เรื่องที่จะพูดนี้ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่า บางคนอาจจะคิดว่าเราพูดเเรงหรือเป็นเด็กไม่ดี เเต่ถ้าไม่เป็นเราไม่เจอเเบบเราคงไม่เข้าใจจริงๆ



คือเเม่เราเป็นคนที่ค่อนข้างคล้ายคนเป็นโรคประสาทหรือเปล่าเราก็ไม่อยากว่าเเม่ตัวเองเลย เเต่ว่า ล่าสุดตั้งเเต่เเม่เรามีสมาทโฟนหรือนับวันยิ่งอายุเยอะเเม่เราเป็นคนคิดมากอะไรมากๆๆเลย เเบบอยู่บ้านคนเดียว ก็ชอบคิดนู้นคิดนี่ อาการนี้อาจเพราะเเม่เราอยู่บ้านคนเดียวมาเกือบ20ปี เวลาคิดไรได้ก็จะโทรไปด่าคนอื่นไปทั่ว อย่างพ่อ เรา หรือพี่สาวเรา ก็โดนหมด มีเเต่น้องชายคนเดียวเท่านั้น..ที่ไม่โดนไรเลย เพราะเเม่เราเป็นคนรักลูกชายมากกก บางครั้งลำเอียงจนเกินเหตุเเต่เค้าก้ชอบพูดว่าเค้าไม่ได้ลำเอียง ทุกคนในบ้านจะโดนเเม่พาลอารมใส่มากๆ โดยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เวลาเเม่ทะเลาะก็จะประมาณว่า พูดให้เจ็บ พูดเสียงดัง เเบบฟังมากๆมันกดประสาทมากๆคะ ปวดหัวมากๆ เค้าจะชอบพูดอะไรให้คนอื่นฟังโดยที่ไม่เป็นความจริง ทำให้อีกคนดูเเย่มาๆ เค้าชอบพูดใส่ร้าย คิดตลอดเวลาว่าคนรอบข้างคิดไม่ดีกับเค้า นินทาเค้า อย่างเราก็โดนมาเเล้วหลายปี เเบบ คิดงี้กับกูใช่มั้ย ทำงี้ใช่มั้ย ทั้งๆที่เราไม่ได้คิดไรไม่ดีกับเเม่เลย บางอย่างพวกเราในครอบครัวทำอะไร เค้าก้เอามาจับผิดได้ทุกอย่าง เหมือนเค้าคิดมากตลอดเวลา เเล้วเอาสิ ่งที่คนรอบตัวทำมาคิดว่าคนนั้นไม่ดีกับเค้า เเล้วเค้าก้จะหาเรื่องทะเลาะ

เเม่เคยมีกลุ่มไลน์จากโรงเรียนเก่า เเล้วไปคุยภาษายังไงก็ไม่รู้ เหมือนไปเหน็บเเหนมเค้า เพื่อนๆคงเคยเหนพวกผู้ใหญ่คุยกัน  ว่าเค้าจะพิมยาวๆ หรือพิมภาษาที่เป็นผู้ใหญ่เเล้ว ปรากฏว่าเพื่อนทุกคน ออกจากกลุ่มนั้น เพราะเม่เรา.. อย่างติ้กเกอร์ไลน์ส่ง เราเคยส่งอะไรไป เค้าจะเอามาถามตลอดว่ามันหมายความว่าอะไร บางทีทะเลาะเพราะส่งติ้กเกอร์ทำให้เค้าเข้าใจผิดก็เคยมี

หรืออย่างเรื่องญาติพี่น้องของพ่อเราเเม่เราก็จะคิดไม่ดีกับเค้าทุกคน สรุปสุดท้าย พี่น้องพ่อเราเค้าก้ไม่คุยกับเเม่เราจนหมด พ่อเราก็เปนคนกลาง เราสงสารพ่อมาก ที่ทนมาตลอดเเบบนี้ เวลาเเม่เราด่าพ่อ พ่อก้ต้องทนนอนฟังทุกคน บางคนคิดจะเรียกปลุกตีสองตีสาม ก้ปลุกมาหาเรื่องได้ เราก้เคยโดน เเต่พ่อบอกให้เราทนๆไป เราก้ทนมาตลอดเวลานะ..

