที่บอกจะยุข้างฉันมันหายไปในชั่วขณะเหลือแต่ความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้อยเนื้อต่ำใจความรักพึ่งพังมาไม่กี่เดือนพังอีกแล้วร่อ ฉันเลือที่จะแก้ปันหาโดยการหนีตัดช่องน้อยแต่พอตัวฉันพังมากแล้วชีวิตคิดว่าเค้าจะรักฉันมากแต่มันไม่มีเลย
สุดท้ายเค้าให้เหตุผลกับฉันว่าหากคบกันไปอีกมีปันหากันอีกก้กลัวฉันทำแบบเดิม กลัว ......ฉันเฝ้าขอโอกาสสุดแรงที่ฉันจะทำได้เหมือนยิ่งฉันขอเค้ายิ่งวิ่งหนี การโดนบอกเลิกครั้งแล้วครั้งเล่ามันจนฉันอธิบายเปนความเจ็บไม่ถูกคนเข้มแข็งอาจจะไม่ทำเปนฉันอาจจะมองฉันน่ากลัวแบบเค้ามันก้ไมไม่ผิดความคิดเรามันไม่เหมือนกัน เพราะฉันอ่อนแอจนเกินที่จะรับไหว แต่เหนือสิงอื่นใดตอนนีฉันรุเหมือนฆาตกรทร่พึ่งออกจากคุกแล้วไม่ควรได้รับโอกาสใดๆเลย
ฉันอ่อนแอเอง ฉันผิดเอง ฉันไม่โทษเค้าเพราะฉันใจง่ายเอง ความซื่อสัตย์ของฉัน ความรักความทุ่มเทของฉัน ความอดทนที่ฉันมีเพิ่มมากขึ้น ความน่ารักในตัวฉัน ความดีที่ฉันมี สักวันเธอคงจะมองเหนมัน ฉันมองความรักเปนความมืดมิดไปจนหมดแล้วเพราการผิดหวังครั้งแล้วครั้ง
ไม่มีใครไม่เคยทำผิด ถ้ารุว่าผิดก้ควรแก้ไข
ไม่มีใครดีพร้อมไปซะทุกอย่างหากเราไม่เลือกคุยแล้วปรับเข้ากัน
ลาก่อนความรักทุกครั้งที่ฉันได้รักฉันเต็มที่กับมันมากเกินไป ฉันคงแย่มากสิน่ะ
ฉันผิดมากจนไม่สามารถได้รับโอกาสเลยใช่ไหม😭😭
ครั้งนั้นฉันได้พบเจอผุชายคนหนึ่งที่มีประวัตมากมายก่ายกอง กี่เรื่องราวที่ฉันได้ฟัง ฉันกลับลองมองเค้าในมุมที่เค้าทำดีกับเรา เราใช้เวลาคุยกันสามเดือน เค้าดีกับฉันทุกอย่างดีจนบางคนั้งฉันอายย
ฉันเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เค้าฟีง ทุกข์ สุข แค่ไหน ฉันเล่าบางทีฉันก้อายในเรื่องราวด้านหลังของฉัน แต่เค้ากับเป็นคนพยุงฉันขึ้นมาจากตรงนั่นอีกคน จนวันหนึ่งฉันแพ้ความดีของเค้า ตลอดที่เวลาที่เค้าจีบฉันฉันไม่เคยง้อเค้าเลย แถมไล่เค้าตลอดเพราะฉันอายในเรื่องด้านหลังของฉัน แต่เค้า บอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันจะเปนยังไง เค้าจะยุข้างฉันเหมือนวันแรกที่เค้าเข้ามา ฉันแพ้ความดีของเค้า เราได้เปนแฟนกัน ฉันพยายามปรับตัวให้ดีขึ้น อรัยที่ฉันไม่เคยทำ ฉันหัดทำ เค้าสอนฉันให้เหนคุนค่าของหลายๆอย่าง จนเรามีปันหากันเพราะฉันตัดสาย เราไม่เชิงทะเลาะกันแต่เค้าเลยบอกฉันว่าเวลาทะเลาะกันอย่าหายไปไหน ฉันเลือกที่จะไปคุยแต่เกิดปันหามากมายตามมา เค้าไม่คุยกับฉันได้เพียงคำตอบว่าไม่ค้องโทมา ค่อยคุยกันใหม่ แล้วเค้าก้เดินทางไปไปเที่ยว.
