ในความป่วยไข้ ประกอบด้วยความเจ็บช้ำใจอย่างยิ่งยวด หลับตาลงแต่ใจไม่ได้หลับไหล คุณพระยังเพ้อหากลั้นอกกลั้นใจว่าการอยากมีใครซักคน อยากครอบครองเขาคือตัณหา การห้ามใจก็ยังอยู่ตรงนั้นไม่รู้วาย ในมโนภาพเป็นสุ่นที่ก้าวเข้ามาหา เขาเพิ่งรับรู้ว่าสุ่นพยายามจะหนีอะไร นั่นคือวิญญาณของสุ่น หรือ คือความในใจของคุณพระ ไม่มีใครทราบได้ แต่เพียงคุณพระได้รู้แจ้งแล้ว ความรักที่เพียงอยู่ในใจคนที่รัก มันทุกทรมานเพียงใด มากเพียงพอจนกระทั่งเขาไม่อยากจะรื้อสังขารอันเรื้อไขกลับไปมีชีวิตอยู่อีกเลย หากมันก็กลับฟื้นคืนขึ้นมาได้ ใต้ความจำเลอะ ๆ เลือน ๆ คุณพระรู้สึกได้ถึงความหวานละมุนเบาบาง ส่องสว่างอบอุ่นจากที่ไหนซักแห่งในห้อง 

เสียงเปียนโนข้างบ้านในเพลงไทยที่เขาชอบ และ ชมชื่นว่าไพเราะ คำบอกรักที่เหมือนภาพฝันเลือนราง ก่อนอนุสติจะวูบดับไปอีกครั้ง ใครกันนะที่บอก ขอแค่อยู่ให้ได้รัก ไม่ขออะไรตอบแทน ไม่ขออะไรนอกจากอยู่ให้รักนาน ๆ มันนานแค่ไหนแล้ว ไม่มีใครพูดกับเขาแบบนี้ น้ำตาของคุณพระหล่นร่วงที่ปลายตา วันนี้มาถึงแล้วหรือ วันที่เขาได้รับความรักจากใครอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่ต้องมีสิ่งใดตอบแทน น่าจะเป็นเธอสินะ น่าจะเป็นเธอใช่ไหมที่พูดกับเขาแบบนี้ รอยยิ้มอ่อนจางอยู่ที่มุมปากอีกคำรบ ก่อนความง่วงงุนจะกลับมาเป็นเจ้าเรือนอีกวาระหนึ่ง

ความรื้อไข้ในครั้งนี้ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง คุณนายชื่นไม่เคยคิดว่า "ลูกชัง" จะมีคนที่รักถึงเพียงนี้ ข้าวของ เครื่องใช้ จดหมาย ของสดของแห้ง หลั่งไหลเข้ามาที่บ้านวรทบุตร์ แทบจะตั้งร้านชำได้เลยกระมัง ตำแหน่งผู้พิพากษา ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกอย่างที่คุณนายชื่นคิดซักนิด และ ยิ่งถูกกระทุ้งด้วยคำพูดของอนงค์ มันจึงช็อตยิ่งกว่าการไฟฟ้านครหลวง ชดเชยให้ลูกชังคนนี้บ้างนะคะ เธอเพิ่งตระหนักว่าทำอะไรลงไปกับลูกชายคนนี้ ค่าที่เขาเหมือนพ่อจนเกินไป เหมือนราวกับเงา เธอจึงได้ทำกับเขาเหมือนเป็นตัวแทนของสามีที่ทำเธอลำบากมานานหลายขวบปีกว่าจะตั้งตัว

สังขารซูบเซียว ดวงตาระโหยโรยแรง แม้กระทั่งเงินเดือนในช่วงที่เจ็บป่วย ก็ยังคงยื่นให้ และ ไม่ขอรับอะไรเหมือนเดิม น้ำตาของคุณนายชื่นรื้นขึ้นมา นี่เราทำอะไรลงไปกับลูกชายคนโต เธอเป็นคนปากร้ายใจเร็ว ยกลูกอีกคนเหนือกว่าอีกคน ตักตวงจากอีกคนไปให้อีกคน ไม่มีคำขอโทษออกจากปาก มากที่สุดที่คุณนายชื่นทำได้ คือการให้การกอดครั้งนี้เล่าเรื่อง และ ถ้อยคำสั้น ๆ ว่าดูแลตัวเองให้ดี ต่อให้พ่อใหญ่ไม่ทำงาน บ้านนี้ก็อยู่ได้ ลูกคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ คำพูดธรรมดา แต่เปี่ยมด้วยความหมาย เพราะ ไม่ใช่สิ่งที่คุณพระเคยได้รับนับแต่เด็กมา 

น้ำตาของชัดก็หลั่งรินเหมือนกัน ความเจ็บป่วยของพี่ใหญ่ในครั้งนี้ ทำให้เขารู้ว่า ตัวเองพึ่งพาพี่ชายใหญ่ สูบเลือดเนื้อและพลังชีวิตของคนตรงหน้าไปมากแค่ไหน น้องเล็กที่ไม่รู้จักโต ทำให้พี่ชายทรุดลงได้เพราะทำอะไรไม่รู้คิด มือของเจ้าตัว จับมือของพี่ชายแนบท้ายทอย บัดนี้เขาได้เติบโตขึ้นแล้ว  และ จะทำให้เห็นว่าความพยายามของพี่ใหญ่ไม่สูญเปล่า ชัดคงเร่งรัดตัวเอง แต่จะเร่งไปจนสร้างปัญหาหรือไม่ก็สุดจะรู้ได้ 

ความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างที่เกิดคืออนงค์ เมื่อรับรู้ปัญหาของบ้านวรทบุตร์อย่างหมดจด วันนี้อนงค์เติบโตขึ้นจนกระทั่งโอบรับความเจ็บปวดไว้กับตัวเองได้ ความเจ็บไข้ที่พี่ประสิทธิ์เรียกว่าใจเสาะในครั้งนี้ เป็นบทเรียนเป็นผลการกระทำเหมือนที่คุณอาทั้งสองได้บอกไว้ ดังนั้นเธอกระซิบบอกคุณพระด้วยใจจริงแท้ ความเจ็บปวดในครั้งนี้อนงค์ยินดีรับไว้ และ จะซ่อมแซมส่วนที่พลาดพลั้งให้เสียใหม่ อนงค์จะช่วงชิงคนรักของคุณพระกลับมา

ค่ำคืนนั้นคงทำให้คุณพระเลอะเลือนไปแล้วจึงทำให้คำพูดของอนงค์ที่คุณพระได้ยินไหลไปตามฝนพรำ และ ความเจ็บไข้ แม้ความห่วงหาอาทร และ อาวร ยังอยู่ไม่รู้วาย อนงค์ไม่รู้เลยว่าคุณพระถามถึง คุณพระได้อ่านเรื่องเล่าแบบฉบับ lady whistledown เวอร์ชั่นรู้ตัวจริงแล้วยิ้มหวาน ความในใจเริ่มเปิดเผย เริ่มเคลียร์ปมในวาระต่าง ๆ แต่อนงค์ซึ่งเป็นอีกต้นเหตุหนึ่งให้คุณพระรื้อไข้กลับคิดไปอีกทาง