จนปีที่เเล้ว เราโดนเเม่หาเรื่องอีกรอบ ครั้งนี้หนักมาก เราทนไม่ไหวเลยวีนเเตกเลย กริ้สออกมา เเล้วร้องให้ตะโกนลั่นบ้าน ตอนนั้นคือร่างกายเรา กระตุก เหมือนสมองเรามันจะตึ้บๆยังไงไม่รู้ เเล้วเราก้ชั้กเลย เเต่พี่สาวเรามากอดเราไว้เเล้วบอกว่าใจเยนๆๆเเล้วร้องให้ พ่อเราก้ขึ้นมาเเบบเป็นโรคประสาทคนเดียวไม่พอยังจะทำให้คนอื่นเป็นอีกหรอ เเม่เราก้ไม่ยอมรับว่าตัวเองเปน หลังจากวันนั้นเรานึกว่าเเม่เห็นเราชักเเบบนั้นเเล้วจะหยุด เเต่ไม่เลย เค้าโทรมาตอนเราเรียนเเล้วบอกว่า มีงทำให้พ่อเเม่ทะเลาะกัน จะมีบาปจำไว้ เราเสียใจมากอะ

เรื่องที่เล่าอาจจะดูยาวมาก ความจิงมีเยอะกว่านั้นเเต่ว่ามันเยอะจนไม่รุจะเริ่มเรื่องไหน  เเต่ตั้งเเต่ปีที่เเล้วความรู้สึกเราที่รักเเม่มันเริ่มน้อยลง เราพยายามทำดีทุกอย่าง คุยกับเเม่ดี ช่วยเเม่ทำทุกอย่าง เเต่กลับเปนว่าสุดท้ายเค้าก็หาเรื่องเรา มาจนถึงทุกวันนี้ เราไม่รู้จะทำยังไง พี่สาวกับเรายังเคยคุยกันว่า อยากไปหาจิตเเพทย์ เพราะกลัวเราสองคนจะเปนหรือเปล่า อีกอย่างคืออยากพาเเม่ไปหามากกว่า เเต่เเม่เราไม่เคยยอมรับอะไรเลย ทุกวันนี้พ่อเราเป็นคนปกป้องเราทุกอย่าง  เราเหมือนอยุบ้านได้เพราะมีพ่อ พ่อช่วยเราเสมอ ทนมาเสมอ เค้าเหมือนจะหย่ากันหลายรอบเเล้ว เพราะทะเลาะกันบ่อย เหตุเกิดจากเเม่เราทั้งนั้น  เเต่พ่อเราบอกไม่อยากให้น้องชายเรามีปม เพราะยังเรียนไม่จบ ตอนเด็กๆเราก้เหนพ่อเเม่ทะเลาะกันมาจนชินนะ เเต่ตอนนี้เราก้ทนเเม่ไม่ไหวจิงๆ เรารู้ว่าเเม่เรามีบุญคุณกับเรามาก เราไม่อยากคิดไม่ดีกับเเม่เรา เเต่สิ่งที่เเม่เราทำตอนนี้ มันเหมือน เค้าไม่สนใจความรู้สึกของเราเลย เค้าทำร้ายจิตใจเราตลอด ถึงเเม้เราจะทำดีเเค่ไหน เราก็โดนเเต่น้องชายเรากลับไม่โดนไรเลยสักนิด เราไม่เคยอิจฉาน้องเลย บางทียังสงสารน้องเลยด้วยซ้ำ เพราะน้องก้เกบเเบบเรา คือโดนเเม่ตามทุกอย่าง เเบบรักเกินไป จนน้องเราทนไม่ไหว ส่วนเราคือ เเม่ไม่สนใจเลย

เราไม่อยากให้ครอบครัวเราเปนเเบบนี้