อย่างที่พูดค่ะเราเหนื่อยกับเเม่ไม่ไหวเเล้ว อยากฆ่าตัวตายเเต่ก็ไม่อยากทรมาน เราก็รู้นะว่าการทะเลาะกับคนในครอบครัวมันด็ต้องมีบ้าง เเต่บางครั้งมันเเรงไป จนรู้สึกว่าเราเกิดมาทำมัย มีครั้งนึง อันนี้เป็นครั้งแรกที่ทัเลาะกับเเม่จนรู้สึกว่าอยากหายไปจากโลก คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า เราไม่ำด้เก็บถุงเท้า เเล้วเเม่ก็มาด่าเราว่า ทำมัยไม่เก็บถุงเท้าบอกกี่รอบเเล้ว เอาเรื่องที่สำคัญๆเข้ากะโหลกบ้าง วันๆทำเเต่เรื่องไร้สาระ เราก็ไม่อะไร เพราะเราเองด้วยเเหละ เเต่คือไม่เข้าใจว่าทำมัยต้องจิกกัดเราขนาดนั้นเเล้วตอนนั้นเป๋นตอนที่รีบๆกัน เพราะจะออกไปข้างนอกบ้าน เเม่เราก็ออกไปสตาร์ดรถก่อนเเล้วเราก็พยายามหาที่เก็บให้มันไม่ขวางหูขวางตา เเต่เหมือนเเม่เรารีบ เเม่ก็ตะโกนด่าเรามาจากหน้าบ้านว่า -ึงจะอีกนานมั้ย นี่ก็เลยตะโกนไปว่า ก็กำลังเก็บอยู่นี่ไง จะรีบอะไรหนักหนา พอเราขึ้นรถไป เรากลับโดนเเม่ตี เเล้วเเม่ก็ด่าเราอีกว่า -ึงดล้าดียังไงมาตะโกนใส่ -ู ละเราคือเเบบ เอ้า พอไม่ำด้ยินก็ด่า พอตะโกนให้ได้ยินก็ด่า ก็ไม่เข้าใจว่าต้องทำยังไงถึงตะถูกใจ ที่นี้ เเม่เราก็ด่าเราตลอดทางเเต่ที่มันเป็นจุกเริ่มต้นทุกอย่างคือเเม่เราพูดว่า ถ้าครั้งหน้า-ึงยังไม่เก็บถุงเท้าดีๆอีก -ูจะเอาถุงเท้าที่-ึงใส่คลุกข้าวให้กิน เราก็เลยสวนไปว่า นี่คือความคิดของคนเป็นเเม่หรอ นางก็ตอบว่าใช่ เเล้วเเม่ก็ด่าเราจนถึงปลายทาง มันก็ไม่มี อะไรหลังจากนั้นเเใม่ก็ด่าเราด้วยคำหยาบๆหลายครั้ง มันมีอีกครั้งบนรถเหมือนเดิม เเม่เอาเราไปเปรียบเทียบกับเพื่อนเรา เเล้วเราเลยพูดว่า จะเอาไปเทียบเพื่อ เเล้วมันก็ต้องร้อยใจใช่มั้ยทั้งๆที่ยังไมาได่ทำอะไรผิดเเต่อยู่ดีๆก็โดนจิกอีกเเล้ว เราก็เลยนั่งน้ำตาซึมฟิวน้อยใจ เเล้วเเม่เราก็พูดขึ้นมาว่า เเหมม เเตะไม่ได้เลยนะ นิดๆหน่อยๆร้องไห้ คือตอนนั้นเราเเบบ โห่นี่ อะนะ คนที่เรารัก เค้าควรเป็นคนเเรกที่เรามีปัญหาไม่ว่าจะอะไร เเล้วต้องเป็นปลอบใจเรา เข้าข้างเราสิเเต่นี่ไม่เลย กลับซ้ำเติมเราอีกต่างหาก จนมาวันนี้ วันนี้เป็นวันที่เรานู้สึกเเย่ที่สุดคั้งเเต่เกิดมา คือ ปกติเรานอนสี่ทุ่ม ละ เราก็อยากตื่นสายบ้างไรบ้าง เเล้วด้วยที่บ้านเรามีหมา เเล้วไมาได้เอามานอนกับเราด้วย พอมันตื่นมันไม่เจอเรามันก็ต้องเห่า เเล้วประเด็นคือนี่เป็นความคิดของเเม่ที่จะให้หมานอนคนเดียว เเล้วก็เป็นบอกเอาอีกต่างหากว่า ถ้ามันเห่าก็ไม่ต้องมาสนใจ เเล้วอยู่ดีๆวันนี้ เเม่เราก็มาตะโกนด่าเราหน้าห้องว่า หมาเห่าเเล้วทำมัยไมาลงไปดู ซึ่งมันขัดเเย้งมากๆ เเล้วตอนนั้นมันเเค่ 9 โมง คือทำมัย ถึงเราจะตื่นเเล้วเราก็อยากนั่งๆนอนๆ เอื่อยๆกับเช้าอันสดใสของเรา เเล้วนางก็มาพูดว่า-ูนอน เที่ยงคืน -ตีหนึ่ง -ึงนอนตั้งเเต่สี่ทุ่มทำไมไม่มีจิตสำนึกบ้าง ซึ่ง ที่เเม่เรานอนดึก นี่ไม่ใช่เพราะเรื่องงานนะ (เเม่เราลาออกจากงานเเล้ว เพราะเตรียมตัวย้ายไป ตปท ) ซึ่งนั่นก็เรื่องของเค้าถ้าเค้าเลือกที่จะนอนดึก ก็เรื่องของเค้า เหมือนเเบบ เค้าทำเหมือนทุกๆอย่างหมุนรอบตัวเค้าตลอดเวลา พยายามทำให้ตัวเองถูกเสมอ ต่อ ละเราก็ลงไปดูหมาพร้อใกับน้ำตาหยด เพราะรู้สึกว่าโห ตูโดนเเต่เช้าเลย พอที่นี้เราก็ขึ้นห้องไปร้องไห้ต่อ ตอนประมาณ11 โมง เเล้ว เเม่เราก็ตื่นมาเเล้วเรียกเรามีปิดตูเย็นให้สนิท เเล้วเราก็ชักสีหน้าใส่เเม่นางก็มาด่าเราว่า เป็นเ-ี้ย อะไรมากมั้ย คือเราอยากกรี้ดใส่หน้ามาก เเต่ทำอะไรไม่ได้ พอตกเย็นมา เราก็อยู่จองเราดีๆ เเล้วนางก็มาพูดว่า ต่อจากนี่ห้ามตื่นเกิน 9โมง้พราะหมามันร้อนมันหิวข้าว บราๆๆ ซึ่งวิธีเเก้เเละวิธีพูกที่ดีๆมันมีเยอะกว่านี้มาก เเต่เเม่เลือกใช้วิธีสบายคัวที่สุดคือมชเคนอื่นเเล้วตัวเองสบาย เราก็เลยอธิบายไป ว่าเเม่เป็นคนพูดว่าให้ทำงี้เเม่ก็ด่าเราว่า กูเบื่อตังอีเด็กเวร เถียงไม่ลืมหูลืมตา ละคือเราก็ เเค่ยืนต้มไข่ของเราเฉยๆอาะ  เราก็หนีจึ้นห้องมา เเล้วก๋รู้สึกเเย่มาก วันนี้เรายัง/มาหยุดร้องไห้เลย ไม่คิดว่า จะมาเจอกับตัวเอง เเล้วยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่อยากเล่าเเต่มันคงเยอะไป ทุกคนคิดว่ายังไง มันผิดทีาเราหรือหรือเราเเค่ขี้เเงไปเอง ช่วยเราคิดหน่อยว่าต้องทำยังไงเราสมองตัน พูดดีก็เเล้ว พูดเเย่ก็เเล้ว อยากตายเเต่ก๋กลัวเจ็บ อยากหายๆไปจากโลกนี้