ตัวฉันที่อยู่ทางนี้ไม่รุต้องทำตัวแบบไหนสุดท้ายเราไม่คุยกัน 1วันตื่นเช้ามารหัสเฟสที่เค้าเขาไว้ในเครื่องฉันมันเปลี่ยนไป ฉันทักเฟส ได้เพียงข้อความว่า พอเถอะ หยุดแค่นี้ ฉันทบทวนตัวเองว่าฉันผิดใช่ไหมที่ไม่เคยง้อเค้า ฉันเหนคุณค่าของเค้าแล้วเมื่อเค้าหายไป ฉันได้แต่โทษตัวเอง ฉันอยากไปง้อ ไปขอโทษขอคืนดีกับเค้า ฉันพึ่งรุสึกว่าฉันรักเค้ามากขนาดนี้เลยเชีย
เคยเปนเหมือนฉันไหมที่จะง้อแฟนให้เต็มที่ถึงเมื่อจะยุสุดขอบฟ้าไหนฉันอยากจอโทษเค้าให้ได้ อยากบอกว่าฉันผิดไป แต่มันก้ไม่ได้อรันกลับมานอกจาก มันไม่เหมือนเดิมแล้ว แค่ทำบอกลา ฉันรุสึกเคว้งมาเหมือนครั้งที่แล้วกว่าฉันจะรักเค้าได้ขนาดนี้ เค้าทีคอยเติมเต็มให้ฉันเค้าที่ฉันไม่เคยมองอดีตของเค้า มันพังลงไปต่อหน้าต่อตา ฉันผิดมากไหม ไม่ดีมากไหมร้อยคำที่บอกจะยุข้างฉันมันหายไปในชั่วขณะเหลือแต่ความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้อยเนื้อต่ำใจความรักพึ่งพังมาไม่กี่เดือนพังอีกแล้วร่อ ฉันเลือที่จะแก้ปันหาโดยการหนีตัดช่องน้อยแต่พอตัวฉันพังมากแล้วชีวิตคิดว่าเค้าจะรักฉันมากแต่มันไม่มีเลย
สุดท้ายเค้าให้เหตุผลกับฉันว่าหากคบกันไปอีกมีปันหากันอีกก้กลัวฉันทำแบบเดิม กลัว ......ฉันเฝ้าขอโอกาสสุดแรงที่ฉันจะทำได้เหมือนยิ่งฉันขอเค้ายิ่งวิ่งหนี การโดนบอกเลิกครั้งแล้วครั้งเล่ามันจนฉันอธิบายเปนความเจ็บไม่ถูกคนเข้มแข็งอาจจะไม่ทำเปนฉันอาจจะมองฉันน่ากลัวแบบเค้ามันก้ไมไม่ผิดความคิดเรามันไม่เหมือนกัน เพราะฉันอ่อนแอจนเกินที่จะรับไหว แต่เหนือสิงอื่นใดตอนนีฉันรุเหมือนฆาตกรทร่พึ่งออกจากคุกแล้วไม่ควรได้รับโอกาสใดๆเลย
ฉันอ่อนแอเอง ฉันผิดเอง ฉันไม่โทษเค้าเพราะฉันใจง่ายเอง ความซื่อสัตย์ของฉัน ความรักความทุ่มเทของฉัน ความอดทนที่ฉันมีเพิ่มมากขึ้น ความน่ารักในตัวฉัน ความดีที่ฉันมี สักวันเธอคงจะมองเหนมัน ฉันมองความรักเปนความมืดมิดไปจนหมดแล้วเพราการผิดหวังครั้งแล้วครั้ง
ไม่มีใครไม่เคยทำผิด ถ้ารุว่าผิดก้ควรแก้ไข
ไม่มีใครดีพร้อมไปซะทุกอย่างหากเราไม่เลือกคุยแล้วปรับเข้ากัน
ลาก่อนความรักทุกครั้งที่ฉันได้รักฉันเต็มที่กับมันมากเกินไป ฉันคงแย่มากสิน่ะ