เราเป็นคนนึงที่สามีไม่เอาไหนมากๆแต่ไม่คิดจะโทษใครเพราะเลือกเค้ามาเอง เพียงแค่ตอนแรกที่ยุด้วยกันเค้าไม่ใช่แบบนี้เป็นคนน่ารักนิสัยดีขยันทำงานแต่ตั้งแต่เริ่มตั้งท้องเค้าเริ่มไม่เอาไหนมากขึ้นตกงานไม่ทำงานมาร่วมสามปีแล้วเราทำคนเดียวล้วนๆ อยู่ไปวันๆคอยรับส่งลูกไปเรียน ขอแค่มีข้าวกิน ไม่เคยพูดถึงอนาคต เข้ากับที่บ้านเราไม่ได้เลย พ่อแม่ฝ่ายชายรับรู้ถึงพฤติกรรมลูกแต่แม่เค้าให้ท้ายไม่ยอมบอกให้ลูกไปทำงานพอเราพูดว่าเราเหนื่อยเค้าก้อพูดมาคำนึงว่า เมื่อก่อนชั้นลำบากกว่าเธอ ช่วงสร้างครอยครัวก้อลำบากแบบนี้ แต่เรามองว่าถ้าช่วยกันทำมาหากินลำบากแค่ไหนเราก้อสู้แต่นี่มีแค่เราคนเดียวที่ดิ้นรนเพื่อปากท้องของลูก พ่อเค้าก้อสอนลูกแต่ไม่เคยจำเลยย เราพร้อมที่จะเลิกยุตลอดเวลา แต่เป็นเค้าเองที่ไม่ปล่อย ไม่ใช่เพราะรักจ้าาแต่มันยุแบบนี้สบายงัยมีข้าวกินทุกมื้อก้อพอใจ ไม่รุ้จะทำงัย ให้เค้าปล่อยเราไปซักที เพราะอยากจากกันด้วยดีไม่อยากให้เกิดความรุนแรง